07 -> 08

Χάρηκα (τη διασκέδαση που μου χάριζαν οι απανωτές καταλήψεις). Ανησύχησα (για το πότε θα πάρω επιτέλους πτυχίο). Ξεχάστηκα (παίζοντας Wii). Θαύμασα (ταινίες, εκθέσεις και εκδηλώσεις). Δούλεψα (ελάχιστα αλλά το ευχαριστήθηκα). Δεν έκανα διακοπές (για άλλη μια χρονιά). Έκλαψα (πρώτα από φόβο και έπειτα από ανείπωτη ευτυχία). Τρόμαξα. Γνώρισα πολλούς, καινούριους, ξεχωριστούς ανθρώπους. Και σήμερα κάποιος μου είπε πως το ότι με συνάντησε στο δρόμο είναι ίσως το καλύτερο δώρο για τη σημερινή μέρα (και έμεινα να τον κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια).

Ίσως τα καλά ανάμεσα στα τόσα άσχημα πράγματα φέτος προμηνύουν ένα ευτυχισμένο 2008.

Ελπίζω όλοι σας και όσοι αγαπάτε να γεμίσετε χαμόγελα, όχι απαραιτήτως φανερά, αλλά και κρυμμένα βαθειά στις καρδιές σας, που θα σας κάνουν να χαίρεστε κάθε μέρα του καινούριου χρόνου σα μια μοναδική εμπειρία στη ζωή σας. Καλά να περάσετε απόψε και καλό 2008!

Merry Christmas '07

paskalip changed this to red!

Έλα χαμόγελα να βλέπω μετά την κατάθλιψη! Το σιχαμένο 2007 όπου να 'ναι μας αφήνει καιρός να χαρούμε! Σε όλους όσους αγαπώ και είστε στη ζωή μου κι αν -ακόμη- (κι αυτό είναι απειλή!) δε σας έχω γνωρίσει (είστε στη λίστα στα δεξιά) εύχομαι τα φετινά Χριστούγεννα να ζήσετε ο καθένας ξεχωριστά από ένα θαύμα που θα σας κάνει ευτυχισμένους!

Thought #80: seductiveness

9 χρόνια πιο εύκολα τα ακούς. Άλλωστε σ' αυτά εμπιστεύτηκες τα πρώτα σου μυστικά και τον πρώτο σου έρωτα. Φοράς παρωπίδες, κλείνεις τ' αυτιά σου στους θορύβους των υπολοίπων και ανοίγεις το στόμα. Τρέφεσαι με ψέματα-ξυράφια που 9 ολόκληρα χρόνια δεν κατάφεραν να τα αμβλύνουν και το στομάχι σου πονάει σε κάθε σου κίνηση. Θα φτύνεις αίμα θεωρώντας το χολή για άλλους, δε θα καταλαβαίνεις τίποτα, μέχρι ένας τρίτος να σου ανοίξει τα μάτια και να σου δείξει πως ξερνάς τα εντόσθιά σου τόσο καιρό, από σιχαμάρα που έδειξες αφοσίωση σε όσους δεν άξιζαν, που έπνιξες με αγάπη τερατόμορφες έκπτωτες βασίλισσες από θρόνους γεμάτους καρφιά και υπηκόους που δεν αντιστάθηκαν στα θέλγητρά τους . Και εύχεσαι πλέον να κρατάνε στην Κόλαση θέσεις αντάξιες της ασυδοσίας τους.

Στην κάμαρά τους γίνονται αχόρταγες πλανεύτρες πουτάνες αναρτημένες σε κοθόρνους με σκοινιά που συγκρατούνε φιλοδωρήματα της τέχνης τους. Της σαγήνης που αηδιάζει και εξαφανίζει και ραγίζει καρδιές "αδελφικές". Το μόνο πραγματικό συναίσθημα που σου αφήνουν όταν απομακρύνονται πια είναι να τις λυπάσαι. Ευχαριστείς για όσα σου έδωσαν, συνειδητοποιείς πως σου πήρανε πολλά περισσότερα και εύχεσαι να βρουν κάποτε τον πραγματικό έρωτα και όχι ό,τι τους πλασάρεται από μεγαλοαστικά ντιβάνια και μικρόψυχους ανθρώπους ή όσους υποτάσσει το υπνωτικό ανάμεσα στα σκέλια τους. Νοιώθεις τύψεις για όσους παραμέλησες και χαίρεσαι στ' αλήθεια για όσους στάθηκαν ικανότεροι των "ικανότατων". Η απόλυτη κάθαρση έρχεται όταν δε σκέφτεσαι πια όσους έφυγαν για πάντα και το μίσος σου για αλλοπρόσαλλους φυγάδες καταλαγιάζει. Και βάζεις την οριστική τελεία.

Thought #79: []

Δε μπορώ να εξηγήσω γιατί κλαίω απόψε. Κάποτε πίστευα πως ήμουν πολύ δυνατός και πως θα κατάφερνα πολλά. Θα γινόμουν ο καλύτερος. Σε κάτι. Όταν τα όνειρα σβήνουν και χάνονται, πού πάμε; Εμείς. Γιατί αυτά, βρίσκουν το δρόμο τους στα φωτεινά μονοπάτια ανθρώπων γύρω μας, άλλοτε γνωστών, άλλοτε άγνωστων. Όσο πιο έντονα λάμπει κάποιος, αυτά πάνε και κολλάνε πάνω του, προσελκύονται όπως τα έντομα στο φως και τη φλόγα. Και τα εκμεταλλεύονται. Όπως θα έπρεπε να κάνω εγώ.

Αλλά εγώ ντύνομαι στα μαύρα, κατεβάζω τα παντζούρια στο σπίτι, κρύβομαι μες τη ντουλάπα και βάζω τα κλάμματα. Τα διώχνω. Ορδές τα όνειρα να ξεχύνονται απ' τις χαραμάδες και να μη μπορώ να αντιδράσω. Βάζω το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια, κλείνω τα μάτια μου, μα δε βλέπω τίποτα το φωτεινό στο απόλυτο σκοτάδι. Νοιώθω τα πάντα να με πνίγουν να θέλω να μιλήσω, να αντιδράσω, να ακουστώ και να μη μπορώ. Αν σκάσω δε θα με νοιάξει. Αλλά πλέον, φοβάμαι να το λέω. Γιατί με πλησίασε μία φορά και δεν τον θέλω πια κοντά μου.

Διώχνοντας το θάνατο όμως δε φεύγει το βάρος που με καταπλακώνει. Μπορεί να είμαι προστατευμένος στην πελώρια πανοπλία μου, αλλά έτσι και κάποιος αγγίξει την επιφάνειά της αυτή θα πέσει, αποσαθρωμένη από τα τόσα δάκρυα που τη σκούριαζαν και την έτρωγαν όλα αυτά τα χρόνια. Το μακρύ μαύρο κουφάρι δε θα αντιληφθεί τίποτα. Έχει από καιρό παραδώσει τα όπλα, την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Θα περιμένει ένα τελειωτικό χτύπημα για να υποκύψει. Να γίνει στάχτη μεμιάς και ας ταξιδέψει μαζί με όσα προσμονούσε σε ένα άλλο μονοπάτι. Μα κανείς δε θα το θέλει. Θα κλέψει ό,τι μπορεί και θα το πετάξει σε μια χωματερή ονείρων.

Melt me down/into big black armour/leave no trace/of grace/just in your honor[...]Once I wanted to be the greatest/two fists of solid rock/with brains that could explain/any feeling./Lower me down,/pin me in,/secure the grounds...

Cat Power - The Greatest

If life hands you lemons...

... make lemonade.

parallaxi #137: Destroy Athens

Η Νάσια ελίχθηκε σαν αίλουρος μέσα στο Allosmondo και την άρπαξε για μένα. Τη διαβάζω κάθε μήνα και επειδή ξεκίνησε ως free press με έμφαση στον κινηματογράφο (και μετεξελίχθηκε) είναι το αγαπημένο μου δωρεάν (και μη) περιοδικό που βρίσκω στη Θεσσαλονίκη. Οι μαλακιώδεις κλισέ ατάκες που οπωσδήποτε πρέπει να χρησιμοποιώ εγώ όμως επειδή είμαι από δω και τυπικούρες για στέκια must από κάθε Αθηναϊκό έντυπο μου τη δίνουν άγρια κάθε φορά. Ώσπου ήρθε η ώρα να γραφτεί κάτι για την Αθήνα από τη συντακτική ομάδα. Δεν ξέρω αν μου αρέσει ως λίστα, αλλά μερικά τα ακούω και τα έχω στο μυαλό μου και γω. Είναι λίγα βέβαια από τα 69. Είχα ήδη τις πρώτες αντιδράσεις... Όπως και να 'χει κλικάρετε τις εικόνες, περιμένετε να φορτώσουν, διαβάστε και... ΛΥΣΣΑΞΤΕ!

Αγαπάω... και φοβάμαι...

Η moody μου με προσκάλεσε να γράψω κάποια απ' τα πράγματα που αγαπώ...

... κάθε τι Ιαπωνικό. Κυρίως λατρεύω να τα βλέπω τυπωμένα και να τα ακούω
... να μου στέλνουν μηνύματα/παίρνουν τηλέφωνο όταν δεν το περιμένω και να καταλαβαίνω πως με σκέφτονται
... τα φιλιά. Θα μπορούσα να φιλιέμαι για ώρες.
... να ξυπνάω το πρωί και να ξέρω πως δεν έχω να κάνω τίποτα απολύτως για κάποιον άλλον και μπορώ να αξιοποιήσω τη μέρα ολόκληρη όπως εγώ θέλω
... την αίσθηση που μου δίνει το γράψιμο όταν είμαι στεναχωρημένος

και με τη σειρά μου σας προτείνω ελεύθερα να γράψετε τι φοβάστε. Όπως εγώ...

... πως θα χάσω τους φίλους μου
... ότι δε θα καταφέρω να κάνω κάτι σημαντικό στη ζωή μου
... να οδηγώ σε άγνωστες για μένα περιοχές
... τη μοναξιά
... τα βατράχια

Thought #78: Stargazer

Ήταν τη νύχτα που σου έδειξα τ' αστέρια.

Δεν έδειχνες να ενδιαφέρεσαι, κοιτούσες το ρολόι σου, εμένα, τα σπίτια πέρα απ' το λόφο, αλλά ποτέ τον ουρανό. Να σου διηγούμαι ιστορίες, να μιλάω ακατάπαυστα, να μην αφήνω κανένα κενό ώστε από κει να διεισδύσει η αμηχανία.

Ήξερα πόσο σε εκνεύριζε, αλλά είχα το λόγο μου. Και συ το μόνο που έκανες, να κουνάς το κεφάλι σου. Σιωπηλός όπως πάντα. Δεν έβλεπες τα μάτια μου που βούρκωναν, δεν αισθανόσουν τη δυσκολία με την οποία έβγαιναν τα λόγια μου καθώς έπνιγα τα δάκρυα.

Το στόμα μου όμως έμοιαζε με γελωτοποιού, είχα κολλήσει δυο τσιρότα στις άκρες, σ' ένα μόνιμο χαμόγελο. Έψαχνα όσους αστερισμούς μπορούσα να αναγνωρίσω και πάνω που θα άνοιγα τις σελίδες στο βιβλίο του μυαλού μου να σου πω όσα ήξερα γι' αυτούς, με κοίταξες, τράβηξες απότομα τα τσιρότα και γω πόνεσα. Μα δεν έβγαλα φωνή.

Όσο το πρόσωπό μου κοκκίνιζε, έστριψες ακόμη ένα τσιγάρο. Καιγόταν αργά και νομίζω πως αισθανόμουν την καύτρα του πάνω στο δέρμα μου. Ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε, τα φώτα του χάθηκαν σα να τα είχε κρύψει στο καπέλο του ένας μάγος και ήξερα τι σήμαινε για μένα. Τελείωσε ο χρόνος μου.

Ώρα να ολοκληρώνω τις ιστορίες μου. Για πλανήτες, γίγαντες και νάνους τ' ουρανού. Δεν ήξερα πως ν' αντιδράσω. Ούτε αν το ταξίδι μου σ' αυτό τον κόσμο θα έληγε έτσι άδοξα. Τα μάτια σου ήταν πια καρφωμένα στο στήθος μου και δεν πρόλαβα να δω τι γινόταν σε μένα, μόνο το περίγραμμα των χειλιών σου να ανοίγει και να σχηματίζει γράμματα.

Καθώς διαλυόμουν στην ατμόσφαιρα, σαν αστερόσκονη μετά από μια μεγάλη έκρηξη, συναισθημάτων και ενέργειας, δε μπορούσα να ακούσω τη βραχνή σου φωνή. Ανέβαινα ολοένα και ψηλότερα μέχρι που ο αέρας με λυπήθηκε και μου ψιθύρισε σα μυστικό: "Το μόνο αστέρι που μ' ενδιαφέρει είναι αυτό που κρύβεις στην καρδιά σου."

Η δυνατή βροχή που έπεσε από ψηλά πότισε το έδαφος και σένα, οι σταγόνες αλμυρές. Την άλλη μέρα κανείς δε μπορούσε να εξηγήσει πως ένα και μοναδικό αστέρι φώτιζε τόσο το προηγούμενο βράδυ.

Thought #77: Moebius strip

Όταν [αυτό που στις πιο σκοτεινές και δύσκολες στιγμές σου κυνηγούσες] φτάσει να σε κυνηγάει αυτό που για χρόνια δεν έφτανες, ήρθε η ώρα [να γλιτώσεις, την ώρα] που δεν υπάρχει σωτηρία. Γιατί εάν εισακουστούν οι λέξεις που άρθρωνες [και η ευχή σου πραγματοποιηθεί], θα εύχεσαι να πρόσεχες καλύτερα τα λόγια σου. Μην προκαλείς την τύχη σου όταν [κινούνται όλα σ' επικίνδυνα επαναλαμβανόμενες τροχιές και] νοιώθεις την εξοργισμένη του ανάσα να σε πλησιάζει.

Weekend Wall 60

Μετά την σοκαριστική εμπειρία ενός live auto-fellatio τι άλλο θα έβαζα εκτός απ' αυτό;

Μια δημιουργία του =DamageCult. Το όνομα του deviation; Pih Pah Definition Allover!

Προσοχή! Φρενοβλαβής!

Όταν έχω τα νεύρα μου, ή τις μαύρες μου, έχω δύο διεξόδους. Να χαθώ να χάνομαι και να κάθομαι να κοιτάω το κενό με εκλάμψεις "κλίνω στα γόνατα και παρακαλώ σε Παναγιά" σα να 'μαι αυτιστικό, ή να γράψω. Όταν υπάρχουν ανηλειμμένες υποχρεώσεις, που δεν έχω ιδέα πότε αυτές θα ολοκληρωθούν με το κωλοβάρεμα που μ' έχει πιάσει μήνες τώρα και έχω βγάλει πληγές, πώς να γράψεις;

Χθες όμως έφαγα μια φρίκη, μου τη σβούριξε να το παίξω ψυχασθενής στο δρόμο να με κοιτάζει ο κόσμος και να αναρωτιέται πώς τη γλίτωσα τη Σταυρούπολη, μου 'ρθε να κάνω κάτι σπαστικά, καμιά σκηνή, μία λιποθυμία, ένα κάτι, μπας και ενδιαφερθεί κανείς, αλλά με βλέμμα κενό και στα τυφλά προχωρούσα μες τη μέση του δρόμου. Βεβαίως και πέρασε απ' το μυαλό μου να πέσω πάνω στο ταξί που ερχόταν κατά πάνω μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αλλά το σταμάτησαν κάτι τσόλια και δεν πρόλαβε να με πατήσει. Απορώ πώς κατάφερε και να σταματήσει. Ήθελα να πατήσω και κλάματα με αναφιλητά, να με ρωτήξουν (sic) "Τι έχεις μωρή κοντούλα λεμoniά;" και να τους απαντήσω "Μου μίλησαν άσχημα και δε με καταλαβαίνουν!". Αλλά δεν είχα φτάσει σε τέτοιο επίπεδο. Στη σκέψη έμεινα.

κατά τη δραπέτευσή μου... (φοράω περούκα)

Στις κρισάρες μου γίνομαι η μεγαλύτερη πουτάνα, attention whore υπερπολυτελείας, όπως η Μόνικα Μπελούτσι στο Shoot 'em up που είδα και μ' άρεσε, αλλά χωρίς τόσο μεγάλα βυζιά και γάλα. Το κουλό είναι πως με πιάνουν εμένα τα διαόλια με το παραμικρό, λίγο να 'χω φορτώσει από πριν, θέλει ένα κλικ να φτάσει το θερμόμετρο στα ύψη και να ωρύομαι σαν παλαβό απ' την ελάχιστη πλέον αφορμή. Ξανάπιασα και το "Αυτοκτονώντας Ασύστολα" του Κορτώ γιατί το είχα λατρέψει και μου μπαίνουν διάφορα στο μυαλό. Μα αν οι φίλοι σου ώρες ώρες είναι ζώα δε φταις εσύ! (Ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα για χρόνια πολλά στον Τάσο και συνεχίζουμε...)

Πόσο λίγο με ξέρεις αθώο κορίτσι...

Η μαλακία με τους ανθρώπους είναι όταν δεν ξέρουν να μιλάνε ή να εκφράζονται και καταπιέζονται. Καταπίεση στην καταπίεση, έρχεσαι κάποτε και σκάνεις και όποιον πάρει ο Χάρος. Τώρα αυτό είναι γενικό, όχι μόνο για μένα. Το χειρότερό μου είναι να μην παραδέχεται κάποιος τα λάθη του, να νομίζεις πως έχει πάντα δίκιο και να είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν (και δη νωχελικά στο όλο κόνσεπτ του σταρχιδισμού). Πού κι όλας να μη μπορείς να ξεσπάσεις πάνω τους γιατί τους αγαπάς και μετά σε πιάνει το παράπονο πως είσαι υστερικιά και υπερβάλλεις, αλλά φοβάσαι μήπως στην τελική είσαι ο μαλάκας της υπόθεσης που πάντα υποχωρεί. Αλλά έτσι είμαι εγώ, καλόβολος και αγαπησιάρης, γίνομαι χαλί για τους φίλους, μα με το που βλέπω να με αγνοούν σκυλιάζω.

Αυτό είναι. Η αδιαφορία! Γιατί στην άλλη δε κρατούσα μούτρα που μιλούσε με κάτι άσχετους και μένα μ' έγραφε πριν δώσουμε μάθημα και της κάνω "πάνε μόνη σου κυλικείο (μωρή)"; Emo mode on! Και κανείς δε μ' αγαπάει, κανείς δε νοιάζεται, κανείς, κανείς, τίποτα. Το ξέρω! *δάκρυ κορόμηλο και χέρι στο μέτωπο σε στάση ωιμέ τον χάνουμε τον Παναή* Την ξέρω εγώ τη μοίρα μου, μόνος θα μείνω, ώρα να μαζεύω μπογαλάκια να την κάνω γι' άλλες πολιτείες ή τουλάχιστον αν πάρω Λεξοτανίλ θα με πιάσουν;

From Youtube with love

Ο never προμοτάρει Terra Naomi που ξεκίνησε απ' το Youtube σου λέει και τώρα κάνει καριέρα και γω είπα να του δείξω άλλη μία με κουλό oνοματεπώνυμο (με λέγανε Μαργιάνα και το κοψα, πείτε με σκέτο Ιζαμπέλα) την Ysabella Brave. Βέβαια εγώ σιγά μην έβρισκα καμιά πχιοτικιά, φτασμένη ροκού που τραγουδάει και σε Live Earth, είχα ακούσει πριν μερικούς μήνες το παρακάτω τραγουδάκι και έκοψα φλέβα, άνοιξαν οι βρύσες, κλάααμα το emOni.

Ysabella Brave - No Surprises

Η "θαρραλέα" μπορεί να κάνει μόνο covers, αλλά τα λέει σχεδόν όλα a capella (εδώ έβαλε αφού το ηχογράφησε από πάνω πάλι τη φωνή της με καθυστέρηση για να είναι πιο δραματικό) και κοτσάρει και τη μουσική στο τέλος. Ή τραγουδάει παράλληλα, ποιος ξέρει, τι μας νοιάζει. Εγώ έμεινα κόκκαλο μόλις την άκουσα (γιατί και μόλις την είδα έμεινα κόκκαλο, είπα πώς βάφτηκε έτσι το τσίρκο και τι φοράει αλλά ποσώς με ενδιέφερε μετά) και επειδή δεν το παίζω ψαγμένος μουσικά, απλά ακούω ό,τι βρω (ό,τι έχετ' ευχαρίστηση!) ούτε που το ήξερα το No Surprises των Radiohead.

Αυτόν τον βάζω για crash test!

Και να την πω την αμαρτία μου (θα πέσετε τώρα όλοι να με φάτε), εμένα μου άρεσε περισσότερο από την ερμηνεία του Thom Yorke. Ο στίχος του βέβαια μετράει τρελά, αλλά δεν παύω να προτιμώ την ερμηνεία της Ιζαμπέλα. Άλλωστε ποτέ δεν ήμουν τρελός φαν των Radiohead. Ίσως βέβαια φταίει το ότι την άκουσα πρώτη. Who knows!

Υ.Γ. Λόγω της μεγάλης της απήχησης στο κοινό του Youtube ήδη υπέγραψε με μια εταιρεία, αλλά ακόμη δίσκος πουθενά στον ορίζοντα αν και κάτι ακουγόταν. Περισσότερα στην προσωπική της σελίδα και στη Wikipedia.

Μια ξεχωριστή Χριστουγεννιάτικη λιχουδιά

Πάντα πίστευα πως τα άνιμε είχαν κάτι να μου προσφέρουν. Ψάξε-ψάξε, έπιασα λαβράκι! Και όχι του Αργοσαρωνικού, αλλά βορείων θαλασσών! Ατλαντικού και βάλε!

Η ανφάν γκατέ της μπλογκόσφαιρας, εκτός του ότι πηγαίνει στο Lyceum Theatre μια φορά τουλάχιστον στη ζωή της, είναι και γκουρμέ. Σέβεται τον εαυτό της και το εκλεπτυσμένο γούστο της την οδηγεί σε πρωτότυπα γευστικά μονοπάτια. Μερικές φορές ακόμη και στη μακρινή Γροιλανδία.

Ξεχάστε μελομακάρονα, κουραμπιέδες, ακόμα και Lebkuchen. Εκεί, τρώνε στις γιορτές κιβιάκ, που και να μην ξέρεις τι είναι, από την εικόνα και μόνο και τη βρώμα που αναδίδει σου δένεται το στομάχι κόμπος.

Αν σκίζεσαι να μάθεις για τούτο το γαστριμαργικό εύρημα κρατήσου: Παίρνουν μια φώκια και τη σφάζουνε, την αδειάζουν και την τιγκάρουν με ξεπουπουλιασμένα και γδαρμένα πουλιά, τα λεγόμενα auk, δένουν τη φώκια και πάλι και τη θάβουν κάτω από κοτρώνες για αρκετούς μήνες μέχρι να φτάσει σε προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης... Έπειτα την ανοίγουν και ρουφάνε τα auk όπως οι Έλληνες τα κεφάλια απ' τις κουτσομούρες και τις γαρίδες.

Φυσικά και γνωρίζω πως έχει την ευωδιά ξεχασμένου μπλε τυριού και μια έντονη γεύση! Μη χάνουμε το χρόνο μας! Όλοι βαλίτσες για Γροιλανδία φέτος! Ελπίζω μόνο να μην ξέχασαν να ετοιμάσουν κιβιάκ από νωρίς, γιατί πού να περιμένεις να σαπίσει η φώκια τώρα...

Και κανείς δε θα χρειάζεται πια να μας ρωτήσει "Τι θα φάμε σήμερα;"! Ittadakimasu!

Υ.Γ. Οι εικόνες είναι από το άνιμε Moyashimon που έχει να κάνει με μικρόβια και μικροοργανισμούς γενικότερα. Trust me, δε θέλετε να δείτε real εικόνες από κιβιάκ...

Στόχος είναι τα λεφτά

Το τραγικότερο όλων είναι πως έτσι στις μέρες μας έχουν μεγαλώσει πολλοί... "Φορτωνάτο" ν' αγαπάς, ακούς; Δε μπα να 'ναι μέγα μπάζο; Στόχος είναι τα λεφτά κουκλίτσα! Δεν αγάπησε κανείς, τους φτωχούς τους συγγενείς! (Και να φανταστείτε έχω λυσσάξει να ξαναβάζω το βίντεο απ' την αρχή. Μ' άρεσε πώς τα λέει η λυγερόκορμη οπισθοκουνούσα Τζούλια! Το τακούνι στην αρχή το στραβοπατάει ή μου φαίνεται; Τι σόι μοντέλο είναι/ήταν; Ούτε γόβα δεν ξέρει να φέρει βόλτα;)

Υ.Γ. Αν το είχα και σε MP3 δε θα ντρεπόμουν να το καταγράψει κ το audioscrobbler!