Δέκα (επιτραπέζια που αγάπησα)

Ήγγικεν η ώρα... Πάντα λέω την αλήθεια, γι' αυτό και παραδέχομαι πως ζήλεψα απίστευτα το υπέροχο blog του enteka και δανείζομαι την ιδέα του για αυτό μου το post. Ελπίζω να μου τη χαρίσει αυτή τη φορά.

Ως μοναχοπαίδι (μέχρι την 6η δημοτικού), ήταν δύσκολο για μένα να βρω παρέα να παίξω κάποιο επιτραπέζιο παιχνίδι που μου αγόραζαν. Έβαζα κάθε Σαββατοκύριακο γιαγιά, παππού και θεία να παίζουν μαζί μου. Δε φαντάζεστε τι χαρά έκανα όποτε πηγαίναμε επίσκεψη σε σπίτια φίλων. Τα παρακάτω επιτραπέζια (αλλά συνήθως επιδαπέδια τότε) σε τυχαία σειρά, μου έχουν χαρίσει τις καλύτερες αναμνήσεις. Κι ας κρύβουν μέσα τους και μια μελαγχολία μου περί μοναξιάς...

1) Το Παιχνίδι Της Ζωής (The Game of Life, 1860 !!!) : Στα 10 μου κι όλας, είχα πάρει πτυχίο πυρηνικής φυσικής, παντρευτεί και κάνει και 2 παιδιά. Τι άλλο να ήθελα...
2) Ούγκο το Φαντασματάκι (Midnight Party, 1989) : Όταν το ζάρι έφερνε "φάντασμα", νόμιζα πως τρομακτικές καμπάνες ηχούσαν, σημάνοντας το τέλος των προσκεκλημένων μου στο πάρτυ και μαζί τους και το δικό μου. Ο Ούγκο έλαμπε και στο σκοτάδι!
3) Hotel (1974) : Το President δε το αλλάζω με τίποτα. Όχι πως και τα bungalows του Waikiki με χαλούσαν...
4) Monopoly (1903) : Από τότε κλέφτης, έκλεβα απ' την τράπεζα όταν δεν έβλεπαν οι συμπαίκτες. Πολύ μακροσκελές παιχνίδι... Προτιμούσα να παίζω με τον παππού μου για να μ' αφήνει να νικάω χωρίς να το δείχνει.
5) Cluedo (1946) : Είμαι ακόμη σίγουρος πως τον πραγματικό φόνο τον είχε διαπράξει ο Συνταγματάρχης Μουστάρδας, με το κηροπήγιο, στην αίθουσα χορού. Ας πίστευαν όλοι πως η Δεσποινίδα Φλόγα ήταν πιο ύποπτη.
6) Scotland Yard (1983) : Ήθελα τόσο πολύ να είμαι ο Mr.X! Η ζωή ενός μυστικού πράκτορα είναι πολύ συναρπαστική! (σημείωση: είμαι σίγουρος πως από κει μου έμεινε η συνήθεια να παίρνω τόσο συχνά ταξί)
7) Μυστήρια στο Πεκίνο (The Mysteries of Peking, 1988) : Ειδικές κάρτες, κινέζικοι δράκοι, κρυπτογραφημένα μηνύματα, τραγελαφικά και όμως ταιριαστά ονόματα όπως Πλε-Νι και Ρουμπι-Νι και 70 πρωτότυπες υποθέσεις... Κρίμα που στο τέλος τις είχαμε μάθει όλες απ' έξω...
8) Το Μαγεμένο Δάσος (Enchanted Forest, 1981) : Δεν είμαι βέβαιος για τον ελληνικό τίτλο, για το μόνο που είμαι βέβαιος, είναι πως με έκανε να χαρώ τόσο στο κρεβάτι του πόνου, όταν μου το έφερε η Αναϊς για δώρο στο νοσοκομείο, μετά από μία επώδυνη εγχείριση σκωληκοειδίτιδας... Τα δέντρα έκρυβαν καλά τα μυστικά τους σ' αυτό το παραμυθένιο παιχνίδι!
9) Jenga (1986) : Εγώ - Ζακελίνα - Ίλια. Ενώ οι μητέρες μας έπιναν τον καφέ τους και σχολίαζαν, εμείς στο δωμάτιο προσπαθούσαμε να φτιάξουμε τον ψηλότερο πύργο χωρίς να τον ρίξουμε. Τώρα, φοιτητής μηχανικός, τα πάω κάπως καλύτερα...
10) Uno (1971) : Πρώτα έμαθα να παίζω Αγωνία με τράπουλα, μετά ήρθε το Uno... Μας κράτησε συντροφιά 5 ολόκληρες ώρες στο Malpensa ώσπου να έρθει η επόμενη πτήση. Κάρτα μία!

+1 (για να γίνω κι εγώ enteka για μια μέρα) παιχνίδι που αγάπησα μεγαλύτερος, Οι Άποικοι του Κατάν (The Settlers of Catan, 1995) : Όταν πρωτομάθαμε να το παίζουμε, παρά την ώρα που μας αφιέρωσαν 3 διαφορετικοί "παιχνιδογνώστες", επιννοήσαμε δικούς μας κανόνες κατά πως μας βόλευαν. Ζωή θυμάσαι; Μετά από 3 χρόνια, μάθαμε να το παίζουμε και σωστά. Θέλει ώρα, υπομονή και καλή παρέα. Και καλή τύχη με τα ζάρια! Μαζί του ξεκίνησε και ο έρωτας μου για το Playhouse...