The Revolution Continues: New Art From China

Πριν έρθω στο Λονδίνο, έλεγα πως δε θα κάνω παρέα με Έλληνες και με Κινέζους. Είμαι ευγνώμων γι' αυτούς που γνώρισα. Τουλάχιστον κράτησα την άλλη μου υπόσχεση, να πηγαίνω συχνά σε εκθέσεις. Μιας και ήρθε εδώ και η Ζ., ήταν καιρός να πάω στη Saatchi Gallery, του γνωστού διαφημιστή, ο οποίος το γύρισε πλέον σε φιλάνθρωπος/φιλότεχνος. Ήταν η καλύτερη έκθεση σύγχρονης τέχνης στην οποία έχω πάει. Οι φωτογραφίες επιτρέπονταν και ο οδηγός αξίας 1.5 λίρας εξηγούσε το κάθε έργο. Ακολουθούν ορισμένα από αυτά που με εντυπωσίασαν:

Love it! Bite it! - Liu Wei

Ash Head No.1 - Zhang Huan

A Big Family - Zhang Xiaogang

Bloodline - Zhang Xiaogang

Donkey - Zhang Huan

Civilization - Bai Yiluo

Communication - Cang Xin

Angel - Sun Yuan and Peng Yu

Old Persons Home - Sun Yuan and Peng Yu
(χάνει πάρα πολύ σε φωτό. Μία ολόκληρη αίθουσα γεμάτη αυτοκινούμενα καροτσάκια με ηγέτες γνωστούς και μη, οι οποίοι συγκρούονται ατέρμονα ως την ύστατη ώρα.)

Unknown Creature - Three Headed Monster - Shen Shaomin

Chinese Portrait P Series 2006 No. 02 - Feng Zhengjie

Chinese Offspring - Zhang Dali

Backyard Garden - Yue Minjun

Little Boy - Zeng Fanzhi

Απόψεις για τον κομμουνισμό και το Μάο, μια διαστρεβλωμένη εικόνα της ιστορίας, η νοοτροπία της μάζας και η παγίδα της μη-διαφορετικότητας, η επαφή με τον κόσμο, η ζωή και ο θάνατος, η παροδικότητα της ισχύος και η απόρριψη. Ανάμεσά τους και τα πιο τρομακτικά αληθοφανή ομοιώματα ανθρώπων. Όλες οι φωτό στο φυσικό τους μέγεθος με ένα κλικ επάνω τους. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Monsters: Apparition #1

Είναι ένα παράξενο πλάσμα. Στη θέση που θα έπρεπε να βρίσκεται η καρδιά του, έχει ένα μεταλλικό χέρι, κάθε δάχτυλο του οποίου τελειώνει σ' ένα γάντζο, για να απαγγιστρώνεται στους ανυποψίαστους περαστικούς. Οδοιπόρους σε μια ζωή που δε μπορεί να ζήσει μόνο του. Πιστό σα σκυλί και συνάμα ανεξάρτητο σα γάτα. Ο ορισμός της διαστροφής.

Δεν κλέβει όμως καρδιές. Αφήνεται, παρασύρεται, όπου ο παλλόμενος μυς των άλλων τ' οδηγήσει, ζώντας μία σε σκοτεινά σοκάκια και την άλλη σε μέρη λουσμένα στο φως. Με τη συμπεριφορά του αρχικά προσαρμόζεται σε κάθε περιβάλλον, έτσι ώστε να αποκτήσει τα απαραίτητα εφόδια για να ζήσει, αποθηκεύοντάς τα όλα μέσα του. Μηχανισμός ασφάλειας και συντήρησης. Αυτοσυντήρησης.

Δεν ξέρεις αν είναι τα μάτια του αυτά που σε τραβάνε. Δε σε κοιτάει ποτέ στα δικά σου, φοβάται μήπως μάθεις το μυστικό του. Παρ' όλα αυτά, απ΄το στόμα του βγάζει παράξενους ήχους που μοιάζουν μ' εξομολογήσεις και κρυμμένες αλήθειες που δε θ' άκουγες ποτέ. Αλλά μη σε ξεγελάει. Ίσως είναι ο χαρακτήρας του. Δε θα το περίμενες ποτέ από κάτι που φαίνεται τόσο αθώο. Ξέρει σίγουρα να παραπλανεί. Μέχρι να πλησιάσει κάποιος αρκετά, ώστε να κοιτάξει τι κρύβεται μέσα στο κενό.

Το αλλόκοτο χέρι του μια μέρα θα κλείσει τόσο δυνατά στην καρδιά που έχει ανοίξει μοναχά γι' αυτό και θα συνεχίσει, άψυχο, αψυχολόγητα, να ψάχνει για το επόμενό του θύμα.

[...]

Ήταν σκοτάδι. Το ένιωσα πρώτα στο αίμα που απλώθηκε στα ρούχα και το πρόσωπό μου, ζεστό ακόμη, καθώς η μεταλλική αρπάγη έλιωνε ανθρώπινο ιστό απ' τον οποίο τρεφότανε για χρόνια. Ανοίγοντας το φως, το είδα στον καθρέφτη.

Και το σιχάθηκα.

Colour of emotions

.

Ανεπίσημο video clip για το τραγούδι Gong των Sigur Rós. Σκηνοθετημένο από τον Eric Lerner.

Πηγή: shape + colour

Thought #97: wall of sound

. Τελεία. Τέλεια. Συνέχισε να διαβάζεις. Μη σταματήσεις τώρα. Δέσμιος γραμμάτων, λέξεων, κειμένων... Για χρόνια ήξερες να ξεπεράσεις την τελεία, ακάθεκτα διαβάζοντας το λίγο παρακάτω μη βοηθώντας καν το σώμα σου με οξυγόνο να τραφεί σα βρίσκεται στην πορεία όποια στίξη, να απαγγείλεις ποιήματα με μια αναπνοή -

Στο κόμμα η γλώσσα σου ξεμπερδευόταν, απ' το φράγμα των χειλιών σου ξεγλιστρούσε, χτυπώντας σε μάγουλα και δόντια λόγια σε σάλιο βουτηγμένα στ' αυτιά μου μελωδίες μεταφέροντας

και στου βιβλίου το τέλος όταν έφτανες ανάποδα το γύριζες
φυσούσες τις σελίδες μιλώντας κάτω απ' την ανάσα σου ακόμη
και πάλι απ' την αρχή το ξεκινούσες
αν δίπλα σου πια άλλο δε στεκόμουν -

θεωρούσες πως θα έσπαγε το μαγικό που έπλασες απ' την παραμικρή παρεμβολή ή διακοπή στο συνεχές εκείνο υφαντό των ήχων που πλάι μου ξεδίπλωνες

μήπως κι οι αόρατες κλωστές του με κρατήσουν

Μα εγώ δεν ήμουν έτσι
ήθελα συνέχεια να τρέχω και όχι να μιλάω
γεμάτος με φωνές καιρό που ήθελα να εξαφανίσω
τα πόδια μου θεόρατα πια από τα μίλια που 'χαν διανύσει
για να γλιτώσω απ' όποιο δίχτυ και αν άπλωνες

να συγκεντρώσω πάλι τις δυνάμεις μου
στιγμή να ξαποστάσω δεν την είχα
μα αν ποτέ την έβρισκα και έφτανε σε μένα η φωνή σου
απλά τα χέρια μου απ' τις τσέπες απραγίας θα έβγαζα
και θα 'κλεινα για πάντα τα αυτιά μου
στον ήχο της συχνότητάς σου
με την ελπίδα να συντονιστώ σε άλλη προτιμότερη για μένα

Thought #96: HEAVEN

Ξερίζωσα τα μάτια μου και τα κόλλησα πάνω στα δικά του. Ίσως έτσι πάψουν τα λόγια από στόματα σωμάτων μες την άγνοια, οι επιθέσεις συμπεριφοράς και η απογοήτευση η ζωγραφισμένη στις χαρακιές του προσώπου. Με μία κίνηση του χεριού του τα πήρε, τα ξεκόλλησε, σα να έβγαζε ένα επίπονο τσιρότο και τα πέταξε κάτω, καταμεσής του βούρκου.

Τα μάτια του θόλωναν, ποδοπατούνταν, βυθίζονταν μες τη βρωμιά και πάσχιζαν να συνεχίσουν το έργο που τους δώθηκε. Ο άλλος συνέχισε με χαμόγελα ως την έξοδο, χορεύοντας μόνος, με άλλους, εγκαταλείποντας ένα κουφάρι που αν είχε επιλογή θα έψαχνε για άλλα μάτια που απορρίφθηκαν και όχι τα δικά του, μήπως ξεχωρίσει ως ξένος ανάμεσα στους ξένους. Από τις τρύπες που παρέμεναν κενές δάκρυα πια έσταζαν, "για το γαμώτο", από οργή και αντίδραση, ή κι από λύπη. Είχε χάσει την ανάσα του καθώς τον πλησίαζε και ό,τι πιο πολύτιμο είχε, πλέον είχε λιώσει κάτω από σόλες.

Είχαν συνηθίσει να βλέπουν παπούτσια, κατέτασαν εικόνες σε κάστες και αργότερα πιο έμπειρα σε ομορφιά. Δεν ήταν εύκολο να ρίχνει το βλέμμα στο πάτωμα και το μυαλό του σε αχρηστία κάθε φορά που έφευγε από το σπίτι ή έχανε τη θέση του στις παρέες. Μέχρι κάποιος να του προσφέρει πια μία ματιά και να του δείξει τι έχανε τόσο καιρό, θα κυκλοφορούσε με το κεφάλι ψηλά, με δύο τρύπες αντί για μάτια, πιο θαρραλέος από ποτέ, ο "όμορφος" για τυχαίους γνωστούς που του θύμιζαν την ανεξήγητη χαρά ορισμένων που όταν τον αντίκριζαν τον άγγιζαν αλλιώτικα. Χωρίς ντροπή για τίποτα θα περπατήσει, μιας και δε θα είναι ικανός να δει την κατακραυγή, την αδιαφορία και το γέλιο, ίσως μόνο να τα ακούει. Αλλά δεν ήθελε να χάσει όλες τις αισθήσεις του ακόμη. Μα να τις ξανακερδίσει πίσω και πιο έντονα.

Ο κλέφτης των πάντων και ο κλέφτης του πάντοτε (μέρος 3ο)

Όταν άνοιξε τα μάτια της, το μόνο που έβλεπε πυκνό σκοτάδι. Η νύχτα ακόμη δεν είχε εγκαταλείψει την πόλη. Το βιολογικό της ρολόι είχε καταστραφεί. Ήταν η τέταρτη φορά σε μια βδομάδα. Αυτή που πάντα ζούσε με πρόγραμμα...

Ενστικτωδώς, ακούμπησε την κοιλιά της στοργικά, και με τα δύο χέρια, τη χάιδεψε και έγυρε να ξανακοιμηθεί. Μα δε θα ήταν ούτε πέντε τα λεπτά και το κουδούνι πάλι χτύπησε, ο διαπεραστικός ήχος που πλέον μισούσε μα της είχε γίνει απαραίτητος. Στιγμιαία ήλπισε να είναι εκείνος, μα όχι. Ένας άλλος θα ήτανε στην πόρτα, έτοιμος γι' αυτήν, ξελιγωμένος... Κι αυτή απροετοίμαστη.

Έκανε να φορέσει τα πεταμένα και ιδρωμένα ρούχα που αγκάλιαζαν το πάτωμα και όχι το κορμί της, αλλά το ξανασκέφτηκε και του άνοιξε γυμνή. Αυτό που ήθελε να δει. Ένα κομμάτι κρέας.

Από το φως του διαδρόμου όμως, το σώμα της φάνταζε μ' αγάλματος, σμιλεμένο επιμελώς, θελκτικές καμπύλες το κάλυπταν. Ήξερε τι είχε και έλεγε πως αν έσπαγε κάποτε και τον τελευταίο ηθικό φραγμό, θα το πουλούσε για να ζήσει ακόμη πιο άνετα. Μ' ένα της νεύμα στο κρεβάτι τον προσκάλεσε και έκλεισε τα μάτια.

Στα χρόνια της απελπισίας της μετρούσε ανδρικά κορμιά να πέφτουν πλάι της εκατοντάδες και να γεμίζουνε τη μνήμη στο κινητό και το κεφάλι της, ένας δικός της παράνομος στρατός αχόρταγων. Είχε αργήσει να μεγαλώσει, να βγει από την εποχή που όλα γι' αυτήν ήτανε ροζ όσο τα φουσκωμένα μάγουλά της. Που οι μόνοι εραστές που γνώριζε έρχονταν σε κουτιά, ευνουχισμένοι φίλοι μιας φτιασιδωμένης Barbie. Μετά ήρθε εκείνος και όλα έγιναν τόσο γρήγορα... Βιαστικά... "Βιάστηκα". Να ερωτευτεί και να δωθεί. Ολόψυχα.

Δάκρυα συγκρατούσαν τώρα τα μάτια της, αβέβαιη αν έφταιγε το χέρι του που της μελάνιαζε το κορμί ή οι σκέψεις που με τίποτα δεν έμπαιναν σε κούτες ν' απομακρυνθούν και σώμα και μυαλό να καταλαγιάσουν. Είχε μείνει κολλημένη στον έναν, αυτή, η γκόμενα των πολλών. Ό,τι είχε αφήσει πίσω του δε θα το έβλεπε ποτέ, κι όμως θα ήταν ευτυχισμένος. Αυτή όμως είχε χάσει τα πάντα και πιο πολύ της έλειπε η παιδική της αθωότητα.

Τον έδιωξε με το που τελείωσε, δε θα μάθαινε ούτε τ' όνομά του. Δεν την ένοιαζε. Τίποτα δεν τη γέμιζε. Μόνο οι στιγμές στις οποίες ένοιωθε να εξαφανίζεται. Πόσο ειρωνικό... Γέμισε τη μπανιέρα και μπήκε μέσα. Χάθηκε, από τον κόσμο και τα προβλήματά της, βουλιάζοντας στο ζεστό νερό με μια βαθειά ανάσα. Κι ούτε που πρόσεξε το αίμα...

Οι ατμοί θόλωναν το παράθυρο του μπάνιου και έκρυψαν το χαμόγελό του. Ήταν η πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου και το χιόνι μόλις είχε αρχίσει να πέφτει...

(συνεχίζεται...)

Ο κλέφτης των πάντων και ο κλέφτης του πάντοτε (μέρος 2ο)

Από το παράθυρο ίσα που αχνοφαίνονταν πίσω από τις τραβηγμένες κουρτίνες. Κι όμως συνέβαινε...

Το σώμα της έπιανε μετά βίας τα τρία τέταρτα του κρεβατιού. Έτσι πως είχε μαζευτεί ολόκληρη, σε μια μπάλα σα μωρό, στα υγρά σεντόνια που είχανε μουλιάσει με τα δάκρυά της, ούτε που τον άγγιζε.

Ξάπλωνε δίπλα της μισοκοιμισμένος και δεν έδινε σημασία. Σκεφτόταν να σηκωθεί να πάει ως την κουζίνα να φτιάξει κάτι να φάει, αλλά και μόνο στη σκέψη ένοιωσε να βαριέται. Να σερνόταν ως τον υπολογιστή για να δει αν του είχε μιλήσει; Είχε γεμίσει ένα τασάκι περιμένοντας. Στο διάολο κι αυτός. Σκεφτόταν... Όλα για τον εαυτούλη του. Αυτήν πάντως όχι. Την είχε δει να χάνεται μπροστά του μέσα σε λίγα λεπτά, να σπάει, να τρέμει, να ξερνάει το άδειο της στομάχι και όλα για ένα τίποτα. Και μια, και δυο, και τρεις φορές. Τον μισούσε γιατί την έκανε να φαίνεται ηλίθια στα μάτια του. Σιχαινόταν να τη βλέπει έτσι. Να ερωτεύεται μια οπτασία που πέρασε και δεν ακούμπησε. Έναν αόρατο άνθρωπο.

Τον ήθελε όσο τίποτα, αυτό ένοιωθε. Και δε μπορούσε πια να συγκεντρωθεί πουθενά. Στη δουλειά την προειδοποίησαν. Ο άλλος δεν καταλάβαινε. Του ευχήθηκε κάποτε να το πάθει για να δει πως τα αισθήματα θα ξεχειλίσουν και θα τον καταβάλουν. Πίστευε πως του έλειπαν τα ανθρώπινα συναισθήματα. Δεν ήταν παλιά έτσι. Έκλαιγε μαζί με άλλους για τον πιο παιδιάστικο πόνο. Τώρα; Δεν ήθελε να ακούει το όνομά του, έλεγε πως θέλει να τον διαλύσει. "Καμία βάση", μονολογούσε, το πρόσωπό του ξαφνικά ανέκφραστο. "Καμιά συμπόνοια", θα έλεγε αυτή.

Μα πώς... Εδώ δεν κοιτούσε το χάλι στο οποίο βρισκόταν ο ίδιος. Έβλεπε έξω απ' το παράθυρο, σκοτάδι στην πόλη, ούτε άστρο να φωτίζει, μαύρη κι η ψυχή του. Κι ήθελε να το σπάσει και να φύγει κάτω, δέκα ορόφους κάτω, να γίνει ένα με το κρύο πεζοδρόμιο, να τον φάνε τα σκυλιά, δεν ήθελε άλλο να ζει. Καταριόταν όποιον του έκλεψε το χαμόγελο και τότε σα να του φάνηκε πως είδε κάτι να κινείται εκεί έξω.

"Ακόμα κι οι σκιές χλευάζουν τα κουφάρια μας"... ήταν η τελευταία του σκέψη πριν αποκοιμηθεί.

(συνεχίζεται...)

Ο κλέφτης των πάντων και ο κλέφτης του πάντοτε (μέρος 1ο)

Είχαν περάσει μόλις λίγα λεπτά από τη στιγμή που αποφάσισε να σταματήσει σ' εκείνη τη σκεπή. Τα ρούχα του πιο μαύρα κι απ' την πίσσα, κι ας προτιμούσε πιο πολύ το γκρι, το χρώμα που 'χε εικόνα σαν τη στάχτη και θύμισες νεκρών. Όπως αυτούς που είχε πάλι κάποτε επιλέξει.

Ένα με τη σκοτεινιά της νύχτας, ήταν αποφασισμένος να βάλει το σχέδιό του σε εφαρμογή. Έλυσε τη ζώνη που έκανε το μακρύ μαύρο παλτό να αγκαλιάζει σφιχτά τη μέση του και ξεκούμπωσε δύο κουμπιά απ' το πουκάμισό του. Και τότε άνοιξε το στόμα. Το δεύτερο, το τερατόμορφο, με την ακόρεστη δίψα για τροφή. Ένα γεύμα αλλιώτικο απ' τ' άλλα, ζεστό, χορταστικό, όσο κανένα.

Ήλπιζε κανείς να μην τον διακόψει εκείνη τη βραδιά, η αποστολή του ήτανε σημαντική κι αυτή που τον κρατούσε στη ζωή. Κι αν τύχαινε να τον δει, εκεί ψηλά όπου βρισκόταν, κάποιος από τους ζωντανούς, ήτανε σίγουρο πως απ' την όψη του και μόνο θα έσβηνε μεμιάς και μάτια σε κανέναν δε θα άνοιγε ξανά.

Τον πλήγωναν εκείνες οι... "παράπλευρες απώλειες". Ή έτσι θεωρούσε. Δεν ήξερε. Ένοιωθε σουβλιές στα σωθικά του, μα πιθανόν να ήταν η γλώσσα η δαιμονική που του σταζε χολή πια μέσα, γιατί δεν ήθελε μια τέτοια γεύση.

Η επιλογή είχε γίνει χρόνια τώρα. Και πάλι χρόνια ήταν που πέρασαν, οι κατάσκοποι που ζούσαν στις σκιές, να συλλέγουν πληροφορίες για κάθε έναν ξεχωριστά, να είναι σίγουρος Εκείνος πως ήταν το βάλσαμο που επιζητούσε για ένα ανήσυχο στομάχι.

Ο μυς που ξετυλίχτηκε γεμάτος σάλιο και χολή, έκανε την ατμόσφαιρα να μυρίζει από τη σαπίλα ενός υποκόσμου, τόσο βαθειά χωμένου στα έγκατα της γης που θα 'λεγε κανείς πως δε θα γλίτωνες ποτέ. Κι ενώ το υπόλοιπο κορμί απαρασάλευτο στεκόταν, η γλώσσα αυτή ξεκίνησε να πάλλεται, χορό δαιμονικό να σέρνει, δίνοντας στον άερα με το ρυθμό της εντολές να φέρει πιο κοντά το πρώτο θύμα...

(συνεχίζεται...)

Tune of the week #63

Uh Huh Her - Not A Love Song

Oh I want to fall away
And waste another day
'Cause love is a game to you now
Watch just to see how long

Το ακούς, το διαβάζεις, το κατεβάζεις (κλίκαρε το album cover), το λιώνεις. Τώρα!

Υ.Γ. Μην περιμένεις πληροφορίες από μένα μέσω του indie/rock playlist του μήνα τις βρήκα αλλά κόλλησα με το συγκεκριμένο. Αν έχεις όρεξη να ακούσεις κι άλλα δικά τους, αυτοχαρακτηρίζονται "indietronic band", voila το myspace και το official site τους. Το album τους Common Reaction βγαίνει κάπου τέλη Αυγούστου και τα υπόλοιπα ούτε μπήκα στον κόπο να τα ακούσω, μόνο ένα που δε με ξετρέλανε. Enjoy αυτό όμως!

Υ.Γ.2 Καρα-useless info: Η μία απ' τις 2 έπαιζε στο The L World! Τελικά αυτό το κατεβάσανε πριν καν παιχτεί στον Alpha;

Thought #95: (s)layers

Καθώς το ένα μου εγώ αργοπεθαίνει, είναι πολλές ακόμη οι στρώσεις που καλύπτουν τον πραγματικό μου εαυτό. Εκεί, προστατευμένος, όπως μου μαθαίνει αυτό που μου έδωσες, κοιμάται εκείνος που ελάχιστοι γνωρίζουν.

Puzzle Farter

Κλίκαρε την εικόνα για να παίξεις!

Καλά μπορεί να μην είμαι. (Πότε είμαι καλά άλλωστε;). Έχω τόσο άγχος που έχω παραλύσει από τον πανικό και αποφάσισα να παίξω κανα παιχνιδάκι ονλάιν μπας και ξεσκάσω. Κλάϊν μάϊν. Κυριολεκτικά.

Κερδίστε κλάνοντας! Πάει το επίπεδο το έριξα. Είσαι κοτόπουλο που του ρθε και του γινε η κοιλιά τούμπανο απ' το να κρατάει τα "αέρια" και να μην τα απελευθερώνει τριγύρω, σωστός κύριος. Έλα όμως που δεν αντέχει άλλο και θέλει να περάσει 50 πόρτες για να φτάσει... ένας Θεός ξέρει που. Εκεί που κλάνει η αλεπού; Μπορεί. Να βρει κανα γιατρό να του χορηγήσει καθαρτικό; Μυστήριο καλύπτει τις προθέσεις του. Εγώ το 'φτασα ως το επίπεδο 26 μετά βασάνων και κόπων, "farting my way" πιο κοντά στη σωτηρία. Σώσε και συ ένα δυσκοίλιο κοτόπουλο! Μπορείς!

Υ.Γ. Αυτός ο εχθρός που 'ναι σαν παραπεταμένο εξάμβλωμα απ' το KFC, η μεταλλαγμένη κοτομπουκίτσα που απ' τα τοξικά έβγαλε καρφιά και ξυλοπόδαρα, είναι ο αγαπημένος μου!

Υ.Γ.2 Για να μη χαλάει η αισθητική σας παίξτε το στο mute.

So You Think You Can Dance s04e08+09

Susie & Marquis - Salsa

Γρήγορο πέρασμα γιατί έχω διάβασμα και ο Tyler θα κάνει καλύτερη δουλειά είμαι σίγουρος. Αυτό ήταν το πρώτο επεισόδιο Dance της σεζόν που πραγματικά απόλαυσα. Βγήκαν στη σκηνή κάτι μουφοTudors υπό τον ήχο των The Veronicas και επάξια κατέληξαν στο bottom 3 την επόμενη μιας και δεν είχε κάτι το εκπληκτικό η χορογραφία. Συμπαθητικό ζευγάρι όμως.

Μετά το αργεντίνικο τανγκό (που όπως μάθαμε ύστερα είναι απλά πιο τσουλέ απ' το απλό τανγκό) ήταν εκπληκτικό. Η "πουλήσανε-τα-χτήματα-για-να-με-φέρουνε-εδώ" Chelsey Hightower και ο Χονολουλέζος Matt Calamari(-Calamura?) σάρωσαν τη σκηνή, αυτή ψιλοξενέρωτη, ο άλλος πραγματικά το σκούπιζε με το πόδι του γύρω-γύρω.

Οι Will και Jennifer είναι θεοβαρετοί ως άτομα κ η χορογραφία τους ήταν οικτρή, ήταν το είδος του hip-hop που δε μ' αρέσει. Αυτός μπορεί να 'ναι τέλειος χορευτής αλλά μιας και είναι και διαγωνισμός δημοτικότητας, όσο και να "work your tail off" τίποτα δε θα καταφέρεις. Αρκετά τον προωθούνε ΦΤΑΝΕΙ.

Το foxtrot δε βοήθησε πολύ στο κέφι μου αλλά τουλάχιστον τα λελέκια του σόου έδειχναν χαρούμενα.

Ο Gev (ξυρίστηκε για το σύγχρονο!) και η Courtney χόρεψαν το κοψοφλεβίστικο Lost της Anouk και το μισό ήταν να κυλιούνται στα πατώματα ή να καβαλιούνται. Πολύ καλό όμως.

Φοβήθηκα με τον Tyce DiOrio που θα χορογραφούσε τους αγαπημένους πλέον Katee & Joshua και πραγματικά τους έβαλε να κάνουν ό,τι κίνηση υπάρχει σε κάθε μιούζικαλ του Broadway μέσα σ' ένα λεπτό και ο Nigel χόρευε μετά από χαρά γιατί ανέβηκαν τα νούμερα (it's entertainment!). Αλλά ήταν εκπληκτικοί!

Ακολούθησε salsa για Susie (τη ντύσανε γαλοπούλα) και Marquis, αυτή έκλαιγε επειδή την είπανε street dancer και όχι salsa dancer όπως θεωρεί τον εαυτό της και ο Marquis κουνιόταν όντως υπέρ του δέοντος, νόμιζα θα έλιωνε επί σκηνής. Βασικά μια χαρά ευχάριστη ήταν η χορογραφία και το τραγούδι, αλλά δεν τα έκαναν και φοβερά, μέχρι και γω το κατάλαβα πως δυσκολεύονταν.

Ο Twitch (φοράει γυαλιά χωρίς τζάμι;;; Έλεος!) και το όνομα σιδηρόδρομος Kherrington γίνονται κι αυτοί σιγά σιγά αγαπημένοι, απλά δε με ξετρελαίνουν αυτά που χορεύουν. Celine Dion, ψυχοπονιάρικο στόρι, αεράτο φόρεμα και... Twitch. Ταιριαστότατα.

Και τέλος ήρθε ένα Krump που είναι χορός στυλ είμαι πρωτόγονος ούγκα-μπούγκα, με αφρικανικά στοιχεία (;;) παρακλάδι hip-hop. Και καλά η Comfort τέτοια χορεύει μια χαρά τα πήγε αλλά ο Chris πρέπει να τον δείτε το πρόσωπό του μου μοιάζει τρομακτικά gay που δε μπορούσα να τον βλέπω να χορεύει έτσι.

Top 18 - Group Dance: Hip-Hop

Ομαδική χορογραφία από Shane Sparks gansta' style και έφυγε το ζευγάρι salsa - προφανώς να συνεχίσει η Susie (που είναι και δασκάλα!!!;;;) το street dancing.

Thought #94: Autophagy

Συνέβη ασυναίσθητα. Μια υπόσχεση που αθέτησα χωρίς να το σκεφτώ. Για πρώτη φορά μετά από ένα χρόνο. Σχεδόν... Είχα ξεκινήσει απ' τις άκρες των δαχτύλων μου. Δεν άντεξα. Χωρίς να το καταλάβω, είχα βρεθεί να καταπίνω το ένα δάχτυλο μετά το άλλο, έστω κι αν τα κομμάτια ήταν αρχικά πολύ μικρά. Δε θα έμενα στα νύχια. Δεν ήταν άγχος. Ήταν κάτι χειρότερο. Ήθελα να σπάσω τη συμφωνία. Να αθετήσω το λόγο μου. Να αντιδράσω για τα δεσμά που μου επέβαλλα. Μ' ένα χέρι λιγότερο και δεν ένοιωθα πόνο. Μόνο ευχαρίστηση.

[...]

Να με κατατρώω και απ' έξω όπως σάπιζα από μέσα. Ήταν ακατάληπτο το πως τα δόντια μου ήταν ικανά να κόψουν τόσο εύκολα τη σάρκα, να την ξεριζώσουν και να τη μασήσουν. Εξαφανιζόμουν ολοένα και προς τα μέσα, ενώ το πάτωμα είχε γεμίσει αίματα. Μια ακατάσχετη αιμορραγία, είχα βαφτεί κόκκινος μα συνέχιζα. Δεν ήταν κανιβαλισμός, ήταν αυτοφαγία. Η μεγαλύτερη βλασφημία που θα μπορούσα να έχω κάνει έπειτα απ' όσα είχα δώσει όρκο να μην κάνω. Να βουτηχτώ σε ακάθαρτο αίμα από μια καρδιά που σιγοέσβηνε με κάθε δαγκωματιά.

...And I can't believe
How I've been wasting my time

In 24 hours they'll be
laying flowers
on my life, it's over tonight...

Jem - 24

Pocky (και τα μυαλά στα κάγκελα)

Διάβαζα το αγαπημένο μου anime blog και είχε links στο youtube για 2 θεόκουλες διαφημίσεις που παίχτηκαν στην Ιαπωνία. Το Pocky, είναι ένα σνακ, στην ουσία ένα πολύ μακρύ (και λεπτό) μπισκότο καλυμμένο με σοκολάτα και αργότερα κάθε άλλου είδους ευφάνταστη επικάλυψη... Έχει κάνει την εμφάνισή του σε διάφορες σειρές και είναι πολυαγαπημένο εκεί πέρα.



Οι διαφημίσεις αυτές λοιπόν θέλουν να μας δείξουν πως όλοι μπορούμε μ' ένα Pocky να γίνουμε αυτομάτως χαρούμενοι. Μακάρι να ίσχυε. Μπορεί βέβαια και να ισχύει. Μέχρι κάποιος καλός άνθρωπος να πεταχτεί ως την Άπω Ανατολή και να μου φέρει μια κούτα Pocky δε μπορώ να ξέρω.

Και το ιαπωνικό μάθημα της εβδομάδας:

あなたも私もPocky! (anata mo watashi mo Pocky) φωνάζουν σα χαζοχαρούμενοι μετά από βαθειά κατάθλιψη ή στιγμές αμηχανίας με το που το πιάνουν στα χέρια τους. Που σημαίνει "κι εσύ, κι εγώ, Pocky!".

Άντε να μπουκωθώ να δούμε τι θα καταλάβω. Μπας και βλέπω πυροτεχνήματα και τα πάντα ρόδινα...



UPDATE! Έχεις μπλέξει άσχημα και απειλείσαι από ορδές απέθαντων; Το Pocky είναι εδώ να σου δώσει τη λύση και να βουτηχτείτε όλοι στο κέφι! (Καλά αυτό είναι ΤΟ highlight βίντεο).

So You Think You Can Dance s04e06+07

Katee & Joshua - Hip Hop

Πού είναι το σούργελο-άψογη-χορεύτρια Lacey; Η δυναμική Lauren? Αμ ο ξυρίζομαι-για-να-χορέψω-σύγχρονο Dominic? Η b-girl Sara? Έστω ο βρεττανόφωνος ιάπωνας που μαγειρεύει ιταλική κουζίνα Hok; Αίσχος.

Η τέταρτη περίοδος του σόου, κατά τις οντισιόν με είχε να χασμουριέμαι, να μην υποστηρίζω κανέναν -πέρα από 2 ωραίους που δεν πέρασαν- και στην τελική με κούρασε. Οπότε είπα δεν πειράζει, θα ξεκινήσει για τα καλά η εκπομπή, θα χορεύουν τα ζευγάρια, τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Αλλά και πάλι. Φέτος νομίζω πως λείπουν προσωπικότητες. Ίσως πραγματικά να είναι καλοί χορευτές τεχνικά-συναισθηματικά-κτλ αλλά είναι κενοί κατά τ' άλλα.

Και από χορευτικά εδώ που τα λέμε δεν είδα κάτι να πω WOW ακόμη, ενώ πέρσυ τέτοια εποχή, στο πρώτο καθαρό επεισόδιο του dance είχα λυσσάξει να ψάχνω τραγούδια και να βλέπω και να ξαναβλέπω τα βίντεο 3-4 ζευγαριών και όχι μόνο ενός. Ίσως πάλι να είναι που είμαι down τελευταία και τίποτα δε με κάνει να χαρώ.

Στο βίντεο που έβαλα είναι η μόνη η οποία συμπαθώ προς το παρόν η Katee (γιατί ασιατο-φέρνει) σ' ένα καλό hip-hop. Στο 0:50 μάζευα το σαγόνι απ' το πάτωμα. Καλά το στόρι που είχαν στο μυαλό τους οι Napoleon και Tabitha που το χορογράφησαν είναι ασχολιάστου. Και καλά αυτός τώρα πάει στο Ιράκ να πολεμήσει και λέει δε ρίχνουμε και δυο μπίτια πριν την κάνω; Α, πάρε και το πουκάμισό μου να χεις να με μυρίζεις καθώς θα σφαγιάζομαι. Meh.

Το βίντεο του group dance των 20 δεν το βρήκα αλλά το χορογράφησε ο Wade Robson που τελικά αν έχεις δει 2-3 χορογραφίες του είναι υπερ-αρκετές, καλός δε λέω αλλά όλο τα ίδια...

Στο τέλος έφυγαν 2 και που να σας τους πω δε θα σας νοιάξει ακόμη και να το παρακολουθούσατε. Του αγοριού του κατεβάσανε το παντελόνι πάνω στη χορογραφία και αντί να πάρει ψήφους πήρε... να μην πω τι. Αδικία! Μαζί του διώξανε και τη μεγαλύτερη (ετών 28 - γιατί άραγε;). Άντε λίγο να ανάβουν τα αίματααα!

Weeds: Season 4

Δε θα το πίστευα ποτέ. Πως η πουριτανοΑμερική επέτρεψε να γυριστεί και τέταρτη σεζόν μίας απ' τις πιο politically incorrect σειρές στη χώρα. "The series that puts the herb in suburb" επιστρέφει από Δευτέρα! Η Nancy Botwin είναι χήρα με δύο παιδιά και για να τα βγάλει πέρα στα προάστεια που μένει, αποφασίζει να πουλήσει "χόρτο". Τι πιο φυσιολογικό! Στα 37 επεισόδια της σειράς ως τώρα τα έχει βγάλει πέρα με τη νευρωτική γειτόνισσα (Elizabeth Perkins), τη δίωξη, συμμορίες, ντήλερ, μεγαλέμπορες, έναν πελώριο σταυρό και το φάντασμα του άντρα της, διαρκώς ρουφώντας καφέ με καλαμάκι. Περιμένω πως και πως να ξεκινήσει και πάλι.

Περισσότερες πληροφορίες στη Wikipedia και το official site. Κατεβάστε υπέροχα pin-up girl poster wallpapers της καινούριας σεζόν εδώ, εδώ κι εδώ!

Conrad ( To Nancy): Are you calling black people stupid?
Nancy: And lazy and they also steal.
Heylia: But we sings and dances real good.

Weeds, S01E01

Weekend Wall 62

Ίσως αυτό που πάντα έψαχνες...

... να κρύβεται πάνω απ' τα σύννεφα...

Ένα deviation από τον velendil.

Thought #93: weighing moments

Αναρωτιέμαι αν όσα έχω κάνει, όσα δεν έχω κάνει και όσα θα ήθελα να έχω κάνει έχουν καμία σημασία. Από την άλλη, όσα κάνει κάποιος πώς ζυγιάζονται με όσα επίσης έχει κάνει; Τα καλά και τα άσχημα. Προς τα πού κλίνει η ζυγαριά; Μπορεί το ένα (1) να είναι βαρύτερο των τεσσάρων (4); Χρόνων, στιγμών, ιστοριών και δακρύων; Και να λέει κάποιος πως... "χάθηκε μονομιάς"; Η μια μέρα χαράς εξαλείφει όσες πόνου ακολουθήσουν; Και τι πραγματικά αξίζει; Το βαρύτερο τίμημα είναι δυνατό να σβήσει από το μυαλό κάθε μνήμη;

Νόμιζα πως δεν είναι υπολογιστής ο άνθρωπος να πατήσει το delete τόσο ψυχρά όσο το κάνει το δάχτυλο στο πληκτρολόγιο. Ακόμα και τότε όμως κομπιάζει έστω και ασυναίσθητα για κλάσματα του δευτερολέπτου μήπως κι αυτό που εξαλείφει είναι τελικά πιο σημαντικό απ' ότι θεωρούσε. Και στον κάδο ανακύκλωσης του δίνεται ένα περιθώριο χάριτος πριν την οριστική διαγραφή. Είναι θέμα επιλογών. Μήπως και επαναφερθεί στο ψυχρό σύστημα.

Ίσως βέβαια τα μηνύματα να έρχονταν και να τα απέκλεια, κλείνοντας άλλοτε τ' αυτιά κι άλλοτε τα μάτια, και η αναμονή μου στον κάδο να υπήρχε. Γιατί αν δεν υπήρχε, τότε σήμαινε πως η πορεία μου δεν ήταν παράλληλη ποτέ, αλλά δεν υπήρχε ούτε κι αυτή. Ήμουν μια διακεκομμένη γραμμή που προσπαθούσε να εξαφανίσει οριστικά. Και όσο αυτή προσπαθούσε να ακουμπήσει πάνω στην ευθεία που χάραζε ο ίδιος, δεν της το επέτρεπε.

Όταν με τη σειρά της για μια στιγμή διεκόπη και τρύπωσα στο κενό, ίσως να μην ήθελε εξ αρχής να συμβεί κάτι τέτοιο. Και να πήρε το μολύβι, να χάραξε μια άλλη ευθεία σε μια σελίδα που εγώ δεν είχα θέση. Όμως το πάχος του χαρτιού μου επέτρεπε να βλέπω τι συμβαίνει. Και πάλι προσπάθησα αλλά μάταια.

Μέχρι που ήρθε στις ζωές μας πάλι το ένα (1). Ένας - μήνας, μία - στιγμή, , ένα - παραστράτημα. Από πότε το ένα (1) έγινε μεγαλύτερο του τέσσερα (4); Εκτός κι αν δεν υπήρχε χώρος για μένα καθόλη τη διάρκεια σε κείνο το βιβλίο να χαράξω και γω τη γραμμή μου. Μα βρισκόμαστε στην εποχή των υπολογιστών. Όχι άλλο χαρτί στην εποχή που όλα γίνονται ακαριαία, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς τύψεις. Ψυχρά. Ασυναίσθητα χωρίς συναισθήματα... Με το πάτημα ενός κουμπιού.

Thought #92: untagged

Ο homme sweet homme μου είπε:

Στην πράξη, ένας [...] κυκλοφορεί με μία πέτρα και ένα σκοινί στην τσάντα. Αν πιστέψει πως το αξίζεις, θα τα συναρμολογήσει και θα πέσει στο ποτάμι, τη στιγμή ακριβώς που θα τού το ζητήσεις. Κι επειδή είναι τόσο αφοσιωμένος, δεν μπορεί να συγχωρέσει. Ούτε να εξηγήσει, φυσικά.

Ορισμένες φορές σκέφτομαι πως δε μπορεί ούτε να αγαπήσει. Ή να εκτιμήσει. Να νοιώσει, να αισθανθεί, να δείξει συναισθήματα. Δε θέλω να φτάσει στο δικό μου άκρο. Θέλω κάτι παραπάνω από μια απρόσωπη προγραμματισμένη αντίδραση γενικότερης απάθειας.

Και γω λειτουργώ με τον ίδιο τρόπο. Ανεβάζω. Όσο πιο ψηλά γίνεται. Φταίει ο υπερ-ενθουσιασμός. Οι αυτόματες ταμπέλες. Είναι η τιμωρία μου. Να κυκλοφορώ με ένα από αυτά τα μηχανάκια που έχουν στα σούπερ μάρκετ και βγάζουν τις αυτοκόλλητες ετικέτες στα προϊόντα. Και οι τιμές που βάζω, αυτά που δίνω, είναι τα μέγιστα. Δεν απαιτώ. Περιμένω. Την ανταπόκριση.

Δε λειτουργούν όλοι το ίδιο. Άλλοι στάζουν την αγάπη με το σταγονόμετρο, λίγη τη φορά, δεν περιμένουν τίποτα. Εγώ πνίγω. Μεταμορφώνομαι σ' ένα τέρας που μπροστά στα μάτια του βλέπει ό,τι αγαπάει περισσότερο και δεν αφήνει να ξεγλιστρήσει, να κατρακυλήσει κάτω στη σκάλα που έχει φτιάξει στο μυαλό του. Τα "πταίσματα" για μένα σε αφήνουν σταθερό εκεί ψηλά. Σε αυτά που θεωρώ αδικήματα το πόδι σου γλιστράει, χάνει το πάτημα, κοντεύει να πέσει, μα δεν το επιτρέπω.

Παλεύω με νύχια και με δόντια για ελάχιστους. Γιατί όλοι ξεκινούν από την κορυφή. Στην αχαριστία η σκάλα εξαφανίζεται. Δεν υπάρχει καν πάτημα, κράτημα, βοήθεια καμία. Γκρέμισμα από τον ουρανό, έκπτωτος στην κόλαση. Ανοίγω τότε το στόμα μου φτύνοντας πύρινα λόγια όσο τα νύχια μου μπήγονται πια στο κορμί, το δικό μου άγγιγμα ποτισμένο με δηλητήριο.

Είχα ορκιστεί να μην το ξανακάνω. Νοιώθεις το μεγαλύτερο θύμα μετά. Όταν το γυαλί ραγίσει δεν ξανακολλάει. Μα τώρα προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια. Για άλλη μια φορά. Δε θα χτυπήσω την ενοχή. Θέλω την κατανόηση. Και ίσως φορέσω πια φίμωτρο στην καρδιά μου και διαλύσω και το μηχανάκι. Να αλλάξει το μέλλον. Αν... είναι θέμα ωρών πλέον.

Tweet-y bird

Αυτή τη στιγμή που γράφω με φαγουρίζει η γάμπα μου και σταματάω να πληκτρολογώ κάθε δέκα δευτερόλεπτα για να την ξύσω. Σε 5 λεπτά θα πάω να με δω στον καθρέφτη γιατί όλος ο κρόταφος ξεφλουδίζεται απ' το κάψιμο και ίσως αρπάξω κανα πτι-φουρ σοκολατένιο απ' την κουζίνα.

*πάω στο μπάνιο να πλύνω το πρόσωπό μου
*βλέπω τσόντα και χαίρομαι - u know
*προσπαθώ να διαβάσω και μόλις έβγαλα 1 σελίδα - so proud!

Νόμιζες πως το Facebook είναι η απόλυτη μέθοδος stalking? Μέγα λάθος! Το Tweeter είναι εδώ για να αλλάξει τα δεδομένα. Μπορείς να το συνδέσεις ακόμη και με το κινητό σου και να στέλνεις με τη χρέωση ενός απλού SMS άμεσες ενημερώσεις στη σελίδα σου ακόμη και όταν είσαι έξω! Φυσικά και το έκανα... Απλά σήμερα δε θα βγω έξω. Αύριο όμως;

*διαλέγω ντομάτα για τρίψιμο και για γεμιστά. Να πάρω μήπως και κανά αγγούρι;
*μόλις είδα τη Ζωζώ Σαπουντζάκη στη Μητροπόλεως. Χάρμα το λεοπάρ της παντελόνι!
*χορεύω δίπλα στον Είμαιγνωστο Ηθοποιό στο Dada. Ποιος να μου το 'λεγε;

Εξού και σας ενημερώνω στα δεξιά πλέον για την περίεργη τυρόπιτα που έφαγα για πρωινό που πολύ σας νοιάζει. Τώρα -λέω- να πάω επιτέλους για διάβασμα. Μετά από κάθε κεφάλαιο κι ένα tweet.

Ηλίαση ή Εελίασεε

Κάθομαι μπροστά στο PC τα μάτια μου τσούζουν κ η φαλάκρα μου πάλλεται με ένα έντονο κόκκινο χρώμα και στους ρυθμούς της καρδιάς μου. Τάπα-τάπα, τάπα-τάπα θα μου φύγει το κλαπέτο, νομίζω θα εκραγεί για πρώτη φορά το κεφάλι μου να ξεχυθεί ετούτος ο χιουμόνγκους μπρέιν μου, το λέει και το Biggest Brain στο Facebook πόσο μεγάλο τον έχω (τον εγκέφαλο για τα άλλα δε διατίθεμαι να αποκαλύψω πληροφορίες).

Φταίνε άραγε οι νέες γνώσεις που εγκλωβίστηκαν στην κουρούπα μου; Το ήξερες εσύ πως τα πρόβατα στα αρχαία ελληνικά βέλαζαν βη, βη (όχι τη Μαστραλέξη);; Μάλιστα, διότι η βουκολική πηγή το λέει πεντακάθαρα πως το β ετότενες εδιαβαζούτανο ωσάν "μπ" πως λέμε Μπάμπης ο φλου και το η σαν δύο έψιλον στη σειρά, αυτό που κάνουν οι δημοσιογράφοι όταν κομπιάζουν. Η Ζ. μου πε πως αυτή ήταν η Ερασμιακή διάλεκτος, αλλά εγώ Εράσμους δεν έχω πάει (όχι δηλαδή αν έκανα -πότε- θα τέλειωνα τη σχολή;;;). Και θα πω ΟΧΙ στην απλοποίηση της νέας Ελληνικής, πόσο άλλο μπαστάρδεμα;

Όλες αυτές οι ασυναρτησίες οφείλονται στο πρώτο μπάνιο/κάψιμο, ωραιότατη παραλία το Σάνι, να την προτιμάτε έπαθα απανωτά νταμπλας απ' όσα αντίκριζα. Μα τι στο καλό κανείς δε δούλευε/διάβαζε σήμερα; Και πόσο φιτ έχουν γίνει πια όλοι;; Εγώ Κύριος Καβούρης νο.2 έγινα μόνο αλλά δικό μου μπέργκερ-τζόιντ σαν κι αυτόν απ' τον Μπομπ Σφουγgayράκη Τετραγωνοπαντελόνη (υπάρχει;;;) εν έχω. Ακόμη.

Υπάρχουν φαλακροί με διεθνή καριέρα; Αν το παίζω Καπουτσίνος μοναχός; Η Ε. το λέει ΚαπουΚίνος. Θα 'ναι αυτοί που μονάζουν στο Πεκίνο. International! Ή Εβραίος θα μου πήγαινε που βάζουν αυτό το καπελάκι ακριβώς εκεί. Τα ποστίς είν' τρε μπανάλ και μοιάζουν fake. Η Θεία θέλει να με στείλει πάλι στη κομπογιανίτισσα γιατρό που "βγάζει μαλλιά" (απ' το τσεπάκι της και τα κολλάει με UHU?). Ουί ουί καημός που με βρήκε.

Υ.Γ. Πληρώνω όσο όσο να μου κάνετε τη διπλωματική. Δε θέλω να τη βλέπω...

Tune of the week #62: Homage to neverlandean

Katy Perry - I Kissed A Girl

Άλλοι στον Καβάφη, άλλοι στο διάσημο μουσικό blogger. Με αυτό το τραγούδι απλά τα σπασε η Katy Perry. Και οι στίχοι της είναι τόσο προχώ και θεόκουλοι αλλά προσεγμένοι που τη γουστάρω τρελά. I may even kiss a girl. Είναι της μόδας τελευταία *γκουχ γκουχ*

Tune of the week #61: ESC 2008 edition

Δεν ξέρω τι θα κάνουν οι ξένοι και πού θα βρεθεί η Καλομοίρα, εγώ απόψε ψηφίζω Τουρκία...

Mor ve Ötesi - Deli

Άλλωστε τα Τούρκικα βρίσκονται στην ίδια γλωσσική οικογένεια με τα πολυαγαπημένα Ιαπωνικά και Κορεάτικα, είναι ουραλοαλταϊκές γλώσσες, οπότε πρέπει να τα υποστηρίζω. Και οι Mor ve Ötesi (που σημαίνει Purple and Beyond) είναι alternative-rock συγκρότημα απ' τη γείτονο χώρα και γω κάνω κρα για τέτοια. Πόσο μάλλον όταν ο τίτλος του τραγουδιού με εκφράζει απόλυτα: Deli = Insane... Σόρρυ Νορβηγία, ήσουν η δεύτερη επιλογή μου και δεν έχω και μονάδες...

Το κλιπ είναι σκιαχτικό και οι φάτσες των "αγαλμάτων" ακόμη περισσότερο. Προσκυνώ στίχο (μπες να τον διαβάσεις είναι και στ' Αγγλικά). Αλλάχ Αλλάχ!

Thought #91: And then it hit me...

- Get off the bus.
- I can't.
- Why not.
- Because... because it doesn't hurt here. I don't want to be in pain, I don't want to be miserable.... and I don't want him to hate me.
- Well, you can't always get what you want.

House, S04E16, Wilson's Heart

It takes the pain of a wreck. And realization hits home...

Tune of the week #60

Guillemots - Kriss Kross

Από το καινούριο τους άλμπουμ, Red.

When the moon's in the sky I like it
When the moon's in the sky we like it
It's not gonna give us bad advice
So go and dance with your thunder and lightning
Where the paradise birds are fighting
Let's shake things up a bit tonight

Are you coming out tonight?
Are you coming out tonight?
Cos we're going out tonight
And we won't be cattle on your farm tonight

Ask yourself why
Come on, ask your man why
Cos you're ugly and you lie
And you kriss kross kriss kross
It's a lie
So bye bye bye bye bye bye

Are you coming out tonight?
Well come out with us tonight
Cos there's wrong and there is right
And we know which one we are tonight

Ah don't start crying now
Don't go crying now
Cos the moon is gonna dance for us tonight
Don't go dying now
You're not dying now
And the sky is just not close to us tonight

And as for you, friend
High in your high home
Watching us all falling down like rain
I hope you're happy
Feel really holy
Cos your godliness has taken every single thing I loved on earth tonight

Oh I won't let you leave me
You're all I've got, believe me
Stay
Don't close your eyes
Nobody really dies
They all just end up in the sky
So far away

(Αν σας άρεσε κάντε κλικ στο εξώφυλλο)

Ποτέ δε σκίτσαρα καλά ανθρώπους...

Ευχαριστώ τον Strahd που μου έδωσε αφορμή να ζωγραφίσω ξανά μετά από 6 ολόκληρα χρόνια. Το "αυτόγραφό μου" για το http://autographcollectors.blogspot.com/...

Thought #90: The market

Άνοιξα τα μάτια μου και ένοιωσα κάτι που ήθελε να ειπωθεί. Μα δε χωράς σ' ένα κουτί. Ούτε εσύ, ούτε κι η ιστορία σου, σ' ένα κουτί σαν κι αυτό που επέλεξε εκείνη.

Το περιτύλιγμά του ήταν πραγματικά πολύ όμορφο, το χαρτί γυαλιστερό, το σχέδιο πάνω παρέπεμπε σε κάτι το αριστοκρατικό και ήταν στο χρώμα που αγαπούσε. Όταν το άνοιξε δεν ένοιωσε να απειλείται μιας και στον πόλεμο θα πήγαινε με όπλο ένα μολύβι, μα θα το γνώριζε αν ακολουθούσε πιστά τις συμβουλές μας. Ή πάλι αν άκουγε την ειδικό επί του θέματος. Μα στην ανάγκη αν της σωνόταν το μελάνι θα είχε πάλι επιλογή. Όπως απέρριψε μια προσφορά και δεν της δώθηκε μια άλλη.

Στο δικό μου κουτί αναρωτιέμαι ποιος θα είναι. Και τι έκπληξη θα κρύβει μόλις ανοιχτεί και εκείνο το δεύτερο περιτύλιγμα. Είναι η τύχη ορισμένων, να στήνονται μεγάλα παζάρια προς τιμήν τους, οι κουρτίνες και τα κουτιά να παρελαύνουν μπροστά τους. Οι κρυμμένοι πόθοι. Και ύστερα είναι και οι προσφορές, η απροκάλυπτη επιθυμία. Μπορεί να ζω στο δικό μου κουτί χωρίς να το ξέρω, να μη μπορώ να δω, γιατί και να το τρυπήσω, δε βλέπω απ' έξω τίποτα.

Η αλυσίδα είναι από την παραγωγή στην κατανάλωση, στην επαναδημιουργία και ξανά στη ζήτηση. Νοιώθω να στέκομαι στην άκρη, η μορφή μου ένα σάπιο λεμόνι και μέσα το άγνωστο. Κατρακυλώντας μαζί με τα φρέσκα, ελπίζω ένα χέρι να κάνει το λάθος και να με βάλει στη σακούλα. Το ίδιο λάθος όμως δε θα γίνει δυο φορές. Μόλις φτάσουμε στο σπίτι θα βρεθώ στα σκουπίδια.

Thought #89: Blood loss

Νόμιζα πως οι βρυκόλακες δεν έχουν είδωλο στους καθρέφτες. Στη ζωή; Στη ζωή είδωλο δε νομίζω να έχεις. Στους καθρέφτες όμως μπορείς και αυτοθαυμάζεσαι.

[...] πως δε τολμούν να βγουν στο φως της μέρας. Κι όμως, το έλουζε το σώμα σου ο ήλιος και δεν έγινες ποτέ σου σκόνη.

[...] πως δε μπορούν να περάσουν μέσα από τρεχούμενο νερό. Μα σ' έχω δει, το κορμί σου όλο βουτηγμένο στο αλάτι της θάλασσας, τα κύμματα να σκάνε στην ακτή κι εσύ να χαίρεσαι.

[...] πως τους σταματάει ένα παλούκι στην καρδιά. Δεν έχεις φάει αρκετά χαστούκια στην πορεία σου; Αυτά δε σε πληγώνουνε βαθειά; Γιατί δεν καταστράφηκες;

[...] πως φοβούνται τους σταυρούς - αλλά εσύ δεν έκανες Ανάσταση και φέτος;

Δεν το πίστευα πάντα. Άρχισα να το πιστεύω. Αλλά όσα ήξερα μάλλον δεν ισχύουν. Όσο το αίμα μου έτρεχε μέσα απ' τις φλέβες μου να αναβλύσει απ' το λαιμό μου, ήμουν σίγουρος πως ήταν τα δικά σου μάτια αυτά που με κοιτούσαν καθώς τα δικά μου θόλωναν. Η δική σου γλώσσα που γευόταν σταγόνες της ζωής μου από μυτερούς κυνόδοντες. Μα δεν είσαι βρυκόλακας. Και τότε ποιος ήταν αυτός που σχεδίασε το περίγραμμά μου με μια κιμωλία; Ίσως τελικά μέσα στη σύγχιση να έμπλεξα τα τέρατα...

Anger management

Ήμουν κέντρο, εκεί που -υποτίθεται- μένει, είχα μόλις κουρέψει το μανιτάρι/φούκνα γύρω-γύρω απ' την τρύπα του κεφαλιού μου, ήμουν σα φαλακρό alternative/emo σαχλοκούδουνο και είπα να στείλω μήνυμα μήπως και ο διάολος είχε σπάσει το ποδάρι του και ήθελε να πάμε για ποτό. Αλλά να μου (αυτομουτζώνομαι - το χω κλέψει από φωτογραφικό ενσταντανέ και είναι τρόπος ζωής πλέον) που θεώρησα πως θ' απαντούσε. Το 'χε κλειστό που να του κλειστεί το χέρι σε καμιά πόρτα να μη μπορεί ούτε να πληκτρολογήσει ο παπάρας.

Να το το μέλλον το βλέπω: Εγώ ωσάν Οσία Μαρία - σε λίγο καιρό θα στήνουνε λαμπάδες στο μπόι μου λόγω αγιοποίησης - μαζί με την πεντάμορφη μα γκαντέμω φίλη μου, που δέκα της κάθονται και δεν τους θέλει και της γυάλισε ο δυσλειτουργικός, θα πλέκουμε κουρελούδες στον καναπέ μ' ένα κουβά γεμάτο χολή στο πλευρό μας, απ' την τόση που βγάζουμε αυτό το διάστημα. Στο προσκεφάλι μας θα έχουμε προσκυνητάρι το Men's Health να τσεκάρουμε δικεφάλια-τρικεφάλια τορπίλες, να δουλεύουμε εγώ ποντίκι κι αυτή πάπια (κάτι δικά μας, τώρα αν το 'πιασες κόβει το μυαλό σου, ξουράφι είσαι άριστα δέκα). Και όχι τίποτα, αυτήν την καταράστηκαν, εμένα ποιος μ' έφτυσε δεν ξέρω, αν το μάθω θα γίνω Τούρκος, θ' αρχίσω να παίρνω ανάποδες, δε θα επαναπατριστώ, δε θ' αλλαξοπιστήσω - αλλά λες; και να μου κάνουν μετά τεμενάδες;

Αυτά τα νεύρα διοχετεύονται, εκτός από όλους τους ήρωες της ζωής μου που μ' ανέχονται και τους άτυχους μαθητές μου κάθε φορά που μου λένε 120π/2 = 110π, στο τιμόνι, πήγαινα κεφάτη-ψωνίζω-στου-Βερόπουλου (για του πουλιού το γάλα) μέχρι που μ' έκοψε μία και μπήκε σφήνα μπροστά μου κι άρχισα τις κόρνες και τις καραμούζες ώσπου έσκουξα με κοκκοράκι: "Φλας μωρή τσιμούχα!" και ούτε εγώ κατάλαβα τι εννοούσα, ίσως ο θόρυβος της μηχανής να με ενέπνευσε να της δώσω αυτό το κοσμητικό επίθετο. Έτσι όπως η κραυγή εγκατέλειπε τα χείλη μου, έτσι βρέθηκα την άλλη στιγμή και βυθισμένος στο κάθισμα από ντροπή, κόκκινος σαν το παντζάρι.

Όπως και κάθε φορά, που φεύγει αυτό το νταλικο-rush σε δευτερόλεπτα, δαγκώνω τη γλώσσα μου, δηλητηριάζομαι και καταλαβαίνω πως είμαι τραγικός. Μάλλον θα στραβοκοιμήθηκα χθες γιατί δεν εξηγούνται τα διαόλια μετά από τέτοιο shopping therapy. Θα ξεθυμάνω λιώνοντας το Guitar Hero μέχρι να ματώσουν τα δάχτυλά μου τα φαγωμένα στο Hard. Κι αύριο περιμένω τον οίστρο για διπλωματική να μου χτυπήσει την πόρτα.

Υ.Γ. Το μισό καρότσι ήτο σοκολάτες.
Υ.Γ.2 Με είδε και στα Είδη Κήπου μια γνωστή η οποία είπε "πως ομόρφυνες έτσι" - κι εδώ έρχεται το καλό - "μάλλον επειδή πάχυνες τόσο"! Μάλλον επειδή είναι θωρηκτό και την πλησιάζω χάρηκε. Μου γύρισε πάλι το μυαλό έτοιμος ήμουν να της χιμίξω με καμιά τσουγκράνα.
Υ.Γ.3 Καλά το έβλεπα εγώ στις φωτό που μ' έβγαζα μόνος (ψώνιο) πως μοιάζει το πρόσωπό μου πλέον με φουσκωμένο μπαλόνι έτοιμο να σκάσει κι έχω κρεμάσει ξανά το αλήστου μνήμης πεντοσάγονο. Θα παραγγείλω κανά όργανο παθητικής... γυμναστικής.

Thought #88: idleness

Ένας σωλήνας φτιαγμένος από ανθρώπινη σάρκα ενώνει το στόμα μου με το αυτί μου. Το δέρμα που του δίνει υπόσταση είναι καθαρά δικό μου. Και το νοσηρό αυτοδημιούργημά μου το διατηρώ και το συντηρώ. Εκεί, να κρέμεται, δε μ' εμποδίζει, μονάχα με παχαίνει. Ό,τι και να πω, το ακούω εγώ και κανένας άλλος, με γεμίζω με ψέματα και με παραπλανώ. Ο σωλήνας ορισμένες φορές φουσκώνει επικίνδυνα που νομίζω πως καταλήγω να γίνομαι κοπρολάγνος απ' τα σκατά που βγάζω με τις κινήσεις της γλώσσας μου. Της ίδιας που παρολίγο να κοπεί. Και αν ξαφνικά ένα βράδυ βαριόμουν πια να παριστάνω το μυρηκαστικό, να βγάζω τα λόγια μου, να τα περιπαίζω στο στόμα και να τα καταπίνω πάλι, ο σωλήνας θα με κρατούσε δέσμιο της παράνοιας και της αποστροφής μου στο εγώ που πλάθω.

Οι σκέψεις μου είναι πάντα σε μορφή ήχου, τόσο που τις προβάρω πάντα φωναχτά. Ακούω ό,τι λέω πολύ προσεκτικά χωρίς να το θέλω, η φωνή μου αντανακλάται στο εσωτερικό του τοίχωμα και φτάνει μέχρι το τύμπανο, το τρυπάει και περνάει μέσα στο μυαλό μου όπου και το παραλύει. Η' το μεταμορφώνει μιας και κάθε φορά που διαλύεται επαναδημιουργείται, πιο αρρωστημένο από ποτέ. Καταραμένος, η δύναμή μου να καταστρέφω ό,τι αγγίζει ο ήχος που παράγω. Καθώς αυτός λειτουργεί και αντίστροφα, γεμίζοντας από ό,τι συλλαμβάνει το αυτί μου, η τιμωρία μου να μη μπορώ να κόψω το σωλήνα. Φοβάμαι πως αναπνέω με ήχους, τρέφομαι με κραυγές, βαριανασαίνω με ουρλιαχτά και αργοπεθαίνω απ' τη σαπίλα. Μια μηχανή αυτοκαταστροφής που συλλέγει απ' το περιβάλλον για να τα πολλαπλασιάσει μέσα της μέχρι να σκάσει.

Thought? : Persona 3

O T.L. μελετάει αργά τη νύχτα. Μόνο τότε έχει χρόνο. Το πρωί δεν έχει σχολή, πάει ακόμη σχολείο. Είναι έξυπνος όσο κι αν δεν του φαίνεται και προσπαθεί να το παίξει γοητευτικός και θαρραλέος. Το παλεύει τουλάχιστον. Στα διαλείμματα, οι γνωριμίες που έχει κάνει πολλές. Κάνει ό,τι μπορεί για να συνδυάσει τη διασκέδαση, μόνος ή με φίλους, με τις υποχρεώσεις. Όσο πιο δυνατή μία σχέση του, τόσο αυξάνονται και οι υποχρεώσεις. Ξεκλέβει μια Κυριακή το μήνα για να παίξει το αγαπημένο του online RPG. Στον κυβερνοχώρο κάνει παρέα με τη Μ. Σκέφτεται πως θα ήθελε κάποτε να βρεθούνε και από κοντά. Την Παρασκευή μια κοπέλα του ζήτησε να πάνε σινεμά μα αυτός προτίμησε να βγει μ' ένα φίλο του για φαγητό. Έχουν γίνει τόσοι πολλοί που δεν τους προλαβαίνει. Και έχει να κερδίσει κάτι απ' όλους.

Όταν γυρνάει πίσω στον κοιτώνα όπου μένει μαζί με άλλους σαν κι αυτόν, είναι τόσο κουρασμένος που θέλει απλά να κοιμηθεί. Όμως πρέπει να συνεχίσει. Θέτει στόχους, προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του και είναι φορές που αναρωτιέται γιατί παιδεύεται τόσο για ένα μέλλον μάλλον αβέβαιο.


Ο Τ.L. κάθε βράδυ στρέφει ένα "πιστόλι" στον κρόταφό του και τραβάει αγχωμένος τη σκανδάλη. "Αυτοκτονεί". Ξανά και ξανά. Είναι τότε που η κρυφή του δύναμη έρχεται στην επιφάνεια, ο πραγματικός του εαυτός, και μπορεί να νικήσει τα τέρατα που τον στοιχειώνουν.

Το Persona 3 δεν έγινε η ζωή μου. Πολύ φοβάμαι πως η ζωή μου γίνεται σαν το Persona 3. Και η σκοτεινή εκείνη ώρα, η κρυμμένη ανάμεσα σε όνειρα και εφιάλτες, ζωή και θάνατο, πρωί και βράδυ, ακόμη να φανεί...

The mask I wear is one (?)

Tune of the week #59

Kent - Musik Non Stop

Όσες φορές και να το ακούσω δεν το βαριέμαι. Πραγματικά μουσική non stop... Το κομμάτι έχει κυκλοφορήσει πρώτα στα Σουηδικά και μετά και με αγγλικό στίχο. Η μετάφραση των Σουηδικών είναι (από εδώ):

I needed a hundredth of a second
now that I've made the decision, I'm calm
visions in my head when you smile
I've found something beautiful
my friend, do you see what I see
I'm almost like you

And you are like me when you're dancing
have never met anyone like you
you are like me when you're dancing
music non stop to the end

I resigned to catch some sun
and I moved my desk and my chair
to the night garage under our house
when I close my eyes I see the light
I'm almost like you

And you are like me when you're dancing
have never met anyone like you
you are like me when you're dancing
music non stop to the end

So it took me a hundredth of a second
I've travelled back in time, become young
visions in my head when you smile
I've found something beautiful, my friend
do you see what I see?
I'm almost like you

And you are like me when you're dancing
have never met anyone like you
you are like me when you're dancing
music non stop to the end

And you are like me when you're dancing
have never met anyone like you
you are like me when you're dancing
music non stop to the end

Το προτιμώ στη γλώσσα που πρωτογράφτηκε. Το έχω λιώσει. Ξανά και ξανά. Δεν ξέρω πού το θυμήθηκα πάλι, ίσως η μουσική γενικότερα να μου το θύμισε. Μαραθώνιος Kent. Το αγαπημένο μου. Και για να γίνονται οι συγκρίσεις ορίστε και η Αγγλική version (κυκλοφόρησε με 2 βίντεο κλιπ, ένα ακριβώς ίδιο με το Σουηδικό - αυτό εδώ - και άλλη μία με το συγκρότημα να τραγουδάει και να μεταμορφώνεται ο ντράμερ σε γυναίκα και άλλα τέτοια κουλά - εδώ στο youtube).

捲り番長 (Mekuri Master)

Κλίκαρε την εικόνα για να παίξεις!

Η ακριβής μετάφραση είναι: "Ο αρχηγός των αλητήριων που γδύνουν". Όχι βάλε με το μυαλό σου τι σόι παιχνίδι είναι αυτό. (Ιαπωνικό, τι θα 'τανε - σου 'λυσα την απορία). Στόχος σου να σηκώσεις τις φούστες των ανυποψίαστων σχολιαροκόριτσων κατά τη διάρκεια της μέρας και του διαλείμματος, αποφεύγοντας τις γριές, τα λοιπά αλάνια και τις άγριες γκόμενες, που μ' ένα τους χτύπημα σε στέλνουν στο διευθυντή και το game over. Τα απογεύματα κάνεις και practice χουφτώνοντας αγάλματα... Μην τα συζητάς. Μιλάμε για ποιότητα!

Πριν ξεκινήσεις, επέλεξε και το αγαπημένο σου βρακάκι. (Εμένα είναι τα κολλητά μαύρα μποξεράκια, δεν τα φοράνε αυτές στο παιχνίδι, οπότε ταλανίζομαι τώρα, να πάρω το φραουλοσχέδιο, το τσουλέ κόκκινο ή το κοφτό κίτρινο; Το πιο γούτσου πάντως είναι με το αρκουδάκι.) Ίσως παίρνεις μπόνους αν δεις αρκετά. Το θέμα είναι... Πόσο καλά δουλεύεις το χέρι σου;

Thought #87: score; unsettled

Το μουσικό κομμάτι που γράφω έχει τρεις μεγάλες παύσεις. Σε κάθε μία, συμπληρώνω με το μυαλό μου ολόκληρες μελωδίες κι ας δε χωράνε στην παρτιτούρα. Μου δίνεται ακόμη η δυνατότητα να κάνω ό,τι θέλω. Μου ανήκει. Αυτές ακούγονται σα ρέκβιεμ, για μια ζωή που δεν έζησα και όχι για ένα όνειρο. Τα όνειρα πλέον δεν ξέρω να τα συνθέσω.

Το πιάνο παίζει τρία πλήκτρα και τα κρατάει τρία τέταρτα. Μιας ζωής. Ο ρυθμός δε διατηρείται, οι αρρυθμίες καταπονούν το αρρωστιάρικο σώμα και όλα τα πεντάγραμμα οδηγούν στην αποσύνθεση. Η ακτινοβολία που δέχομαι δεν είναι θεία, μου καταστρέφει ζωτικούς ιστούς και κύτταρα, δε μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Έχω κατέβει μια οκτάβα χωρίς λόγο, όπως η φωνή μου ανεβαίνει μία όταν δεν προσποιούμαι.

Αν συνεχίσω χωρίς παύσεις δεν ξέρω αν θα 'χω αντοχές. Ίσως τα δάχτυλά μου να συστραφούν, να μη μπορώ πια να πατήσω ξεχωριστά κανένα πλήκτρο, να τα χτυπάω όλα μαζί με ένα χέρι που έγινε γροθιά κι οι άλλοι να μη θέλουν να το ακούσουν. Το κομμάτι μου. Γιατί να θέλει κάποιος να το ακούσει; Και γω γιατί να φυσήξω άσκοπα τη σκόνη απ' το πιάνο; Θα ήθελα να εξιστορεί κάτι για όλους. Καταλήγει όμως να είναι απόλυτα προσωπικό.

Japanese word of the week #36

Much needed non-comformity...

異議

I-GI

Meaning: objection

... when fighting for a cause...

"What tangled webs we weave when we practice to deceive."
Phoenix Wright, Apollo Justice: Ace Attorney.

Album of the month #1

Τόσα χρόνια που κάνω πως παλεύω με σχολές και μαθήματα, απλά ηχογραφούσα ορισμένα κομμάτια μόνος μου, είμαι σαν την Tracy and the Plastics, κάνω μόνος μου συγκρότημα, εγώ και 3 ολογράμματά μου σε video wall από πίσω. Αυτά είναι το ένα με ράστα, το άλλο με φράντζα emo και το τρίτο με μοϊκάνα, να τα βλέπω και να χαίρομαι, να θυμάμαι παλιές, καλές, τριχωτές εποχές. Να 'ναι καλά ο Cookie και ο Neverlandean που με πρότειναν στην εταιρεία τους. Στάθηκα τυχερός! Γι' αυτό και το πρώτο single είναι το Misanga (lucky charm) και το τραγουδάω σε λα μινόρε στα ιαπωνικά με αγγλικό ρεφρέν "Misanga oh my charm, make him be my only one", θέλοντας να παντρέψω τη Δύση με την Ανατολή και να βάλω το στίγμα μου στη μουσική σκηνή. Αναμένεται να κάνει πάταγο (όπως και η διπλωματική μου να πάρει 10).

Το άλμπουμ ονομάζεται Alucitoidea (ήθελα να πάω Βιολογικό αλλά η μαμά δε μ' άφησε και βγάζω το άχτι μου έτσι, αφού ονόμασα το "συγκρότημα" Plasmodium Kentropyxi από το πασίγνωστο παράσιτο που προσβάλλει τα ερπετά - αναφορά και στις ψείρες που με φάγανε) και κυκλοφορεί στις 31 του μήνα με την εξής playlist:

1. Arlington, Georgia (ατμοσφαιρικό instrumental intro που σε ταξιδεύει στα άγρια τοπία της "Τζωωώτζ-ah")
2. Misanga (θα χρειαστεί το φυλαχτό)
3. Syndicate Sadists (hard-rock κομμάτι γροθιά στο κατεστημένο των συνδικάτων)
4. I'll Bet He's Nice (για να χαλαρώσουμε απ' το προηγούμενο έκανα διασκευή αυτό το τραγούδι των Beach Boys σκέφτομαι να είναι το επόμενο single και στο βίντεο κλιπ να είναι μια ορδή ημίγυμνων σε μια παραλία στυλ Baywatch)
5. Preem Palver (ο φωνακλάς αγρότης του Isaac Asimov τα παίρνει με τους λουόμενους -δες προηγούμενο- που του καταστρέφουν τις ιχθυοκαλλιέργειες και εγώ τραγουδώ αυτό το μοιρολόι για τις νευρασθενικές τσιπούρες)
6. Marie Göranzon (ότan πήγα στη Σουηδία με φώναζαν Marie. Αναγνωρίστηκε μάλλον το ταλέντο μου στην ηθοποιία. Προσέξτε την κορώνα στο τέλος εκεί που λέω: "You called me Marieeeeeeee that night, my shining silver knight")
7. Frank Gardiner (διάρκειας 18:29 - θα τ' αντέξετε;)
8. John Smallwood (ύμνος στον top designer του 16ου αιώνα που όσο να πεις δεν ήταν και πολύ προικισμένος)
9. Ridgeway, Virginia (outro acid-hop-trip στη χώρα της Ποκαχόντας)

Bonus tracks:
10. Challenger, Gray & Christmas (Χριστουγεννιάτικο, στα χνάρια του "Τούλι για το Χριστούλη" αλλά emo-core version)
11. Robust decision (αυτό το κομμάτι χαρακτηρίστηκε ως το "My Prerogative for the 21st century")

Θα αναρωτιέστε επίσης πώς βρήκα τόσο πρωτότυπους τίτλους, αλλά ήταν απλό. Κλίκαρα απλά "random article" στη Wikipedia και βάσει των άρθρων εμπνεύστηκα για να γράψω τα 11 αυτά ξεχωριστά διαμάντια. Ελπίζω να σας αρέσει. Ήδη το Billboard το 'χει συμπεριλάβει στa Hot 100 του 2008, μα είμαι μετριόφρων και θα ήθελα την άποψη του κοινού. Έμαθα πως ο comingthrough, η Moody και ο Wrong ετοιμάζουν πυρετωδώς και τη δική τους πρώτη δισκογραφική δουλειά. Good luck to them! They 'll need it! Πώς δημιούργησα το δικό μου; Πληροφορίες εδώ.

Thought #86: The old, the new and the used

Οδήγησα την ξενιτιά στα πολύχρωμα τετράγωνα μιλώντας της για σένα. Πόσο ειρωνικό, να μιλώ στην ξενιτιά για τους ξενιτεμένους. [Και θυμάμαι και τους άλλους που έχριζα με τον ίδιο τίτλο όπως εσένα και τώρα ντρέπομαι (αν) να αντικρίσω. Ίχνη άφαντα και ο κλειστός κύκλος των ανακυκλούμενων ομοφυλόφιλων ντετέκτιβ δε γνωρίζει τίποτα.] Στον απέναντι τοίχο λιτές γραμμές σχεδιάζουν αντικείμενα του πόθου σου. Τα μπισκότα καθώς τα καταβρόχθιζα μου γρατζούνισαν τις χορδές. Ήλπιζα να χαλάσει το embedded νάζι, μα δεν είμαι εγώ που τα ξέρω αυτά. Σε κάθε συλλαβή η φωνή μου έσπαζε, τρεμάμενη εξιστορούσε το χαμό, όχι φθόγγων και σάλιου, μα προσώπων, δύναμης και αντοχής. Η τροφή της παράνοιας δεν είναι τα διπλά κριτσανιστά μπισκότα αλλά η καλοσύνη.

Μας έδιωξαν - σε μία ώρα μας αντικαθιστούν οι μασκαράδες. Σιχάθηκα τις απόκριες. Περπατήσαμε σε μέρη που είχαμε πάει μαζί και μαζί, να την κάνουν άλλοι να αισθάνεται τουρίστρια στην πόλη της και γω απλά να δείχνω και να λέω "κοίτα κι αυτό, ήρθαμε και δω". Μαζί. Πόσο αντέχει αυτή η λέξη; Το βλέμμα μου έπεφτε σε διάφορους για να βρω τον ένα και να ξεχαστώ, όπως και τώρα για να βρω εσένα, δεν ξεκολλάω το βλέμμα απ' το γυαλί. Περίμενα πολύ και πολλά... Η τύχη μου δοκιμάστηκε και δεν είχα διαλέξει γράμματα. Τότε ήλπιζα να πνιγεί η ντροπή. Δε χρειάστηκε. Το δερμάτινο φιλούσε άλλες, ο φαλακρός πρωταγωνιστούσε σε ερασιτεχνικό πορνό κι εγώ ή που θα μιλούσα μ' άλλου είδους ξένους ή που θα έκλινα πάλι το κεφάλι στ' αριστερά, θα κολλούσα στον τοίχο και θα εξαφανιζόμουν. Και δε σε είδα.

Οι υποσχέσεις; Οι ημερομηνίες που πλησιάζουν (και επίκεινται αλλαγές) με κάνουν να κοιμάμαι το πρωί και στους εφιάλτες μου να προβάλλονται τα πιο αλλοπρόσαλλα: Εγώ να παρεκλίνω της πορείας μου, όπως κι εκείνος, που στο κρεβάτι του ξάπλωνα ενώ στο λύκειο μου κολλούσε χαρτονομίσματα στο μέτωπο. [Και τώρα μου τα έβαζε στο παντελόνι για την καλή δουλειά μου, πόρνος πολυτελείας;] Ντροπή διπλή, μόνος μου το συμπλήρωσα αυτό. Ντροπή τριπλή, βγήκα πάλι απ' το δρόμο, το αμάξι χτύπησε για άλλη μια φορά στο κράσπεδο και σταθεροποιήθηκε κάνοντας πρώτα τα οχτάρια του. Το σήκωσα με δύο χέρια για να το ξαναβάλω μέσα. Τόσο ελαφρύ. Όσο βαρειά κοιμήθηκα.

The Itchy & Scratchy Show

Πλέον το sleep tight, don't let the bedbugs bite αποκτά νόημα... Πριν από τρεις μέρες ανακάλυψα κάτι μικρά ζωύφια μικρότερα κι από κεφάλι καρφίτσας να περιφέρονται πάνω στο DS μου, στην οθόνη του υπολογιστή, το κρεβάτι μου, ακόμη και το μπάνιο και την κουζίνα! Ο μπαμπάς μου θα έλεγε πως είμαι ψείρας αλλά φρίκαρα. Δεν ξαναβρήκα άλλο ευτυχώς από τότε. Αλλά έχει 2 μέρες τώρα που δεν έχω σταματήσει να ξύνομαι σε χέρια και πόδια και πολύ φοβάμαι πως οι μικροσκοπικοί κοριοί/μυρμήγκια/ψείρες -ή ό,τι σκατά είναι- με κατούρησαν/τσίμπησαν/έφαγαν τη σάρκα μου/αυνανίστηκαν πάνω στο πόδι μου. Δεν αντέχω άλλο!!!

Υ.Γ. Κι αν ενώ κοιμόμουν μπήκαν μέσα μου και γέννησαν αυγά;;; Θα πεθάνω! Τουλάχιστον με το άλιεν αγκαλιά όλο και κάποιος στη σχολή θα με λυπηθεί...

UPDATE: Μόλις προ 30 δευτερολέπτων περπατούσε το στρογγυλό υποχθόνιο μαμούνι πάνω στο χέρι μου, είναι τόσο μικρό που έμοιαζε με ελιά. Και μετά εμφανίστηκε ένα δίπλα στο mouse. Το πήρα απόφαση, τα τέρατα αυτά της φύσης θα με σκοτώσουν. Ίσως τρυπώσουν πίσω απ' το μάτι μου και κάνουν φωλιά στον κερατοειδή μου και μείνω τυφλός, ίσως μπουν στ' αυτιά μου και κουφαθώ, στον πούτσο μου και μείνω στείρος (αλλά δε νομίζω πως θα ένοιαζε κανέναν), στον κώλο μου και γεννώ αυγά, που και να στήσουν σπιτικό στο κεφάλι μου και μείνω και φαλακρός (λες;)! Ο τρόμος! I'm infested! Κοντεύω να τρελαθώ!

Υ.Γ.2 Μια ανύπαντρη μάνα μ' ένα εντομοειδές μωρό στην αγκαλιά θα καταντήσω... Ωιμέ αλί αλί και τρίσαλι... Ποιος θα βρεθεί να με πάρει;;;

UPDATE 2: Βρέθηκαν οι ένοχοι! Τα περιστέρια που είχαν στήσει φωλιά στο περβάζι του μπαλκονιού μου, παράτησαν εκτός από 1 αυγό (γι' αυτό και δε χαλούσαμε τη φωλιά) και τόνους κουτσουλιών, αλλά και πολλές ψείρες οι οποίες βρήκαν πρόσφορο έδαφος για σεξουαλικά όργια και αναπαραγωγή! Πλύναμε, σκουπίσαμε, ρίξαμε χλωρίνη, απεντομώσαμε. Ψείρες gone to heaven! Ουστ βρωμόπουλα!

Tune of the week #58

One Republic - Stop and Stare

...stop and stare
you start to wonder why you're here not there
and you'd give anything to get what's fair
but fair ain't what you really need...

Θα ζήσω για μένα. Με αργά και σταθερά βήματα. Για να μη δω ξαφνικά πως βρίσκομαι αλλού από εκεί που πραγματικά θα ήθελα.

Κουλί, μου θέλεις και κονφί!

Παλιά ένοιωθα ένα περίεργο συναίσθημα το οποίο είναι σπανιότατο φαινόμενο να εκδηλωθεί σε μένα. Το λεγόμενο άγχος. Στην περίπτωσή μου, για τη σχολή. Πλέον, ένα μέσο αλλιώτικο απ' τ' άλλα, ο υπολογιστής, βάλθηκε να γίνει σανίδα σωτηρίας αλλά και καταδίκη μου. Έχω μια διπλωματική την οποία λιβανίζω κοντά στα 2 χρόνια τώρα (imagine) και ενώ έχει μείνει εξ' αρχής, μετά το ψάξιμο και τις μεταφράσεις, η ουρά, ήτοι 20-30 σελίδες, επιμένω να μη θέλω να ασχοληθώ μαζί της διότι είναι το ελληνικό κομμάτι, αυτό που με τρομάζει περισσότερο και για το οποίο νοιώθω πως δεν έχω όσες πληροφορίες πρέπει. Ο δικός σου όμως θέλει να παίζει απ' το πρωί ως το βράδυ ηλεκτρονικά, να χαζεύει στο νετ, να γράφει ποστ και απλά να βρίσκεται μπροστά στον υπολογιστή μέχρι ο κώλος του να κάνει πελώριες πληγές απ' το πολύ καθισιό κι η μπάκα του να γίνει σαμπρέλα ικανή να περισώσει μια ολόκληρη παραλία της Χαλκιδικής σε τσουνάμι.

Το πρωί θα συναντήσω την καθηγήτρια-υπεύθυνη της διπλωματικής και θα της δείξω πάλι τα ίδια. Αυτή δε δίνει πολύ σημασία και είναι πολυυύ ελαστική, κάτι το οποίο δε με συμφέρει γιατί χρειάζομαι βούρδουλα. Έτσι και γω σήμερα πήγα το μεσημέρι για φαγητό σε μια Contemporary Greek Tavern(α) -όπως ακριβώς στο λέω έτσι τό 'γραφε πάνω το πετσετάκι- ενώ είχα πρώτα προλάβει να μασαμπουκώσω μισό σνίτσελ κοτόπουλο αλά κρεμ, μια σαλάτα παντζάρια και ένα μελιτζανομπουρεκάκι (που περίσσεψαν απ' τις αδελφές μου και άλλοι άνθρωποι πεινάνε δεν είναι σωστό να πετάμε το φαγητό, επίσης ήταν να, για τη γεύση μωρέ και για να μου ανοίξει η όρεξη) απ' το σπίτι... Με μόλις 15 λεπτά καθυστέρηση και άλουστο μαλλί (τι; χαχαχα) βρήκα τη Ζ. με τη Λ. και πιάσαμε παραλιακά. Τι ωραίο καιρό που κάνει αυτές τις μέρες! Ποιος διαβάζει/κάνει εργασίες; Δικαιολογούμαι...

Αφού καθίσαμε και έπαθα ένα σοκ με το "φιλέτο νουά με σως τρούφας - για δύο άτομα στην προνομιακή τιμή των 44 ευρώ", θεώρησα πως έχω μείνει πίσω στο φαγητό των ταβερνών με τις χωριάτικες, τα ξίγκια και τους μουζάκα. Στον επιτηδευμένα ξύλινο/νησιώτικο διάκοσμο (είχε και δυο τύπου δέντρα φτιαγμένα από σανίδες μες τη μέση) υπήρχαν πήλινα στον ένα τοίχο (απ' όπου μόνο ο δίσκος της Φαιστού έλειπε) και πιατικά/πορσελάνες Βοημίας στον άλλο, ενώ στον κατάλογο πολλές άγνωστες λέξεις. Κατέληξα στο κονφί πάπιας με "τσιπ" παρμεζάνας το οποίο ιδιαίτερο όσο και να ήταν στη γεύση δε θα το ξανάπαιρνα.

Η Ζ. τυχαίνει πάντα να βγαίνει μαζί μου σε μαγαζιά στα οποία η εξυπηρέτηση χωλαίνει και γω ντρέπομαι τόσο γιατί εκνευρίζεται και κάνει παράπονα σε σερβιτόρους και προσωπικό (άδικο δεν έχει) ενώ εγώ μαζεύομαι στην καρέκλα μου. Η πάπια που επιπλέει στο λίπος της, έμοιαζε με περιεχόμενα κονσέρβας τόνου και έφτασε αισίως μετά από 40 λεπτά... Και πήραμε και γλυκό. Η σοκολατόπιτα μεγέθους σουβέρ και αξίας 10 ευρώ είχε και χρυσό σπρέι τριγύρω (ότι ξέμεινε απ' την Τσικνοπέμπτη θαρρώ - όπου δε ντύθηκα emo ανίδεοι αλλά L απ' το Death Note). Τα 'φαγα, τα 'σκασα κι έφυγα.

Υ.Γ. Νόημα το κείμενο δε βγάζει, σκοπό δεν έχει, who cares?

Υ.Γ.2 Εγώ ένα ξέρω, τόσα να 'γραφα, και το 'χω ξαναπεί, 10 διπλωματικές θα 'βγαζα. (Ταιριάζει το φαί με τα λεωφορεία;).

Υ.Γ.3 Η παραδοσιακότατη ταβέρνα δε διέθετε κουλί φρούτων του δάσους. Διαμαρτύρομαι!

大好き♥

Jem - Falling for you

Αν το έλεγα στα Ιαπωνικά θα ακουγόταν κοφτό, απότομο, ψυχρό. Μου αρέσει η αποξένωση που θα προκαλούσε. Το σ' αγαπώ δεν το λέω ποτέ. Όχι γιατί δε θέλω να πληγωθώ ή δεν το νοιώθω, απλά σπάνια εξωτερικεύω τα αισθήματά μου. Αυτό το τραγούδι το λέει για μένα όμως. Και ίσως να (σ)το έχω πει. Εσένα, κι εσένα, ακόμη και σε σένα. Με καλύπτει σε όλες τις εκφάνσεις της αγάπης σε όλα τα επίπεδα σχέσεων επειδή οι περισσότερες νοσούν - έστω στο μυαλό μου.

And I've got to be sure
Coz it's been so long
And I cannot take the pain again
If it all goes wrong

Coz I can feel it, baby
I feel like I'm falling for you
But I'm scared to, let go
I'm scared coz my heart has been hurt so

Moody μου 大好き. kanataki θα ήθελα και συ να γράψεις με ποιο τραγούδι θα έλεγες "σ' αγαπώ". Και όποιος άλλος θέλει. Νομίζω ότι τους αγαπημένους μου, σας πρόλαβαν ήδη.

Υ.Γ. Δυστυχώς το τραγούδι δεν υπήρχε σε βιντεοκλίπ και γι' αυτό το βίντεο στο οποίο παίζει είναι ένα AMV (Animated Music Video) από το -αγαπημένο- Kingdom Hearts. Απλά ακούστε το...

Mongo-λο

Η ανωμαλία που με διακατέχει, να μη μπορώ να κρατήσω ποτέ μου μια απόφαση, είναι ζωδιακή. Ξυπνάς και αντικρίζεις τον τοίχο, λέγοντας πως διαγράφεις κάτι, ξυπνάς την άλλη μέρα και τα μάτια σου ανοίγουν στη θέα της τηλεόρασης και το παίρνεις πάλι πίσω. Αυτό το διαρκές τουρλουμπούκι συναισθημάτων είναι που με κάνει τόσο ακατάλληλο για κάθε είδους παρέα, γιατί σ' ανύποπτο χρόνο μπορεί να μου τη σβουρίξει να κάνω τα υστερικά μου μπροστά τους, ενώ έως την τελευταία στιγμή ανυπομονούσα να τους δω.

Αν εξηγούνται κι άλλα μέσω του αστρολογικού μου χάρτη, θα ήθελα να γνωρίζω πού οφείλεται η παραπληγική φάτσα-μόγγολο που παίρνω κάθε φορά που ντρέπομαι, ακόμη και όταν θέλω/πρέπει να ζητήσω κάτι, οπουδήποτε φυσικά δε χωράει καν οποιοδήποτε αίσθημα ντροπαλοσύνης. Βλέμμα στα αριστερά κάτω με γωνία 30 μοίρες και κλίση κεφαλιού 45, μακριά από το οπτικό πεδίο του συνομιλητή, δεν αποφέρει κανένα αποτέλεσμα, πάρε το χαμπάρι. Ο Δίδυμος της επικοινωνίας μαζί με το Λέοντα τον επιβλητικό και θαρραλέο βγάλανε αυτό το χτικιό που αποκαλεί ο κόσμος βλαμμένο δίχως άδικο;

Μου είπαν και για τη Σελήνη στους Ιχθύες που σε κάνει ευαίσθητο, δημιουργικό, εδώ μ' αρέσει το τραγούδι της Κύπρου - το χω το χω! Αμ ο Ερμής στον Ταύρο! Αργώ αλλά τα πιάνω! Για το κλάμα μετά το σεξ πρέπει να το ψάξω. Οφείλεται στην επιρροή της Αφροδίτης, η οποία δε βρήκε πουθενά καλύτερα να κατσικωθεί την ώρα που γεννιόμουν και άραζε στον Καρκίνο. Δεν έχω βάλει σε εφαρμογή όμως τόσο μεγαλεπήβολα σχέδια ακόμη. Προς το παρόν ψάχνω να βρω που πέφτει ο πλανήτης Mongo, με το Land of the Lion Men στο χάρτη του παίζει να 'ναι κυβερνήτης μου σε ένα παράλληλο σύμπαν!