Τις έβαλα να μην πουν κουβέντα. Για την παρολίγο τράκα που θα με έστελνε να τσουρουφλίζομαι σ' ένα βαθύ καζάνι στην κόλαση, για τα 15 λεπτά που πασάλειβα τα άκρα μου με αντιηλιακό χωρίς να βγάλω τη μπλούζα μου (συγγνώμη που όλοι οι συνομήλικοι - και μη - ήταν χτιστοί, πλήρως αποτριχωμένοι και με μαλλιά - άσχετο το τελευταίο - ντρεπόμουν!!!), το δεκάλεπτο που έκανα να βουτήξω το κεφάλι μου στη θάλασσα (χωρίς τη μπλούζα), τον καβγά μου με την εστιατόρισα σουβλασερής για το παρκάρισμα (καρασίκ) και την ακόρεστη λύσσα μου για πεπόνι. Και να τα πούνε, χέστηκα! Εγώ το μπορδοροδοκόκκινο το χρώμα σε πρόσωπο, χέρια, ώμους και πλάτη το πέτυχα! (Παίζει να 'καψα και όσους ζωντανούς θύλακες είχε το κεφάλι μου).
No comments:
Post a Comment