止まれ

Σου μιλάω εγώ, το μπλογκ σου - να θυμάσαι:

όλα στη ζωή συμβαίνουνε για κάποιο λόγο.

Για όποτε χρειαστείς κάποιον να στο πει.

Νεκρές γραμμές

Έβλεπα χθες το βράδυ το Julie & Julia και συνειδητοποιώ πως για να προχωρήσω έστω κάτι στη ζωή μου θα πρέπει να θέσω επιτέλους ορισμένα deadlines και θα πρέπει να κρατήσω αυτή την υπόσχεση στον εαυτό μου. Έτσι κι αλλιώς δεν κάνω τίποτα και για τις λιγοστές ώρες (λεπτά;) που θα απασχολούν αυτές οι προθεσμίες το μυαλουδάκι μου θα μοιάζει πως κάνω κάτι.

Οπότε βάζω 1 εβδομάδα 2! εβδομάδες προθεσμία να έχω έτοιμο το 4ο μέρος της ιστορίας του κλέφτη που ξεκίνησα τον Ιούλιο του 2008. Και άλλη μία άλλες 2 μετα για το 5ο και μάλλον τελευταίο μέρος. Άρχισε με μια συγκεκριμένη μορφή μες το μυαλό μου και μετεξελίχθηκε. Το βασικό κορμό τον ξέρω αλλά πλέον έχω χάσει και ξεχάσει πολλά. Θα δω τι θα κάνω. Μια βδομάδα είναι υπεραρκετός χρόνος να κάτσω να σκεφτώ. Να βάλω αυτές τις σκέψεις σε μια σειρά και στο χαρτί και έπειτα στην οθόνη. Εδώ η άλλη υποτίθεται πως έκανε 524 (;) συνταγές σε 365 μέρες.

Οπότε Β., αυτό θα 'ναι το δώρο σου για φέτος. Συγγνώμη αλλά είμαι και ταπί βλέπεις.

Α ναι, και χρόνια πολλά σε όλους. Καλά Χριστούγεννα!

Καραάσχετο υστερόγραφο-σχόλιο αλλά έχω ανοιχτή την τηλεόραση δίπλα μου στο mute. Τι είναι αυτό που φοράει πάλι στο κεφάλι του ο Γαβαλάς στο "Μες στην καλή χαρά;". Β.: Έλα Χριστέ και Παναγιά! χαχαχαχα

No time for telling tales

Sia - Soon We'll Be Found

[ Let's not fight I'm tired can't we just sleep tonight
Don't turn away it's just there's nothing left here to say
Turn around I know we're lost but soon we'll be found ]

Thought #104: 1000

νεκρά φτερά και τσακισμένα,
δυο φορές τους το καθένα
μια για τη δημιουργία και μια για το χαμό.
τον εξαφανισμό
ανάμεσα σε άλλα, καταπλακώνονται
πουλιά πανομοιότυπα και πτηνά απροσδιόριστα γεωμετρικά κτισμένα.
ράμφη που δεν τα ξεχωρίζεις πλέον από τις ουρές,
χωρίς μάτια, ανήμπορα να ξεγλιστρήσουν από τα ορθογώνια κλουβιά τους.
χωρίς πόδια, σέρνονται
και με μανδύες καλυμμένους από άλλα πλέον χρώματα
μοιρολογούν μες σε κελιά
τα βράδια
κι αντηχούν στο ξύλο που τα περιβάλλει
το θρόισμα των φύλλων.
και δυναμώνουν οι κραυγές και δεν αφήνουν ήσυχο να κοιμηθεί κανένα.
κι όταν η φυλακή ανοίγει για τροφή δεν παίρνουν τίποτα
- τα στόματά τους ψεύτικα και άκαμπτα παρά τις έντονες γωνίες -
μονάχα το βαρύ φορτίο από τους ώμους των ανθρώπων επωμίζονται
ξεχνούνε πια να συνωστίζονται
και γίνονται ένα με το έδαφος.

Sucks, yes.

Οδεύω με φόρα για τα 30. Δεν το λες ακόμη "The Big 0" αλλά πλέον δεν είναι και μικρό. Όταν ήμουν όντως μικρός τους έλεγα παππούδες και (δε θα μιλήσω για το μαλλί) οι αδελφές μου λένε πως ό,τι περνάει τα 25 ανήκει στη μέση ηλικία. Σκέψου πως σ' αυτή την ηλικία οι άνθρωποι "παντρολογιούνται" και γεννοβολάνε - κι αν δεν έχω φίλες και γνωστές με παιδιά εντός κι εκτός κοιλιάς!

Στο μυαλό μου στα 30 είμαι σε ένα γραφείο, στέλεχος εταιρείας, κάπου πρώτος σε μια μικρή αλυσίδα που κρέμεται από άλλες μεγαλύτερες τις οποίες εποφθαλμιώ. Δεν ξέρω πού είμαι στα 30. Τι είδους εταιρεία είναι αυτή, ή χώρος εργασίας γενικότερα. Πάντως σίγουρα δεν είμαι στο σπίτι "μου", με εργάτες 24/7 να ζούμε το "Άλλαξέ το" λόγω τσαλιμιού και ανάγκης της μάνας για ανανέωση, κι εγώ καρφωμένος στο κρεβάτι, οι πόροι μου πια να γαντζώνονται στα σκεπάσματα και να μη μ' αφήνουν να γλιτώσω, ώσπου να νιώσω πως με πνίγει, αλλά στην κυριολεξία, μιας και θα μ' έχει καταπιεί το σαπιοκρέβατο που τρίζει στα έγκατά του τα οποία είναι μερικές ξέμπαρκες σανίδες. Είμαι στο μίνιμαλ διακοσμημένο σπίτι μου, ναι, πάλι μπροστά στον υπολογιστή, αλλά κατα-δικό μου, υπέροχο κι αγαπημένο και του γούστου μου. Στο όνειρο ζω το όνειρο. Ανεξαρτησία, δύναμη, χρήμα. Ναι χρήμα. Γιατί θα μπορώ να έχω τα απλά πράγματα που θα ήθελα και θα με έκαναν χαρούμενο. Αλλά και ευχαρίστηση. Γι' αυτό που κάνω. Στη φαντασία μου δεν ήξερα και μάλλον δεν είχα, ούτε καν πτυχίο, πόσο μάλλον μεταπτυχιακό.

Έβλεπα και το The September Issue με την παγοκολώνα Wintour (είχε πλάτες ΟΚ, ο μπαμπάς της συντάκτης, της καλής οικογενείας) τόσο ωραία ταινία/ντοκυμαντέρ, υπέροχες εικόνες, ακόμη και οι απλές ιδέες μεταμορφώνονται σε φωτογραφίες έργα τέχνης. Και μου αρέσουν τοοόσο οι τέχνες μα δε μου αναγνωρίζω κάτι το εξαιρετικό, μονάχα ψήγματα, μα πολύ ενδιαφέρον. Να κάθομαι για ώρες να χαζεύω φωτογραφίες άλλων, να τις κρίνω... Το μεγάλο μου πρόβλημα δεν είναι πως δεν έχω πετύχει το μέλλον που έβλεπα ή που δεν το βλέπω καν στο προσεχές μέλλον. Είναι που δεν είχα τα κότσια να κάνω τις σωστές επιλογές στο παρελθόν, ή και την έμπνευση τότε να διαλέξω έναν άλλο δρόμο. Και κάθομαι, ο τεχνοκράτης (που για μένα αυτή η λέξη περιέχει τόση τέχνη όσο και ένα κομπρεσέρ, και δεν το εννοώ αυτό ωσάν σε "prop" ή πηγή έμπνευσης) και βλέπω ανθρώπους πολυπράγμονες, που τα κάνουν όλα τόσο καλά. Κι εγώ, θα μπορώ από το Μάιο να κραδαίνω 3 χαρτιά στην αγκαλιά μου, κι άλλα τόσα μικρότερα στο συρτάρι φυλαγμένα, μα αντί να δημιουργώ, θα συμβιβάζομαι με μια ζωή που δε θα ζήσω.

Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα είναι πως δεν ξέρω ούτε ο ίδιος ποιος είμαι. Και δε χρειάζεται να πάω σε τουρ αυτογνωσίας και να φιλήσω το χέρι του Σάι Μπάμπα στας Ινδίας. Για την ώρα θα πρέπει να φιλάω κώλους και κατουρημένες ποδιές και να ρίχνω την αξιοπρέπειά μου μήπως και ξεκινήσω και μπω επιτέλους στον κύκλο της μιζέριας. Γιατί καλά τα όνειρα, αλλά δε βγαίνω.

Ακόμη και η Άννα θα μου πεις φαίνεται πως μιλάει με παράπονο λέγοντας πως τα καταξιωμένα στις επιστήμες αδέλφια της βρίσκουν αυτό που κάνει απλά... "διασκεδαστικό". Αυτή, που κόβει και που ράβει και έχει χτίσει μια αυτοκρατορία και δημιουργήσει ένα μύθο. Αλλά εγώ δεν έχω καθαρή εικόνα. Ονειροβατώ κι ακροβατώ και δε μπορώ με τίποτα να εστιάσω. Μα επιζητώ την καταξίωση. Όσο ακόμη με παίρνει.

Ένας ΧονγκΚονγκέζος φίλος μου λέει "add oil". Γι' αυτόν ή ζωή θέλει πείσμα και συνεχή προσπάθεια. Μα φυσικά και το γνωρίζω. Απλά απογοητεύομαι τόσο εύκολα και μη μιλήσω καν γι' αυτοπεποίθηση. Σε σημείο να παραδίδω τα όπλα. Έτσι απλά. Ακόμη κι αυτό το ποστ να ξεκινήσεις να διαβάσεις δείχνει έναν άνθρωπο σε απόγνωση. Είναι χωρίς αρχή, μέση και τέλος.

Υ.Γ. Και το αστείο ξέρεις ποιο είναι; Τότε τα παλιά τα χρόνια, που έδινα για το Proficiency, στα προφορικά το θέμα ήταν "success".

Thought #103: crUsh dummy

Είχε αντέξει κοντά μια ώρα χωρίς να σπάσει η φωνή του μα η ερώτησή του ήρθε στα ξαφνικά και ένοιωσε να τον χτυπάει με δύναμη στο πρόσωπο. Έβγαλε τις λέξεις εκείνες μαζί, την ίδια στιγμή, μα το "όχι" πρόφτασε να ξεγλιστρίσει όσο κι αν τα χείλη του είχαν ξεραθεί. Καθώς οι φθόγγοι του έσκιζαν το στόμα μπάλωσε τις πληγές του μ' άλλους τρεις.

Λεφτά, χειραψία, ευχαριστώ, για το τίποτα. Έτρεξε στο δρόμο κι είδε το στόμα του ν΄ανοίγει και πάλι. Αναρωτήθηκε αν έφταιγε η ταχύτητα. Τα κυκλώματά του να μπερδεύονται και να αποζητά τη λύτρωση. Καλώδια να μπλέκονται και τα λάδια να ποτίζουνε την άσφαλτο. Για λίγα λεπτά ένοιωσε πως το σώμα του είχε χωριστεί στα δύο, και βρισκόταν να κοιτάζει στα μάτια τον ίδιο, το βλέμμα καρφωμένο, δυο φορές ο πόνος και δυο φορές η απειλή.

Η σκηνή απλώνεται μπροστά σε ένα λαβωμένο Άργο Πανόπτη που δε θα γνώριζε ποτέ πως ό,τι έχανε θα στόλιζε στο μέλλον κάτι που οι άλλοι θα θαυμάζουν.

Thought #102: firing squad

Δε μπορώ να κοιμηθώ. Η υπνηλία που ήρθε και πάλι να παραλύσει το σώμα μου έφυγε στις 11:11 ακριβώς. Κάτι υπάρχει σ' αυτούς τους αριθμούς. Στο απόλυτο μηδέν απ' την απόλυτη μοναδικότητα, αριθμών και εννοιών. Μα βλέπω τις δυαδικές δυάδες. Του 1. Ενός. Η νύχτα μ' έκανε να γυρίσω στα παλιά. Για να φτάσω στο σημείο να γράψω εδώ, αυτό σημαίνει. Το iTunes παίζει όλη την κατάθλιψη, δεν είναι δύσκολο αυτό, ακόμη και στο shuffle να το βάλω μεγαλύτερες πιθανότητες έχει να κάνει κάποιον να τα βάψει μαύρα παρά να χαρεί. Απλά δε θέλω να σκέφτομαι. Δε ζητάω από κανέναν τίποτα. Και δεν απαιτώ ούτε και περιμένω. Αν κάποτε ζητήσω, ευγνωμονώ και μόνο την προσπάθεια. Μα όταν κλείνω τα μάτια μου βρίσκομαι στο εκτελεστικό. Τι ειρωνικό. Βλέπω πως δε θα βλέπω σε λίγα δευτερόλεπτα. Με την εκπυρσοκρότηση θα αναρωτιέμαι ποιο είναι μου είναι αυτό που νοιώθει, αν η ψυχή είναι τόσο άτρωτη όσο λένε. Και αν βρεθώ στους δρόμους, επαίτης, θα φέρω ένα τραύμα μεγαλύτερο, φτωχομπαλωμένο. Στο σώμα η πληγή θα έχει κλείσει λάθος γι' άλλη μια φορά και βγάζοντας τα σκάγια θα κλαίω την παιδική μου αθωότητα κραδαίνοντας για όπλο μου το φόβο.

Thought #101: Day of reCreation

Την πρώτη μέρα δημιουργήθηκα. Κι ερωτεύτηκα τη ζωή. Μα δε με ανακάλυψα μέχρι αργότερα.

Τη δεύτερη μέρα έψαξα. Και βρήκα. Και δεν ήτανε για μένα.

Την τρίτη μέρα απογοητεύτηκα. Και σταμάτησα να ψάχνω. Έτσι απλά.

Την τέταρτη μέρα περίμενα...

Την πέμπτη μέρα δημιουργήθηκες. Και σταμάτησα να περιμένω. Γιατί γνώριζα πως δε χρειαζόταν να ταλαιπωρούμαι άλλο. Ούτε να βασανίζομαι. Ούτε να γεμίζω το μυαλό μου με περίπλοκες σκέψεις και τη ψυχή μου με το άγχος από το βάρος ευθυνών μελλοντικών κι ανύπαρκτων. Ήξερα. Ένοιωθα κάτι. Και σε έβλεπα από μακριά. Μα άρχισες να περιμένεις εσύ. Ως την έκτη μέρα.

Την έκτη μέρα γνωριστήκαμε. Την έκτη μέρα μου έφυγε το άγχος. Ως δια μαγείας. Για πρώτη φορά. Και έζησα για δεύτερη φορά την πρώτη μέρα. Της επαναδημιουργίας. Η πρώτη μέρα μιας δυαδικής δυάδας, μιας τετράδας. Πολύς αέρας και λίγη φωτιά.

Την έβδομη μέρα δεν ξεκουραστήκαμε καθόλου. Τη ζήσαμε στο έπακρο.

Την όγδοοη μέρα ζήτησα έναν κλώνο σου. Ή και πολλούς. Για να μειώνει την απόσταση αυτές τις ώρες. Για να ζήσω ως την ένατη. Κι ακόμη παραπέρα.

Ο φόβος

Μου άρεσε πολύ και να 'το. Ας ανανεώσω λίγο το μπλογκ. Ψάχνω ακόμη το σε ποια ποιητική συλλογή της ανήκει. Θέλω να διαβάσω κι άλλα. Μέχρι να κοιμηθώ θα το 'χω βρει λογικά. Καληνύχτα σας.

Thought #100: binary 01101100011011110111011001100101

Ζωγράφισα έναν πίνακα. Δείχνει ένα ζευγάρι φρύδια, ένα σαγόνι και δυο γόνατα. Έχουν πάρει τη θέση τους γύρω από ένα πρόσωπο φτιαγμένο από μηδενικά και ένα. Για χέρια έχει καλώδια και στη θέση των ματιών του μία κάμερα. Στο φακό της είδα ξαφνικά εμένα. Κι όσο και να ήθελα, δε μπορούσα να με δω καθαρά. Κι όσο και να φοβάμαι, θέλω να συμπληρώσω την εικόνα.

snog

ή Αντί κάρτας


Σήμερα είναι τα γενέθλιά μου. Και απόψε, ή χθες, τα γιόρτασα. Και έλαβα κάρτες, τις διάβασα, συγκινήθηκα. Μου ήρθανε μηνύματα, αλλά έμεινα να περιμένω. Διάβασα τόσα και διαφορετικά, μα θέλω να γράψω. Αυτό με γεμίζει.

Δε μου λείπει η ταχύτητα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Θα έλεγες πως είναι και γραμμένο απ' τα αστέρια. Όσο γρήγορα έρχεται, τόσο γρήγορα φεύγει. Το πάθος για το οτιδήποτε. Μα τώρα το νοιώθω. Δε ξεπουλιέμαι και δεν ευτελίζω τίποτα. Γι' αυτό και δε θα γράψω τίποτα άλλο.

Με τη σειρά μου κάνω εγώ ένα δώρο. Άλλωστε μου δώσανε αρκετά. Λίγο υπομονή μονάχα κάνε και θα έρθει. Μου αρέσει να σε διαβάζω χαρούμενο. Ακόμη περισσότερο όταν σε βλέπω κι όλας.

Υ.Γ. Δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό το ποστ. Το ήθελα. Αλλά ίσως δε θα 'πρεπε. Ντρέπομαι λίγο [τόσο που θα έβαζα σε σειρά το σιχαμένο εμότικον]. Σκατά.

Bestiality

Οι Andrew Wyatt, Christian Karlsson και Pontus Winnberg είναι τρίο. Μουσικό. Συγκεντρώθηκαν στη Στοκχόλμη και γίνανε Miike Snow. Το όνομα του συγκροτήματος είναι επηρρεασμένο από τον Ιάπωνα σκηνοθέτη Miike Takashi. [Το snow σημαίνει "χιόνι" στα Αγγλικά]. Είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει μέσα στο 2009.

Έλεγα πως το Silvia είναι το διαμάντι του άλμπουμ τους, αλλά ήμουν οικτρά γελασμένος. Είναι το Plastic Jungle. [Την άλλη βδομάδα μπορεί να πω πως ήταν κάποιο άλλο, οπότε όσο προλαβαίνεις!]


Κλικάρεις το εξώφυλλο, κατεβάζεις, απολαμβάνεις. ΤΩΡΑ! Το άλμπουμ τους κυκλοφορεί ήδη στο iTunes αλλά περιμένω το physical release και θα σπεύσω να το αγοράσω. Σκέψου!

Δες στίχο η πλαστική ζούγκλα [τα πάνδεινα πέρασε ο τύπος]:

I was born into money, then sold down the river.
I was choked by the jailor and fucked the gorilla.
I ran through the country ahead of my time.
I escaped through a keyhole before they erased me.
I married the beetle and learned to be graceful -
it's why all this warfare pours out of my eyes.
Now I see just what you mean
it hurts too much to breathe
all alone in this plastic jungle.
Sometimes I wanna get slain.

She told me she loved me -
I didn't believe her.
The song of a junkie is ancient Korean...
But don't blame the girl -
She's just out of her mind.
Now I see just what you mean
it hurts too much to breathe
all alone in this plastic jungle.
Sometimes I wanna get slain.

The power of spit

Δε μπορώ να καταλάβω γιατί κολλάει κάποιος τόσο στο φτύσιμο. Να το καταλάβω για τα γραμματόσημα, για τους φακέλους, για ό,τι ταχυδρομικό τελοσπάντων (δεν είμαι σίγουρος για τα περιστέρια), αλλά αυτά έχουν επάνω και μια ειδική λωρίδα/επιφάνεια που επιτελεί αυτό το σκοπό του κολλάω και μετά με σκίζεις για να ξεκολλήσω. Και ακόμη και δω που τάχα μου βρίσκεις τα πάντα (αλλά μπαρ που να μην κλείνει 11 καθημερινή δε βρίσκεις) αυτοκόλλητες ταινίες ανθρωπίνου μεγέθους δεν έχω δει.

Ίσως είναι μέθοδος αυτοβασανισμού. Ένα είδος αυτοτιμωρίας και μαζοχισμού ψυχολογικά απαράμιλλου. Λες να ακολουθούν καμιά σέκτα σαν εκείνον στον κώδικα Ντα Βίντσι (θα δω το Angels & Demons οπότε κολλάει - να 'το πάλι!!) και να 'χουνε αντί στα μπούτια τους καρφιά, στον εγκέφαλο καρούμπαλα; Και ενώ πολλοί θα μπορούσαν και χωρίς αυτό να κάνουνε παρέα σε γλυκύτατα γραφική αοιδό υπερλαϊκουρέ χιτς, με πρώτο και καλύτερο εμένα, οι "σε-θέλω-φτύσε-με" φαίνεται να μου κλέβουν τη σειρά στην κατάκτηση της κατάλευκης μπλουζίτσας που δένει τα χεράκια πίσω.

Δεν ξέρω αν φταίει η λαϊκή πλέον ρήση "χαθήκανε οι άντρες", τείνω περισσότερο στο γενικό "ο κόσμος έχει τρελαθεί" (τόσο που πιστεύω εδώ και μερικά χρόνια πως όλοι μας πάμε κατά διαόλου - με την ευρύτερη έννοια - και η Δευτέρα Παρουσία είναι προ των πυλών). Άλλωστε αν χάνονταν, με τη έννοια της σεξουαλικής ταυτότητας, η γκέι κοινότητα θα είχε από καιρό υπερτερήσει και καταφέρει να τουμπάρει σε οποιαδήποτε δικαιωματική διεκδίκηση τους υπολοίπους. Με της "ντομπροσύνης" και "ειλικρίνειας" κι αν έχουν εξαφανιστεί... Αν πάλι χάθηκαν γιατί τα έχουνε χαμένα, έτσι μάλιστα. Γιατί, κύριος, δεν κάνεις μια μέρα να απαντήσεις σε μήνυμα (τηλέφωνο ούτε τολμώ να σκεφτώ - το σήμα είναι η καλύτερη δικαιολογία - εμένα και να με πετύχεις βουίζω σαν τη μύγα στο ακουστικό ενώ ταυτόχρονα νιαουρίζω λόγω φυσιολογικής ιδιομορφίας) που σε ρωτάει κάτι απλό (τύπου: 1+1 = ;, σπίτι μου, σπίτι σου ή και κάπου αλλού;). Και όταν μετα κόπων και βασάνων μπει το νερό στ' αυλάκι (λέμε τώρα, γιατί έχουμε και περιπτώσεις δευτερολέπτων που αναρωτιέσαι απλά αν ανέβηκε η υγρασία στο χώρο ή ξάφνου μια σταγόνα με φαινόμενα όσμωσης σ' έφτασε), βάση ικανοτήτων και καταστάσεων έχεις το πάνω χέρι.

Νομίζεις. Γιατί με το που το πάρεις και δεις ενδιαφέρον, και συ ξενερώνεις. Γιατί δεν καταλαβαίνεις τι συνέβαινε τόσο καιρό αφού όλα ήταν τόσο "σπέσιαλ" πια. Έδινες το απλό και κρατούσες το σπέσιαλ για πάρτη σου; Θα γυρίσει ο τροχός, θα ξαναψυχράνει η ατμόσφαιρα κι άντε πάλι απ’ την αρχή. Και όχι, δε δένονται ούτε με το υπνωτικό όργανο που σέρνει καράβι, ούτε με τα τριπλά άξελ και τόλουμπ και την ελαστικότητα της Κομανέτσι στο κρεβάτι ή και αλλού. Άλλες καψερές προσπαθούν ο έρωτας να περάσει απ' το στομάχι και του φτιάχνουν γκουρμέ γεύμα με ό,τι κουλή ντελικατεσσενιά κυκλοφορεί στο εμπόριο για να δείξει πως και καλή νοικοκυρά είναι και κορίτσι για σπίτι και παντρέψου με και... γ@μα μας...

Όλα αυτά, και τα μεταξωτά βρακιά, κι οι επιδέξιοι κώλοι, και το wallpaper να ταιριάζει με τα σεντόνια και αυτά με τη σειρά τους με το δωμάτιο, γίνονται γιατί έχεις νοιώσει τα υγρά σάλια του να σου περιλούζουνε τα μούτρα κάθε φορά. (Σ)Πάρτααααα. Κοπελιά είσαι ηλίθια! Δηλαδή, μ' έχουνε καταντήσει φίλες κι αδελφές εξομολογητή και έχω ακούσει τόσες ιστορίες που δεν είναι ν' απορείς γιατί κρατιέμαι στη ζωή από μια τρίχα στην κεφαλή και μόνο (στην κυριολεξία!). Να αλλάξω επάγγελμα, και φανταστικό επάγγελμα (που ακόμη δεν έχω καταλήξει ποιο θα 'θελα να είναι) και να γίνω ψυχολόγος.

Βουρλίζομαι και δαιμονίζομαι συνάμα περισσότερο, όχι με την όλη κατάσταση του τραβάτε με κι ας κλαίω, αλλά με το ότι το 90% των κλινικών μας περιπτώσεων δε γούσταραν καθόλου το πρόσωπο πριν δουν την πλάτη του και το cold shoulder treatment. Αν πάλι είναι μέθοδος και λιγότερο τυχεροί άνθρωποι από άποψη εμφάνισης, συμπεριφοράς ή γεμάτοι κόμπλεξ να κάνουν κάτι άλλο από το να το ακονίζουν, να πω είναι θεική παρέμβαση και έμφυτο στη νευροψυχολογία του ανθρώπου. Εγώ το δοκίμασα χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα. Άσε που αν δεν έχεις την κατάλληλη ισορροπία, ένα μπάλανς στην ποσότητα σάλιου που θα παράγεις, θα σου φύγει (και θα κλαις).

Τελικά καμία μέθοδος δε σου εξασφαλίζει την ηρεμία ψυχής και σώματος. Ούτε ζέστη κρύο ζέστη, ούτε αλήτη απόψε είναι η βραδιά σου θεατρινισμοί. Δεν υπάρχει αυτή η αυτοκόλλητη ταινία, ούτε μέσα σε απόκρυφα σημεία. Κανένας πλέον δεν ξέρει τι θέλει και έχει επαναπαυτεί σε ζωή με δουλειά και φίλους και βαριέται ακόμη και να πάει στο κρεβάτι για κάτι άλλο εκτός από ύπνο. Κι οι μισοί τρέχουν να κυνηγήσουν το "κελεπούρι" που είναι οι άλλοι μισοί. Έτσι καταντήσαμε, καλά να πάθουμε. Γι’ αυτό φτου μας και χα φτου! (για να δω και εδώ τι ψάρια θα πιάσω).

plARTform

Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να κλικάρετε πάνω στην εικόνα. Η Scarygirl δια χειρός Nathan Jurevicius θα σας ταξιδέψει στον τρομακτικά επιδέξια σχεδιασμένο κόσμο της. Και δε χρειάζεται να πληρώσετε τίποτα. Τζάμπα απόλαυση με ένα διασκεδαστικό παιχνίδι.

Τώρα πάω να κάνω πως διαβάζω. Πλησιάζουν κι εξετάσεις. Εσείς παίξτε. Γι' άλλα παιχνίδια τέτοιου είδους σκας τουλάχιστον 20ρικο, τρέξτε! Να, ορίστε και trailer για να ψηθείτε κι άλλο.

From the west to the east

The Bird and the Bee - Love Letter to Japan

Το λες και Tune of the week #64 αλλά έτσι πως γράφω πια μία το μήνα (και αν) δεν το λες... Το λες και δεν το λες λοιπόν. Αλλά οι The Bird and The Bee τα λένε μια χαρά. Sweet oriental melody and lyrics.

Ρεντίκολο

FB status: “oni was so wasted last night he only remembers flashes of events. Στα ελληνικά το λέμε ρεντίκολο.”

Ήθελα τόσο πολύ να λιποθυμήσω. Να γίνει σούσουρο, να σταματήσει η μουσική, να έρθει το ασθενοφόρο, να νοιώσω από πρώτο χέρι την περίθαλψη εδώ. Να ασχοληθούνε μαζί μου (;). Μα τα έκανα όλα κρυφά. Ψηλάφισα τον τοίχο και σύρθηκα ως τη λεκάνη, αγκαλιάζοντάς τη στοργικά, όσο αυτό μου έχει λείψει. Δε θυμάμαι αν χρειάστηκε να βάλω τα δάχτυλά μου βαθειά ως το λαιμό μου για να ξεράσω την πρώτη φορά.

[...]

Ο Χ. να με ρωτάει αν είμαι καλά. Ναι - πρέπει να ήταν - η απάντησή μου. Δεν ξέρω σε πόσους όμως είπα πως μέθυσα με τρία ποτά.

[...]

Ξανά μέσα, να ρίχνω κάτω τις πετσέτες απ' το μπάνιο τις κρεμασμένες στους τοίχους, να βουτάω το χέρι μου μέσα στο νερό της λεκάνης με το καλό μου πουλόβερ να βρέχεται, να συνειδητοποιώ τι κάνω, ξανά δάχτυλο και εμετός. Δεν τον έβλεπα. Ούτε τον μύριζα. Είχα χάσει τις αισθήσεις μου. Ήθελα να κοιμηθώ με το πρόσωπό μου χωμένο εκεί.

[...]

Η Β. μου έδωσε λεφτά και τα κλειδιά. Φόρεσα προσεκτικά το κασκόλ και το σακάκι μου και με συνόδεψε ένα ζευγάρι ως την έξοδο, εγώ να περπατάω χιαστί και να σκοντάφτω στη μοκέτα.

[...]

Δε μπορούσα να ανοίξω την πόρτα του ταξί. Όταν τα κατάφερα φώναξα τρεις φορές το που πηγαίνω με ένα ευχαριστώ μετά από κάθε πρόταση.

[...]

Τα μάτια του ταξιτζή ήτανε καρφωμένα πάνω μου. Δε μπορώ να ξέρω πόσες γύρες κάναμε. Το ταξίμετρο έδειχνε κοντά στις 22 λίρες.

[...]

Η επόμενη σκηνή που θυμάμαι ήτανε γαλήνια. Τα καλυμμένα με τη μαλακή μοκέτα σκαλοπάτια μας γίνονται ωραία μαξιλάρια.

[...]

Άφησα 3 με 4 τελειωμένα μηνύματα στη Β. Κάτι μεταξύ "θα αφήσω το κλειδί κάτω απ' το πατάκι" και "έλα να με βοηθήσεις" και "δεν ξέρω αν θα σε ακούσω να χτυπάς". Το θυροτηλέφωνο-συναγερμό.

[...]

Τρέχοντας να πάω να κοιμηθώ οι σκάλες δε με χόρτασαν όσο ήθελαν και βρέθηκα να τις κατρακυλάω όλες απ' την κορυφή με τα μούτρα.

[...]

Σύμφωνα με τη Ν., όταν πίνουμε πολύ σκεφτόμαστε αυτό που πραγματικά θέλουμε. Εγώ όταν ξάπλωσα επιτέλους στο κρεβάτι φορώντας ακόμη την κουκούλα του φούτερ πάνω απ' το κεφάλι μου, σκεφτόμουνα πόσο μου λείπει η Ν. Και έκλαιγα.

Το πρωί που ξύπνησα πλύθηκα, ντύθηκα και πήγα σε μια έκθεση. Γιατί είμαι της κουλτούρας. Ακόμη νοιώθω την εμετίλα σε μύτη, στόμα και στομάχι. Δε θέλω να ξαναπιώ ποτέ. Η Β. έχει αντίθετη άποψη.

Thought #99: stuck on repeat

Έχει για σύμβολο ένα βέλος που σχηματίζει ένα πεπλατυσμένο κύκλο, μία έλλειψη. Και συμβολίζει την έλλειψη τόσο μοναδικά, συμπληρώνοντας με ήχους τη σιωπή. Οι ίδιοι ήχοι, οι ίδιες νότες, η ίδια μελωδία. Μέσα στη σιωπή. Και τους ήχους. Τους θορύβους.

Δεν άκουγα το όπλο που εκπυρσοκρότησε, στέλνοντας τη σφαίρα από την κάννη του κατευθείαν στην καρδιά μου. Κι ας ήμουν αιμόφυρτος, στο κρύο πεζοδρόμιο μιας ξένης χώρας, τα ακουστικά ήταν ακόμη στα αυτιά μου και μου σιγοτραγουδούσε, πως θα άπλωνε τα χέρια του για να καλύψει ολόκληρη πόλη, πως ευχόταν να ανοίξω τα μάτια μου και να συνειδητοποιήσω τι βρίσκεται τριγύρω μου, τι χάνω, κλεισμένος μέσα και στον εαυτό μου.

Από τη χαραμάδα που είχαν αφήσει τα βλέφαρά μου καθώς έκλειναν έβλεπα ελάχιστα. Μα ούτε και άκουγα κάτι. Άλλο από τη φωνή του. Δεν ξέρω ποια φορά ήταν που έπαιζε το τραγούδι αυτό. Δε μετρούσα, δεν ένοιωθα. Ήμουν χαμένος μέσα του κι ο κόσμος στριφογύριζε. Με ρουφούσε μία πελώρια μαύρη δίνη που έμπλεκε πια τους ήχους από έξω, αυτούς που τα αυτιά μου απέκλειαν. Τις κραυγές της, τις σειρήνες, τον κόσμο που μαζεύτηκε γύρω από το σώμα μου, τις φωνές. Τον κόσμο που με αποχαιρετούσε, σα να με είχε ρίξει σε μια λεκάνη τουαλέτας και να με είχε αποβάλλει, τραβώντας το καζανάκι. Η ίδια δίνη, που με εξαφάνιζε.

Και πνιγόμουν. Και καθώς ένοιωθα να σβήνω, ένα χέρι σα να έβγαινε απ' το πλήθος. Με τραβούσε κι ήμουν ξανά στα πόδια μου και εγκατέλειπα τον εφιάλτη. Της επανάληψης. Το βέλος ξετυλίχθηκε και άνοιξε κι απλώθηκε και έγινε ευθεία.

Και μπόρεσα ξανά να δω μπροστά. Και το τραγούδι άλλαξε.

Thought #98: Tug-o-war

Δε θυμάμαι από πού ξεκίνησα. Θυμάμαι όμως το 8. Και το 4. Το 8 για πολλά χρόνια. Από αυτό προχώρησα πια στο 9, αλλά σα να νοιώθω πως η ζωή μου βρέθηκε ξανά στην αρχή. Όχι στο μηδέν. Δε θυμάμαι από πού ξεκίνησα.

[...]

Άλλαξα κατά τη μεταφορά. Άλλωστε από τα πρώτα πράγματα που αγόρασα ήτανε ψαλίδια. Γύρισα πίσω το κεφάλι μου και κοίταξα αυτό που με κρατούσε πίσω, δέσμιο να περπατάω επιτόπου και ποτέ μπροστά. Το σκοινί που μας έδενε είχε γίνει τόσο χοντρό, που έμοιαζε πια κορμός δέντρου, ριζωμένος βαθειά σε μνήμες και κομμάτια του μυαλού που όριζαν την κάθε κίνηση. Μα μου πήρε μόνο μια στιγμή για να το κόψω, τον ομφάλιο λώρο που μου έτρεφε τα πάθη και τις ηλίθιες ψυχώσεις και πρόβαλλε στα μάτια μου εικόνες που ήθελα να δω.

Άλλαξαν τα πράγματα. Άφησα πόρτες ανοιχτές χωρίς αποχαιρετισμούς, άφησα πόρτες ανοιχτές μήπως και επιστρέψουν άλλοι. Μα σταμάτησα να τις ελέγχω, να έχω λίστες και υπογραφές με κάθε είσοδο και έξοδο, να λογαριάζω και να ονοματίζω. Σταμάτησα να νοιάζομαι. Μάλλον κουράστηκα, βαρέθηκα, έχασα το ενδιαφέρον.

Και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου με το βλέμμα μου στραμμένο σε κείνο το δωμάτιο να βλέπω φιγούρες να πηγαινοέρχονται, όσο νωχελικά τελειώνω τη μια σειρά μετά την άλλη, γεμίζοντας το χρόνο μου μα παραμένοντας κενός.

Πλέον ζω στο 9. Το μόνο που δεν ξέρω είναι για πόσο...

Μπήκε το 2009 (και στην Κορέα)

Έτσι, γιατί στηρίζω την Ασία. Η χρονιά μπορεί να ξεκίνησε κάπως στραβά, αλλά κάτι μου λέει πως θα είναι καλή. Έχει λίγες μέρες τώρα που έχω πάθει μια Κορεατολαγνεία, βλέπω ένα "βαριετέ" (λολ!?) τους λεγόμενο Family Outing (καραlol) στο youtube στο οποίο συμμετέχει και η αγαπημένη του never η Lee Hyori (απορώ πως αυτή η κοπέλα από τόσο απλή και συμμαζεμένη γίνεται ΤΟ ξέκωλο στα clip της - νομίζω πως τη γουστάρω!) μαζί με άλλους διάσημους στη χώρα εκείνη και κάθε βδομάδα έχουν έναν καλεσμένο με τον οποίο πάνε σε ένα σπίτι στην εξοχή και κάνουν δουλειές και παίζουν παιχνίδια. Κάτι σαν Paris and Nicole αλλά χωρίς να είναι κακομαθημένα (ζάμπλουτα είναι όλα τους). Ένας από τους βασικούς είναι και ο Dae Sung, ασχημούλης, μέλος του γκρουπ Big Bang, υπερδιάσημο στην Κορέα. Κυκλοφόρησαν τον Οκτώβρη που μας πέρασε το πρώτο τους αγγλόφωνο (το τονίζω για να ακούσεις το τραγούδι που και πάλι νομίζω τζάμπα το ανέβασα αλλά τεσπά) άλμπουμ (με σκοπό να γίνουνε γνωστοί... στην Ιαπωνία!?). Από αυτό είναι και το τραγούδι το οποίο θα με βρει η Β. όταν γυρίσει να ακούω σαπισμένος στο κρεβάτι, περιτριγυρισμένος από σνακ, τάχα μου διαβάζοντας για τις εξετάσεις. Καλή χρονιά σε όλους! 사랑해요! (Sa rang he yo = I love you στα Κορεάτικα)

Big Bang - Number 1

Υ.Γ. Αν ενδιαφέρεται κανείς το έχω να του το στείλω.