Party glamour

Είμαι από τζάκι. Μέσα. Έτσι. Και να φανταστείτε, στο 2^ο έτος που ο σιχαμένος καθηγητής μας έβαλε τομή τζακιού, εγώ δεν ήξερα να την κάνω! (Είχα διαβάσει την πισίνα που ήταν και πιο εύκολη... Και πάλι γκλαμουριά!) Τώρα όμως... ένας κύριος! Ένα με την οπτοπλινθοδομή έχω γενεί. Και όλα αυτά τα συνειδητοποίησα την Πέμπτη.

Εγώ φταίω που δεν ήθελα να πάω. Πώς θα καταλάβαινα πραγματικά πως ανήκω και γω στον κόσμο των τζετ-σέττερς; Εδώ για τα γενέθλιά μου βγήκαμε να φάμε τα σούσια μας (σε καταγώι αλλά θεικό φαί ουδέν σχόλιο!) και γω χαμπάρι. Έπρεπε να πάω. Να δω τον μπάρμαν στη γωνία, να μου στίβει το λάιμ και να χτυπάει τη ζάχαρη, φτιάχνοντας εκείνο το περίεργο-σκεύασμα-παύλα-ποτό-της-βραδιάς το οποίο ονόμασα αργότερα Μοχίνια (Μοχίτο με Καϊπιρίνια). Το τι μαϊντανό έφαγα πίνοντάς το δε μπορείτε να φανταστείτε. Αν ήταν δυόσμος, να μη με λένε Μάκη. Μιλώντας για μαϊντανούς, οι περισσότεροι κάθονταν πλάι στον ντι-τζέι, άσχετοι και όχι της ακριβοθώρητης κάστας μας. Οι απόκληροι της κοινωνίας, που εμείς της υψηλής τους ρίξαμε στο περιθώριο.

Αφρόκρεμα σου λέει. Καλά έκαναν και σύχναζαν στον πρώην Αφρό τα καμάρια της τάξης μου. Τάξης με τα ούλα της. Το πότε 15χρονες bimbos ξεπετάχτηκαν, πιάσαν την ισιωτική και πέταξαν και βυζί, ούτε που το κατάλαβα. Έπρεπε να τις δω στο πάρτυ εκείνο, πλάι στην κοπέλα μυστήριο, τη γυναίκα-πιστόλι όπως είπε ένας, με το καυτό λευκό σορτς και την μπλούζα της παραλίας. Τα 'χε μπλέξει μάλλον η καλή μου. Θα το θεώρησε μπιτς-πάρτυ.

Όχι πως και τις μπιτς-ες του δεν τις είχε. Εκείνες οι αχώνευτες που είναι λες και δάγκωναν τα λεμόνια από το μπαρ και σούφρωναν όλο το πρόσωπο από τις συσπάσεις της ξινίλας. Ένα γεια τις έριξα και πολύ τους ήταν. Αλλά η φίλη τους, βέρα πρωτοπόρος, με ενημέρωσε πως εάν κάνει κάτι για τα γενέθλιά της την επόμενη εβδομάδα θα με καλέσει... μέσω Hi5! Αμέ! Ποιος τα χρειάζεται πλέον τα κινητά; Αν με καλέσει θα σας ενημερώσω!

Αυτό δεν ήταν πάρτυ γενεθλίων ξεχασμένου συμμαθητή που είπε να με θυμηθεί και να συνεχίσει να μου μιλάει σα να ήμουνα μωρό - κόμπλεξ Αρναούτογλου - σουαρέ ντε γκαλά παύλα reunion ήταν! Λάκη Γαβαλά και βάλε! Βέβαια για ρούχα Λάκις (σικ!) ούτε λόγος, μόνο 2 μαρκάτα πουκάμισα πήρε το μάτι μου και μια μπλούζα Paul Frank συνδυασμένη με βερμούδα. Ωραία για έξω, αλλά κανείς δεν είχε το στιλ το σωστό το επίσημο της κομπορημοσύνης! Είχα βάλει και τη ζώνη-υπερπαραγωγή! Αντώνη ακούς; Και 7 ολόκληρα άτομα (μετρήστε τα! Επτά!) είπαν πόσο τέλειο είναι το μαλλί μου! Και γω βέβαια για να το παίξω υπεράνω τους είπα και "ποιο μαλλί;" και φάνηκα τόσο ταπεινός! Μα το ξέρω πως είναι τέλειο!!!

Η Ζωή τα 'παιξε με τη δημοτικότητά μου. Το τι χαιρετούρα έπεσε δε λέγεται. Ακόμη και ένας σελέμπριτι-περφόρμερ! Αφού σε κάποια φάση νόμισα πως εγώ το έκανα το πάρτυ. Αλλά εγώ χωρίς μπρικ ή έστω χαβιάρι και ρόκες-παρμεζάνες δεν κάνω ούτε πικ-νικ. Μη λέμε κι ό,τι θέλουμε! Αχ έτσι είναι τα ιδιωτικά! Μέσα στη χλίδα. Όπως και το φωτορυθμικό που έδινε το ρυθμό. Μέσα στην όλη μεγαλοπρέπειά μου όμως, υπήρξε και στιγμή που ένιωσα άσχημα. Ήμουν τόσο άσπρος ενώ όλοι οι πολυαγαπημένοι μου φίλοι είχαν γίνει σοκολατί (και ένας είχε και άσπρα σημάδια στα μάτια από το γυαλί-πραγματική-μάσκα-γιγάντια που φοράει). Απλά με τόσο πιλάτες και γιόγκα που κάνω, που να βρω χρόνο να ψεκαστώ και με βιβεχρώμ βρε παιδιά! Θα σας έρθω την επόμενη βδομάδα κατράμι! Τι το χει η Βάνα το σολάριουμ έξω απ' το σπίτι! Προσέχουμε για να έχουμε! Πάω να κοιμηθώ σα τα κούτσουρα του τζακιού τώρα. Ζήτω ο καπιταλισμός!