07 -> 08

Χάρηκα (τη διασκέδαση που μου χάριζαν οι απανωτές καταλήψεις). Ανησύχησα (για το πότε θα πάρω επιτέλους πτυχίο). Ξεχάστηκα (παίζοντας Wii). Θαύμασα (ταινίες, εκθέσεις και εκδηλώσεις). Δούλεψα (ελάχιστα αλλά το ευχαριστήθηκα). Δεν έκανα διακοπές (για άλλη μια χρονιά). Έκλαψα (πρώτα από φόβο και έπειτα από ανείπωτη ευτυχία). Τρόμαξα. Γνώρισα πολλούς, καινούριους, ξεχωριστούς ανθρώπους. Και σήμερα κάποιος μου είπε πως το ότι με συνάντησε στο δρόμο είναι ίσως το καλύτερο δώρο για τη σημερινή μέρα (και έμεινα να τον κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια).

Ίσως τα καλά ανάμεσα στα τόσα άσχημα πράγματα φέτος προμηνύουν ένα ευτυχισμένο 2008.

Ελπίζω όλοι σας και όσοι αγαπάτε να γεμίσετε χαμόγελα, όχι απαραιτήτως φανερά, αλλά και κρυμμένα βαθειά στις καρδιές σας, που θα σας κάνουν να χαίρεστε κάθε μέρα του καινούριου χρόνου σα μια μοναδική εμπειρία στη ζωή σας. Καλά να περάσετε απόψε και καλό 2008!

Merry Christmas '07

paskalip changed this to red!

Έλα χαμόγελα να βλέπω μετά την κατάθλιψη! Το σιχαμένο 2007 όπου να 'ναι μας αφήνει καιρός να χαρούμε! Σε όλους όσους αγαπώ και είστε στη ζωή μου κι αν -ακόμη- (κι αυτό είναι απειλή!) δε σας έχω γνωρίσει (είστε στη λίστα στα δεξιά) εύχομαι τα φετινά Χριστούγεννα να ζήσετε ο καθένας ξεχωριστά από ένα θαύμα που θα σας κάνει ευτυχισμένους!

Thought #80: seductiveness

9 χρόνια πιο εύκολα τα ακούς. Άλλωστε σ' αυτά εμπιστεύτηκες τα πρώτα σου μυστικά και τον πρώτο σου έρωτα. Φοράς παρωπίδες, κλείνεις τ' αυτιά σου στους θορύβους των υπολοίπων και ανοίγεις το στόμα. Τρέφεσαι με ψέματα-ξυράφια που 9 ολόκληρα χρόνια δεν κατάφεραν να τα αμβλύνουν και το στομάχι σου πονάει σε κάθε σου κίνηση. Θα φτύνεις αίμα θεωρώντας το χολή για άλλους, δε θα καταλαβαίνεις τίποτα, μέχρι ένας τρίτος να σου ανοίξει τα μάτια και να σου δείξει πως ξερνάς τα εντόσθιά σου τόσο καιρό, από σιχαμάρα που έδειξες αφοσίωση σε όσους δεν άξιζαν, που έπνιξες με αγάπη τερατόμορφες έκπτωτες βασίλισσες από θρόνους γεμάτους καρφιά και υπηκόους που δεν αντιστάθηκαν στα θέλγητρά τους . Και εύχεσαι πλέον να κρατάνε στην Κόλαση θέσεις αντάξιες της ασυδοσίας τους.

Στην κάμαρά τους γίνονται αχόρταγες πλανεύτρες πουτάνες αναρτημένες σε κοθόρνους με σκοινιά που συγκρατούνε φιλοδωρήματα της τέχνης τους. Της σαγήνης που αηδιάζει και εξαφανίζει και ραγίζει καρδιές "αδελφικές". Το μόνο πραγματικό συναίσθημα που σου αφήνουν όταν απομακρύνονται πια είναι να τις λυπάσαι. Ευχαριστείς για όσα σου έδωσαν, συνειδητοποιείς πως σου πήρανε πολλά περισσότερα και εύχεσαι να βρουν κάποτε τον πραγματικό έρωτα και όχι ό,τι τους πλασάρεται από μεγαλοαστικά ντιβάνια και μικρόψυχους ανθρώπους ή όσους υποτάσσει το υπνωτικό ανάμεσα στα σκέλια τους. Νοιώθεις τύψεις για όσους παραμέλησες και χαίρεσαι στ' αλήθεια για όσους στάθηκαν ικανότεροι των "ικανότατων". Η απόλυτη κάθαρση έρχεται όταν δε σκέφτεσαι πια όσους έφυγαν για πάντα και το μίσος σου για αλλοπρόσαλλους φυγάδες καταλαγιάζει. Και βάζεις την οριστική τελεία.

Thought #79: []

Δε μπορώ να εξηγήσω γιατί κλαίω απόψε. Κάποτε πίστευα πως ήμουν πολύ δυνατός και πως θα κατάφερνα πολλά. Θα γινόμουν ο καλύτερος. Σε κάτι. Όταν τα όνειρα σβήνουν και χάνονται, πού πάμε; Εμείς. Γιατί αυτά, βρίσκουν το δρόμο τους στα φωτεινά μονοπάτια ανθρώπων γύρω μας, άλλοτε γνωστών, άλλοτε άγνωστων. Όσο πιο έντονα λάμπει κάποιος, αυτά πάνε και κολλάνε πάνω του, προσελκύονται όπως τα έντομα στο φως και τη φλόγα. Και τα εκμεταλλεύονται. Όπως θα έπρεπε να κάνω εγώ.

Αλλά εγώ ντύνομαι στα μαύρα, κατεβάζω τα παντζούρια στο σπίτι, κρύβομαι μες τη ντουλάπα και βάζω τα κλάμματα. Τα διώχνω. Ορδές τα όνειρα να ξεχύνονται απ' τις χαραμάδες και να μη μπορώ να αντιδράσω. Βάζω το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια, κλείνω τα μάτια μου, μα δε βλέπω τίποτα το φωτεινό στο απόλυτο σκοτάδι. Νοιώθω τα πάντα να με πνίγουν να θέλω να μιλήσω, να αντιδράσω, να ακουστώ και να μη μπορώ. Αν σκάσω δε θα με νοιάξει. Αλλά πλέον, φοβάμαι να το λέω. Γιατί με πλησίασε μία φορά και δεν τον θέλω πια κοντά μου.

Διώχνοντας το θάνατο όμως δε φεύγει το βάρος που με καταπλακώνει. Μπορεί να είμαι προστατευμένος στην πελώρια πανοπλία μου, αλλά έτσι και κάποιος αγγίξει την επιφάνειά της αυτή θα πέσει, αποσαθρωμένη από τα τόσα δάκρυα που τη σκούριαζαν και την έτρωγαν όλα αυτά τα χρόνια. Το μακρύ μαύρο κουφάρι δε θα αντιληφθεί τίποτα. Έχει από καιρό παραδώσει τα όπλα, την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Θα περιμένει ένα τελειωτικό χτύπημα για να υποκύψει. Να γίνει στάχτη μεμιάς και ας ταξιδέψει μαζί με όσα προσμονούσε σε ένα άλλο μονοπάτι. Μα κανείς δε θα το θέλει. Θα κλέψει ό,τι μπορεί και θα το πετάξει σε μια χωματερή ονείρων.

Melt me down/into big black armour/leave no trace/of grace/just in your honor[...]Once I wanted to be the greatest/two fists of solid rock/with brains that could explain/any feeling./Lower me down,/pin me in,/secure the grounds...

Cat Power - The Greatest

If life hands you lemons...

... make lemonade.

parallaxi #137: Destroy Athens

Η Νάσια ελίχθηκε σαν αίλουρος μέσα στο Allosmondo και την άρπαξε για μένα. Τη διαβάζω κάθε μήνα και επειδή ξεκίνησε ως free press με έμφαση στον κινηματογράφο (και μετεξελίχθηκε) είναι το αγαπημένο μου δωρεάν (και μη) περιοδικό που βρίσκω στη Θεσσαλονίκη. Οι μαλακιώδεις κλισέ ατάκες που οπωσδήποτε πρέπει να χρησιμοποιώ εγώ όμως επειδή είμαι από δω και τυπικούρες για στέκια must από κάθε Αθηναϊκό έντυπο μου τη δίνουν άγρια κάθε φορά. Ώσπου ήρθε η ώρα να γραφτεί κάτι για την Αθήνα από τη συντακτική ομάδα. Δεν ξέρω αν μου αρέσει ως λίστα, αλλά μερικά τα ακούω και τα έχω στο μυαλό μου και γω. Είναι λίγα βέβαια από τα 69. Είχα ήδη τις πρώτες αντιδράσεις... Όπως και να 'χει κλικάρετε τις εικόνες, περιμένετε να φορτώσουν, διαβάστε και... ΛΥΣΣΑΞΤΕ!

Αγαπάω... και φοβάμαι...

Η moody μου με προσκάλεσε να γράψω κάποια απ' τα πράγματα που αγαπώ...

... κάθε τι Ιαπωνικό. Κυρίως λατρεύω να τα βλέπω τυπωμένα και να τα ακούω
... να μου στέλνουν μηνύματα/παίρνουν τηλέφωνο όταν δεν το περιμένω και να καταλαβαίνω πως με σκέφτονται
... τα φιλιά. Θα μπορούσα να φιλιέμαι για ώρες.
... να ξυπνάω το πρωί και να ξέρω πως δεν έχω να κάνω τίποτα απολύτως για κάποιον άλλον και μπορώ να αξιοποιήσω τη μέρα ολόκληρη όπως εγώ θέλω
... την αίσθηση που μου δίνει το γράψιμο όταν είμαι στεναχωρημένος

και με τη σειρά μου σας προτείνω ελεύθερα να γράψετε τι φοβάστε. Όπως εγώ...

... πως θα χάσω τους φίλους μου
... ότι δε θα καταφέρω να κάνω κάτι σημαντικό στη ζωή μου
... να οδηγώ σε άγνωστες για μένα περιοχές
... τη μοναξιά
... τα βατράχια

Thought #78: Stargazer

Ήταν τη νύχτα που σου έδειξα τ' αστέρια.

Δεν έδειχνες να ενδιαφέρεσαι, κοιτούσες το ρολόι σου, εμένα, τα σπίτια πέρα απ' το λόφο, αλλά ποτέ τον ουρανό. Να σου διηγούμαι ιστορίες, να μιλάω ακατάπαυστα, να μην αφήνω κανένα κενό ώστε από κει να διεισδύσει η αμηχανία.

Ήξερα πόσο σε εκνεύριζε, αλλά είχα το λόγο μου. Και συ το μόνο που έκανες, να κουνάς το κεφάλι σου. Σιωπηλός όπως πάντα. Δεν έβλεπες τα μάτια μου που βούρκωναν, δεν αισθανόσουν τη δυσκολία με την οποία έβγαιναν τα λόγια μου καθώς έπνιγα τα δάκρυα.

Το στόμα μου όμως έμοιαζε με γελωτοποιού, είχα κολλήσει δυο τσιρότα στις άκρες, σ' ένα μόνιμο χαμόγελο. Έψαχνα όσους αστερισμούς μπορούσα να αναγνωρίσω και πάνω που θα άνοιγα τις σελίδες στο βιβλίο του μυαλού μου να σου πω όσα ήξερα γι' αυτούς, με κοίταξες, τράβηξες απότομα τα τσιρότα και γω πόνεσα. Μα δεν έβγαλα φωνή.

Όσο το πρόσωπό μου κοκκίνιζε, έστριψες ακόμη ένα τσιγάρο. Καιγόταν αργά και νομίζω πως αισθανόμουν την καύτρα του πάνω στο δέρμα μου. Ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε, τα φώτα του χάθηκαν σα να τα είχε κρύψει στο καπέλο του ένας μάγος και ήξερα τι σήμαινε για μένα. Τελείωσε ο χρόνος μου.

Ώρα να ολοκληρώνω τις ιστορίες μου. Για πλανήτες, γίγαντες και νάνους τ' ουρανού. Δεν ήξερα πως ν' αντιδράσω. Ούτε αν το ταξίδι μου σ' αυτό τον κόσμο θα έληγε έτσι άδοξα. Τα μάτια σου ήταν πια καρφωμένα στο στήθος μου και δεν πρόλαβα να δω τι γινόταν σε μένα, μόνο το περίγραμμα των χειλιών σου να ανοίγει και να σχηματίζει γράμματα.

Καθώς διαλυόμουν στην ατμόσφαιρα, σαν αστερόσκονη μετά από μια μεγάλη έκρηξη, συναισθημάτων και ενέργειας, δε μπορούσα να ακούσω τη βραχνή σου φωνή. Ανέβαινα ολοένα και ψηλότερα μέχρι που ο αέρας με λυπήθηκε και μου ψιθύρισε σα μυστικό: "Το μόνο αστέρι που μ' ενδιαφέρει είναι αυτό που κρύβεις στην καρδιά σου."

Η δυνατή βροχή που έπεσε από ψηλά πότισε το έδαφος και σένα, οι σταγόνες αλμυρές. Την άλλη μέρα κανείς δε μπορούσε να εξηγήσει πως ένα και μοναδικό αστέρι φώτιζε τόσο το προηγούμενο βράδυ.

Thought #77: Moebius strip

Όταν [αυτό που στις πιο σκοτεινές και δύσκολες στιγμές σου κυνηγούσες] φτάσει να σε κυνηγάει αυτό που για χρόνια δεν έφτανες, ήρθε η ώρα [να γλιτώσεις, την ώρα] που δεν υπάρχει σωτηρία. Γιατί εάν εισακουστούν οι λέξεις που άρθρωνες [και η ευχή σου πραγματοποιηθεί], θα εύχεσαι να πρόσεχες καλύτερα τα λόγια σου. Μην προκαλείς την τύχη σου όταν [κινούνται όλα σ' επικίνδυνα επαναλαμβανόμενες τροχιές και] νοιώθεις την εξοργισμένη του ανάσα να σε πλησιάζει.

Weekend Wall 60

Μετά την σοκαριστική εμπειρία ενός live auto-fellatio τι άλλο θα έβαζα εκτός απ' αυτό;

Μια δημιουργία του =DamageCult. Το όνομα του deviation; Pih Pah Definition Allover!

Προσοχή! Φρενοβλαβής!

Όταν έχω τα νεύρα μου, ή τις μαύρες μου, έχω δύο διεξόδους. Να χαθώ να χάνομαι και να κάθομαι να κοιτάω το κενό με εκλάμψεις "κλίνω στα γόνατα και παρακαλώ σε Παναγιά" σα να 'μαι αυτιστικό, ή να γράψω. Όταν υπάρχουν ανηλειμμένες υποχρεώσεις, που δεν έχω ιδέα πότε αυτές θα ολοκληρωθούν με το κωλοβάρεμα που μ' έχει πιάσει μήνες τώρα και έχω βγάλει πληγές, πώς να γράψεις;

Χθες όμως έφαγα μια φρίκη, μου τη σβούριξε να το παίξω ψυχασθενής στο δρόμο να με κοιτάζει ο κόσμος και να αναρωτιέται πώς τη γλίτωσα τη Σταυρούπολη, μου 'ρθε να κάνω κάτι σπαστικά, καμιά σκηνή, μία λιποθυμία, ένα κάτι, μπας και ενδιαφερθεί κανείς, αλλά με βλέμμα κενό και στα τυφλά προχωρούσα μες τη μέση του δρόμου. Βεβαίως και πέρασε απ' το μυαλό μου να πέσω πάνω στο ταξί που ερχόταν κατά πάνω μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αλλά το σταμάτησαν κάτι τσόλια και δεν πρόλαβε να με πατήσει. Απορώ πώς κατάφερε και να σταματήσει. Ήθελα να πατήσω και κλάματα με αναφιλητά, να με ρωτήξουν (sic) "Τι έχεις μωρή κοντούλα λεμoniά;" και να τους απαντήσω "Μου μίλησαν άσχημα και δε με καταλαβαίνουν!". Αλλά δεν είχα φτάσει σε τέτοιο επίπεδο. Στη σκέψη έμεινα.

κατά τη δραπέτευσή μου... (φοράω περούκα)

Στις κρισάρες μου γίνομαι η μεγαλύτερη πουτάνα, attention whore υπερπολυτελείας, όπως η Μόνικα Μπελούτσι στο Shoot 'em up που είδα και μ' άρεσε, αλλά χωρίς τόσο μεγάλα βυζιά και γάλα. Το κουλό είναι πως με πιάνουν εμένα τα διαόλια με το παραμικρό, λίγο να 'χω φορτώσει από πριν, θέλει ένα κλικ να φτάσει το θερμόμετρο στα ύψη και να ωρύομαι σαν παλαβό απ' την ελάχιστη πλέον αφορμή. Ξανάπιασα και το "Αυτοκτονώντας Ασύστολα" του Κορτώ γιατί το είχα λατρέψει και μου μπαίνουν διάφορα στο μυαλό. Μα αν οι φίλοι σου ώρες ώρες είναι ζώα δε φταις εσύ! (Ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα για χρόνια πολλά στον Τάσο και συνεχίζουμε...)

Πόσο λίγο με ξέρεις αθώο κορίτσι...

Η μαλακία με τους ανθρώπους είναι όταν δεν ξέρουν να μιλάνε ή να εκφράζονται και καταπιέζονται. Καταπίεση στην καταπίεση, έρχεσαι κάποτε και σκάνεις και όποιον πάρει ο Χάρος. Τώρα αυτό είναι γενικό, όχι μόνο για μένα. Το χειρότερό μου είναι να μην παραδέχεται κάποιος τα λάθη του, να νομίζεις πως έχει πάντα δίκιο και να είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν (και δη νωχελικά στο όλο κόνσεπτ του σταρχιδισμού). Πού κι όλας να μη μπορείς να ξεσπάσεις πάνω τους γιατί τους αγαπάς και μετά σε πιάνει το παράπονο πως είσαι υστερικιά και υπερβάλλεις, αλλά φοβάσαι μήπως στην τελική είσαι ο μαλάκας της υπόθεσης που πάντα υποχωρεί. Αλλά έτσι είμαι εγώ, καλόβολος και αγαπησιάρης, γίνομαι χαλί για τους φίλους, μα με το που βλέπω να με αγνοούν σκυλιάζω.

Αυτό είναι. Η αδιαφορία! Γιατί στην άλλη δε κρατούσα μούτρα που μιλούσε με κάτι άσχετους και μένα μ' έγραφε πριν δώσουμε μάθημα και της κάνω "πάνε μόνη σου κυλικείο (μωρή)"; Emo mode on! Και κανείς δε μ' αγαπάει, κανείς δε νοιάζεται, κανείς, κανείς, τίποτα. Το ξέρω! *δάκρυ κορόμηλο και χέρι στο μέτωπο σε στάση ωιμέ τον χάνουμε τον Παναή* Την ξέρω εγώ τη μοίρα μου, μόνος θα μείνω, ώρα να μαζεύω μπογαλάκια να την κάνω γι' άλλες πολιτείες ή τουλάχιστον αν πάρω Λεξοτανίλ θα με πιάσουν;

From Youtube with love

Ο never προμοτάρει Terra Naomi που ξεκίνησε απ' το Youtube σου λέει και τώρα κάνει καριέρα και γω είπα να του δείξω άλλη μία με κουλό oνοματεπώνυμο (με λέγανε Μαργιάνα και το κοψα, πείτε με σκέτο Ιζαμπέλα) την Ysabella Brave. Βέβαια εγώ σιγά μην έβρισκα καμιά πχιοτικιά, φτασμένη ροκού που τραγουδάει και σε Live Earth, είχα ακούσει πριν μερικούς μήνες το παρακάτω τραγουδάκι και έκοψα φλέβα, άνοιξαν οι βρύσες, κλάααμα το emOni.

Ysabella Brave - No Surprises

Η "θαρραλέα" μπορεί να κάνει μόνο covers, αλλά τα λέει σχεδόν όλα a capella (εδώ έβαλε αφού το ηχογράφησε από πάνω πάλι τη φωνή της με καθυστέρηση για να είναι πιο δραματικό) και κοτσάρει και τη μουσική στο τέλος. Ή τραγουδάει παράλληλα, ποιος ξέρει, τι μας νοιάζει. Εγώ έμεινα κόκκαλο μόλις την άκουσα (γιατί και μόλις την είδα έμεινα κόκκαλο, είπα πώς βάφτηκε έτσι το τσίρκο και τι φοράει αλλά ποσώς με ενδιέφερε μετά) και επειδή δεν το παίζω ψαγμένος μουσικά, απλά ακούω ό,τι βρω (ό,τι έχετ' ευχαρίστηση!) ούτε που το ήξερα το No Surprises των Radiohead.

Αυτόν τον βάζω για crash test!

Και να την πω την αμαρτία μου (θα πέσετε τώρα όλοι να με φάτε), εμένα μου άρεσε περισσότερο από την ερμηνεία του Thom Yorke. Ο στίχος του βέβαια μετράει τρελά, αλλά δεν παύω να προτιμώ την ερμηνεία της Ιζαμπέλα. Άλλωστε ποτέ δεν ήμουν τρελός φαν των Radiohead. Ίσως βέβαια φταίει το ότι την άκουσα πρώτη. Who knows!

Υ.Γ. Λόγω της μεγάλης της απήχησης στο κοινό του Youtube ήδη υπέγραψε με μια εταιρεία, αλλά ακόμη δίσκος πουθενά στον ορίζοντα αν και κάτι ακουγόταν. Περισσότερα στην προσωπική της σελίδα και στη Wikipedia.

Μια ξεχωριστή Χριστουγεννιάτικη λιχουδιά

Πάντα πίστευα πως τα άνιμε είχαν κάτι να μου προσφέρουν. Ψάξε-ψάξε, έπιασα λαβράκι! Και όχι του Αργοσαρωνικού, αλλά βορείων θαλασσών! Ατλαντικού και βάλε!

Η ανφάν γκατέ της μπλογκόσφαιρας, εκτός του ότι πηγαίνει στο Lyceum Theatre μια φορά τουλάχιστον στη ζωή της, είναι και γκουρμέ. Σέβεται τον εαυτό της και το εκλεπτυσμένο γούστο της την οδηγεί σε πρωτότυπα γευστικά μονοπάτια. Μερικές φορές ακόμη και στη μακρινή Γροιλανδία.

Ξεχάστε μελομακάρονα, κουραμπιέδες, ακόμα και Lebkuchen. Εκεί, τρώνε στις γιορτές κιβιάκ, που και να μην ξέρεις τι είναι, από την εικόνα και μόνο και τη βρώμα που αναδίδει σου δένεται το στομάχι κόμπος.

Αν σκίζεσαι να μάθεις για τούτο το γαστριμαργικό εύρημα κρατήσου: Παίρνουν μια φώκια και τη σφάζουνε, την αδειάζουν και την τιγκάρουν με ξεπουπουλιασμένα και γδαρμένα πουλιά, τα λεγόμενα auk, δένουν τη φώκια και πάλι και τη θάβουν κάτω από κοτρώνες για αρκετούς μήνες μέχρι να φτάσει σε προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης... Έπειτα την ανοίγουν και ρουφάνε τα auk όπως οι Έλληνες τα κεφάλια απ' τις κουτσομούρες και τις γαρίδες.

Φυσικά και γνωρίζω πως έχει την ευωδιά ξεχασμένου μπλε τυριού και μια έντονη γεύση! Μη χάνουμε το χρόνο μας! Όλοι βαλίτσες για Γροιλανδία φέτος! Ελπίζω μόνο να μην ξέχασαν να ετοιμάσουν κιβιάκ από νωρίς, γιατί πού να περιμένεις να σαπίσει η φώκια τώρα...

Και κανείς δε θα χρειάζεται πια να μας ρωτήσει "Τι θα φάμε σήμερα;"! Ittadakimasu!

Υ.Γ. Οι εικόνες είναι από το άνιμε Moyashimon που έχει να κάνει με μικρόβια και μικροοργανισμούς γενικότερα. Trust me, δε θέλετε να δείτε real εικόνες από κιβιάκ...

Στόχος είναι τα λεφτά

Το τραγικότερο όλων είναι πως έτσι στις μέρες μας έχουν μεγαλώσει πολλοί... "Φορτωνάτο" ν' αγαπάς, ακούς; Δε μπα να 'ναι μέγα μπάζο; Στόχος είναι τα λεφτά κουκλίτσα! Δεν αγάπησε κανείς, τους φτωχούς τους συγγενείς! (Και να φανταστείτε έχω λυσσάξει να ξαναβάζω το βίντεο απ' την αρχή. Μ' άρεσε πώς τα λέει η λυγερόκορμη οπισθοκουνούσα Τζούλια! Το τακούνι στην αρχή το στραβοπατάει ή μου φαίνεται; Τι σόι μοντέλο είναι/ήταν; Ούτε γόβα δεν ξέρει να φέρει βόλτα;)

Υ.Γ. Αν το είχα και σε MP3 δε θα ντρεπόμουν να το καταγράψει κ το audioscrobbler!

Η κούρσα του τρόμου

Τελικά το σημείο πρέπει να 'ναι καταραμένο. Τώρα εγώ. Στις 11 χθες το βράδυ, ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο, ούρλιαζα όπως μόνο εγώ μπορώ, ενώ το ντούρο όχημά μου έφερε τούμπα πάνω στη στροφή κατεβαίνοντας απ' το Ωραιόκαστρο. Δεν κατάλαβα τι έγινε. Θυμάμαι πως μου γλίστρησε κι έχασα τον έλεγχο, δεν είμαι σίγουρος αν έτρεχα, δε μπορεί, σ' εκείνο το σημείο, για μια στιγμή αφαιρέθηκα, έστριψα το τιμόνι να μην πέσω στο αντίθετο ρεύμα και τότε τρόμαξα.

Για δεύτερη φορά στη ζωή μου τρόμαξα τόσο πολύ, ίσως όχι για την ίδια μου τη ζωή, αυτό που σκεφτόμουν στα δευτερόλεπτα που έβλεπα τα πάντα ανάποδα (και όχι σκηνές από τα νιάτα μου να φλασάρουν μπροστά στα μάτια μου μα τα χόρτα στο λόφο, σα δάσος απέραντο) ήταν τι μαλακία μπορεί να είχα κάνει, τι θα έλεγε η μητέρα μου και αν θα είχε τα λεφτά για ένα καινούριο αμάξι. Τσίριζα "μαμά μουυυ" σα να ήμουν μέσα σε rollercoaster, για λίγο γούσταρα κι όλας, ενώ με όλο μου το είναι ευχαριστούσα το Θεό που το αυτοκίνητο ξαναγύρισε κανονικά μετά την τούμπα ως δια μαγείας.

Το σοκ μάλλον δεν πέρασε κατευθείαν γιατί συνέχιζα τις κραυγές χωρίς κανένα λόγο και ενώ ήμουν σταματημένος ο προφυλακτήρας στα χόρτα και ο κώλος στο δρόμο. Πέρασε ένας, σταμάτησε και κάνει: "Τι φωνάζεις, τίποτα δεν έπαθες!". Ποιος να του λεγε πως εγώ φώναζα επειδή δεν έβρισκα το κινητό να πάρω τηλέφωνο να ειδοποιήσω τη μάνα μου. Να ακούσει τι κατάφερε το καμάρι της... Το κινητό τελικά είχε εκσφενδονιστεί στο πίσω κάθισμα όρθιο με τα CD από το ντουλαπάκι σκορπισμένα τριγύρω. Τώρα που το σκέφτομαι, οι αερόσακοι γιατί δεν άνοιξαν; Τι να πω...

Εγώ μπορεί να είμαι καλά, αλλά νομίζω πως το γλυκό μου αμαξάκι θα αργήσει να το ξεπεράσει. Ο μπαμπάς μου δεν πίστευε πως έκανα σάλτο μορτάλε, ακόμη πρέπει να θεωρεί πως ήταν της φαντασίας μου. Αλλά έχω όλα τα πειστήρια. Έσπασε ο αριστερός καθρέφτης, του δεξή ξεχαρβαλώθηκε μόνο η βάση, έχει ένα βαθούλωμα η οροφή σε μια γωνία και ένα δεξιά πίσω, πλάι απ' το φως. Α, και η μάσκα (λέξη που έμαθα αργότερα, όταν ήρθε ο Π. κούτσα-κούτσα με το μπαμπά του να με περιμαζέψουν) έπεσε/έσπασε/χάλασε, πάντως σουρνόταν κάτω.

Το αυτοκίνητο το περιμάζεψε με τη σειρά της η οδική βοήθεια και τώρα ντύνομαι να πάω να το δω εκεί που το αφήσαμε να μάθω τη λυπητερή. Αν ξεπέρασα εγώ το σοκ είναι άλλο θέμα. Ακόμη σκέφτομαι μήπως έχω καμιά εσωτερική αιμορραγία, μήπως το αυτί μου που βούιζε (απ' τις φωνές) είναι σημάδι για κάτι, μα το μόνο που με πονάει είναι ο δεξής μου δείκτης στην άρθρωση... Πάντως κοιμήθηκα αγκαλιά με τον Γκαρή (που επιτέλους έπλυνε η μαμά μου) και προσευχόμουν να ξυπνήσω... Αλλά τόσες ιατρικές σειρές βλέπω από Αμερική, φοβήθηκα... Κι ο Π. με κοροιδεύει...

Thought #76: downward spiral

Η σκάλα δε σταματούσε να ξετυλίγεται ποτέ. Κατέβαινες κι αυτή έπαιρνε άλλη μια στροφή και ο αέρας στροβιλιζόταν στο σκοτάδι της αβύσσου που σε οδηγούσε. Πιο κοντά στα έγκατα της γης και στην αυτοκαταστροφή. Εσύ να ζαλίζεσαι κι ο σαλεμένος αρχιτέκτονας να συνεχίζει σχεδιάζοντας κι άλλους κύκλους και μοιράζοντας τα αμέτρητα σκαλοπάτια με τον πελώριο διαβήτη του, καθώς σε υπέβαλλε στο ελικοειδές βασανιστήριο. Παρέτεινε τον πόνο σου και συ το υπόμενες, γνωρίζοντας πως δε θα άντεχες να επιστρέψεις ξανά στην κορυφή, μιας και κάθε αχτίδα φωτός είχε πλέον εκλείψει και η κούραση είχε από καιρό κρατήσει δέσμιο το κορμί σου στην παραζάλη της κατάβασης.

Για να μη σου λείψει η ζεστασιά, όπως αυτή ενός κορμιού στο πλάι σου, έπεφτες πιο χαμηλά, πλησίαζες τη λάβα που κόχλαζε στον πυρήνα αυτού του παράξενου κόσμου και πάλι, δεν καιγόσουν. Γνώριζες πως οι ήχοι της άμορφης ρευστής μάζας που σε περιέβαλαν ήταν κάτι το τόσο επικίνδυνο μόνο μέσα από ιστορίες, μα εσύ έδειχνες να αντιστέκεσαι.

Όταν πάλι έφτασες πολύ κοντά, με την ανεξήγητη δύναμη που σου χάρισε η τρέλα, είδες πως δεν είχε νόημα όλη αυτή η δοκιμασία. Δεν πήγαινες στο πουθενά, αντίκριζες το κάπου που ήθελες να φτάσεις, μα δε θα μπορούσες ποτέ. Μια πόρτα στεκόταν πια για να χωρίσει εσένα απ' ό,τι επιθυμούσες, θεόρατη και για χρόνια σφαλιστή, μα οι κλειδαριές να μη δείχνουν κανένα σημείο φθοράς και όσο και να τη χτυπάς και να τη σπρώχνεις δε θα ανοίξει ποτέ για σένα.

Μπορείς αν θέλεις να μείνεις εκεί μέχρι την τελευταία σου πνοή, να σπαταλήσεις όσο χρόνο σου απέμεινε, στα τυφλά, με το μυαλό σου να θολώνει είτε να πάρεις τη μεγάλη απόφαση και να βγεις στην κορυφή. Όσο αδύνατο κι αν σου ακούγεται προσπάθησε. Ίσως σε περιμένει κάτι ακόμη καλύτερο εκεί πάνω.

Tune of the week #55

Sum 41 - With Me

Η Ζωή φταίει. Και τώρα κόλλησα. Και δε βοηθάει και το ότι το βιντεάκι αυτό που βρήκα είναι απ' το Kingdom Hearts και ταιριάζει (δεν έχουν βγάλει ακόμη κλιπ οι ίδιοι). Ε ρε ένα κλάμα που είχα κάνει μ' αυτό το παιχνίδι. Ζωή τελικά είναι τέλειο... Κι αν είναι emo χέστηκα!

I want you to know, with everything I won't let this go
these words are my heart and soul,
I hold on to this moment you know
cause I'd bleed my heart out to show, that I won't let go...

Thought #75: Μυθοπλασία

Να δημιουργείς κάτι το οποίο δεν υπάρχει. Όπως ένα δωμάτιο χωρίς τοίχους. Συμβατικούς. Να το γεμίσεις με λέξεις. Να το ζεσταίνεις με αγάπη. Και εκεί που δεν υπάρχει. Μια απέραντη θάλασσα δακρύων, από όσους ήθελαν να σου πουν το δικό τους πόνο και συ άντεξες, σωστός καπετάνιος, σε μια φουρτούνα που δεν ήθελε να πνίξει εσένα, αλλά θα σε έπαιρνε μαζί της. Να αφαιρέσεις το σάβανο που με σκεπάζει, να φτιάξεις τσαλακωμένα όνειρα, να περπατήσεις ως Μεσσίας στην επιφάνεια του αλατισμένου νερού, εξαλείφοντας το παρελθόν. Να πολεμήσεις Χίμαιρες και γυναίκες με σώματα θελκτικά και προσφιλή, μα με κεφάλια μες τα φίδια. Οι συριγμοί τους να μη σε υπνωτίζουν, να βλέπεις τα αληθινά πρόσωπα όλων. Και να βρεις ό,τι σου αξίζει. Αν οι λέξεις έχουν αυτή τη δύναμη τη μαγική που λένε ας πλάσουν το μέλλον. Σαν ευχή.

Παράλληλοι κόσμοι και οι κόσμοι αντικατοπτρισμοί. Το γνώριμο με τρόμαξε περισσότερο από το άγνωστο. Όπως και το δικό μου πρόσωπο. Χαίρομαι που κάνεις τη διαφορά. Για χρόνια πολλά.

48th Thessaloniki International Film Festival

Στον ΠΡΕΖΑ TV διάβασα πρόσφατα πως την πόλη μου τη θυμούνται μόνο δυο φορές το χρόνο. Μια στα εγκαίνια της ΔΕΘ και μία στην έναρξη του φεστιβάλ κινηματογράφου. Και έχει δίκιο. Το δεύτερο μόλις κατέφτασε και σήμερα ανοίγουν οι αίθουσες για να φιλοξενήσουν κοινό έτοιμο να δει ταινίες από όλο τον κόσμο. Ευκαιρία να μας θυμηθούνε λοιπόν!

Φέτος, είναι σημαντικό το ότι θα παρευρεθούν και πιο γνωστά ονόματα στο ευρύ κοινό, όπως ο Τζον Μάλκοβιτς (ο οποίος θα παραδώσει και masterclass), οι Σαμ Ρόκγουελ και Ντάνι Γκλόβερ και η Άζια Αρτζέντο. Τα αφιερώματα σε σκηνοθέτες είναι στον Τζον Σέιλς, τον Ουίλιαμ Κλάιν (διαβάστε το αφιέρωμα του Wrong-Guy) και τον Ιάπωνα Μίκιο Νερούσε (ο οποίος είναι πολύ ασπρόμαυρος και παλιός για να δω, ντροπή μου).

Ανάμεσα στις καταθλιπτικές, μουντές, άχρωμες (ταινίες που ο neverlandean θα έλεγε πως είναι για μένα και απορεί που δε θα τις δω) και τα μονόπλανα, παίζονται και ταινίες πιο "ψαγμένες" μεν από αυτές που βγαίνουν στα πολυσινεμά, ενδιαφέρουσες και μη βαρετές δε, εύπεπτες θα έλεγα. Και εγώ έχω ευαίσθητο στομάχι (φάνηκε από το περσινό Taxidermia), γι' αυτό ξεχώρισα σε ποιες θα πάω και σας τις προτείνω:

The secret life of words (Η μυστική ζωή των λέξεων)

Η Hannah (όχι Montana!!!), μια γυναίκα με προβλήματα ακοής βρίσκει δουλειά φροντίζοντας τον Josef ο οποίος τραυματίστηκε σε μία έκρηξη και έχασε προσωρινά την όρασή του. Όλα αυτά συμβαίνουν πάνω σε μία εξέδρα άντλησης πετρελαίου με λίγους ακόμη εκεί. Σιγά σιγά ο Josef θα λύσει τη σιωπή της... - Μιλάμε για ΤΟ κλάμα, όπως διάβασα, μουγκαμάρα, κουλαμάρα και κάτι ποιήματα στην αρχή. Θα γουστάρω τρελά!

ΠΛΑΤΕΙΑ ODEON 2: Δευτέρα, 19 Νοεμβρίου 2007 - 15:30
ΣTAYPOΣ TOPNEΣ: Παρασκευή, 23 Νοεμβρίου 2007 - 22:45

El Orfanato (Το ορφανοτροφείο)

Η Λώρα γυρίζει στο σπίτι (στο λιβάδι) όπου μεγάλωσε και αποφασίζει να το μετατρέψει σε ορφανοτροφείο. Ο γιος της σύντομα θα κάνει... καινούριους φίλους! - Παραγωγός της ταινίας είναι ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο που θεωρεί τον σκηνοθέτη Μπαγιονά εξαιρετικό. Η ταινία είναι η επίσημη πρόταση της Ισπανίας για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης και φιγουράρει ως ένα από τα καλύτερα θρίλερ εδώ και πολλά χρόνια.

ΣTAYPOΣ TOPNEΣ: Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 2007 - 23:00
ΠΛΑΤΕΙΑ ODEON 2: Πέμπτη, 22 Νοεμβρίου 2007 - 23:30

Milyang (Κρυφή Ηλιαχτίδα)

Η Sin-ae και ο γιος της Jun επιστρέφουν στο Milyang, την πόλη που πέθανε ο άντρας της. Καθώς προσπαθεί να κάνει μία νέα αρχή, ένα ακόμη τραγικό συμβάν αναστατώνει τη ζωή της. - Δεν έχω ιδέα, η πρωταγωνίστρια όμως κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες και εγώ λατρεύω Κορέα. Επίσης ο συμπρωταγωνιστής παίζει να έχει ρόλο σε όλες τις ταινίες της χώρας (τουλάχιστον σε όλες όσες έχω δει -πολλές- τσουπ! κι αυτός).

TZON KAΣΣABETHΣ: Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 2007 - 20:00
ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ: Παρασκευή, 23 Νοεμβρίου 2007 - 17:00

The assassination of Jesse James by the coward Robert Ford

Τα λέει όλα ο τίτλος είναι και μακροσκελής (σιγά μην τον μεταφράσω). Η ταινία λέγεται είναι το ίδιο αργόσυρτη και μακροσκελής και θα μπορούσε να είναι πιο... συμμαζεμένη και λιγότερο βαρετή, αλλά παίζει ο Brad Pitt που πήρε και το βραβείο στο Φεστιβάλ Βενετίας.

ΦPINTA ΛIAΠΠA: Σάββατο, 24 Νοεμβρίου 2007 - 22:30




The Savages

Μία κλασσική ταινία δυσλειτουργικής οικογένειας (που να δουν και τη δική μου). Δύο αδέλφια αποφασίζουν να αναλάβουν την ευθύνη και να φροντίσουν τον άρρωστο πατέρα τους. - Όπου dysfunctional count me in!

ΦPINTA ΛIAΠΠA: Σάββατο, 24 Νοεμβρίου 2007 - 18:00

Για να δείτε ολόκληρο το πρόγραμμα κλικάρετε ΕΔΩ για την επίσημη σελίδα του φεστιβάλ.

Ελπίζω να περάσετε καλά! Εγώ θα είμαι ανάμεσα στο κοινό, πότε σκούζοντας και πότε γελώντας. Το σίγουρο είναι πως δε βάζω γλώσσα μέσα. Μη φωνάξετε "ΣΟΥΤ" στη φαλάκρα σαν κορώνα που θα διακρίνετε μπροστά σας στην αίθουσα. Είμαι ευαίσθητος!

Weekend Wall 59

A storm of color!

Kiru ga suki, made by storm-and-fire!

Thought #74: dummy

Σύμφωνα με μια ταινία που είδα:

In the 6th Century B.C. it was believed that the spirits of the dead would speak through the stomach region of the living.

From the Latin VENTER for "belly" and LOQUI "to speak".
Hence the word VENTRILOQUIST.

Δεν το έψαξα αν ισχύει. Αλλά μου άρεσε. Και ίσως έχει κάποια βάση. Η δική μου φωνή βγαίνει από την κοιλιά. Ή το στομάχι. Πάντα τα μπέρδευα αυτά τα δύο. Ξεκινάει από κει και προσπαθεί να ανέβει στο λαιμό μου, να κάνει τις φωνητικές χορδές να πάλλονται. Μάταια. Το μαχαίρι που κατάπια τώρα δείχνει πιο απειλητικό από ποτέ. Ο πόνος δεν είναι γλυκός. Μουδιάζει, τσιμπάει, χωρίζει, παίζει με τα σωθικά. Σώθηκα. Νοιώθω σαν έγγυος, αλλά το μπαλόνι ή το μαξιλάρι, να είναι ένα κεφάλι που φοράει μια σακούλα. Για όσο αντέξει. Μόλις πεθάνει, θα ξυπνήσει και πάλι. Ως φωνή, αρχίζοντας βροντερή. Πρόβες. Δύναμη. Βαθειές αναπνοές. Η σακούλα να κολλάει στο ανοιχτό στόμα και τη μύτη. Οι κραυγές δεν είναι βουβές. Υπάρχουν. Μα στην απόλυτη διαστρέβλωση χάνονται. Άηχη ομιλία. Προσπάθεια και υπερπροσπάθεια για κάτι μάταιο. Η επιβολή είναι χαμένη έννοια όταν το αποτέλεσμα είναι η παράδοση.

Κάτι τώρα φιμώνει εμένα, βάζω τα χέρια στο στόμα, θέλω να σκίσω το πανί, τη σακούλα. Το μόνο που βγαίνει ένας ρόγχος. Σα να το καταλάβαινα, όταν μου έσφιγγε το λαιμό. Και δεν είναι χέρια που με πνίγουν αλλά γράμματα και μη-γραφή. Κάτι σχεδόν νεκρό ζει μέσα μου. Θέλω εγώ να το νεκρώσω, να το εξαφανίσω τώρα. Τελείως. Βάζω τα δικά μου χέρια στο λαιμό και με πνίγω. Μέχρι να αρχίσει ο κορεσμός. Αυτή δε θα είναι παράσταση. Ο εγγαστρίμυθος και η κούκλα γίνονται ένα. Προσπαθούσα να ουρλιάξω, να τσιρίξω, να ακουστώ. Μάταια. Το μόνο που άκουσα ήταν μια μιζέρια, μία λάθος φωνή και η μεταστροφή του θυμού σε πνιχτά δάκρυα.

Μ' έκλεψαν στο ΖΥΓΙ

Οι άνθρωποι που σιχαίνομαι περισσότερο, είναι αυτοί που δεν ξέρουν να χάνουν. Προχθές το βράδυ είπαμε να παίξουμε Scrabble, σε ομάδες "για να μην τελειώσουν γρήγορα τα γράμματα". Έτσι η Ζ πήγε με τον Π και εγώ με τον Τ. Ας ανατρέξουμε στα προφίλ των παικτών: Η Ζ είναι μια ανορθόγραφη δικηγόρος που έπαιζε χρόνια τώρα λάθος το Scrabble (και άλλα, μα με παίρνει και μένα η μπάλα έτσι...). Ο Π κωλόφαρδος πολυτραυματίας (οξύμωρο;) γραφίστας που με νικάει στα πάντα και έχει φαβορίτες θύσανο. Ο Τ καθηγητής αγγλικών με baby face, έχει έφεση και στην ελληνική γλώσσα και αρπάζεται εύκολα. Εγώ είμαι ένα φαλακρό κουκλάκι ζωγραφιστό που παλεύω με 5 μαθήματα και μ' έχουν όλοι του χεριού τους.

Η νύχτα ξεκίνησε καλά (με το Θ και το Ψ έκαστο 10 πόντους), μα κανένας δε με προετοίμαζε για το τι θα επακολουθούσε. Όσο εγώ και το ταίρι μου με μαεστρία χρησιμοποιούσαμε το μυαλό και το ταμπλώ, τους διπλασιασμούς και τριπλασιασμούς και τα πανάκριβα γράμματα που μας τύχαιναν σωρηδών, οι γλοιώδεις αντίπαλοι βάλθηκαν να μας τα τρώνε. Εκτός από το να διαλέγουν γράμματα μέσα απ' το σακούλι και να κάνουν μία ώρα να αποφασίσουν τι θα γράψουν, οι σιχαμένοι εισχωρούσαν στο μυαλό μου και μας εμπόδιζαν να σχηματίσουμε τις ευρηματικές λέξεις που σκεφτόμουν. Έθεσαν και όρο τα βδελυρά σκουλήκια να λαμβάνουμε υπόψην μας μόνο λέξεις που υπάρχουν σε πάνω από 1000 εγγραφές στο Google. Μ' αυτό τον τρόπο δε μας άφησαν να βάλουμε τα ΕΑΥΤΕΣ και ΤΑΥΤΕΣ, φυσικά, γιατί θα τους παίρναμε το κολλητό μποξεράκι και το κυλοτάκι! Η ύπουλη σουπιά η Ζ το έπαιζε ανήξερη, αλλά δρούσε σαν το τσιράκι του βαρβαρικού ανταγωνιστή μας. Όλο έλεγε πως επιλέγαμε γράμματα και αλλάζαμε λέξεις.

Ώσπου έφτασε το μήλον της έριδος στα χέρια μας. Το πολυπόθητο Ζ. Διαβάστε την παρακάτω παράγραφο και πείτε μου αν εντοπίζεται οποιοδήποτε λάθος: "Στη Λύζι το χταπόζι δεν άρεζε να ζει με οχτώ πόζια. Ήθελε να έχει ζύο ή τέσσερα όπως η γίζα που πήζαγε τη μάντρα." Αυτό λέω και γω. Είναι ολόσωστη. Το νάζι λείπει απ' τη ζωή μας γι' αυτό μπερδευόμαστε καμιά φορά. Θα έλεγε κανείς πως το χταπόζι γράφεται με δέλτα μα που να ξέρει αφού του λείπει η γλύκα, το πεταριστό βλέφαρο και η αθωότητα του πεντάχρονου. Μ' αυτά και με κείνα (και με Ταύτες μην ξεχνιόμαστε) βρήκαμε το κατάλληλο σημείο να πάρουμε το άιμα μας πίσω. ΖΥΓΙ. Και ο μισητός Κόκκοτας υιός έκανε την ανατροπή. Υποχθόνιος όπως είναι, έβαλε ένα μικρό Α που κανείς δεν υπολόγιζε. Και πήρε 60φεύγα βαθμούς. Και -παραλίγο- να χάναμε, αν δεν έκανα την κίνηση ματ. ΟΝΙ. Δε θα άντεχα να χάσω έτσι...

시간 (Time)

Ο χρόνος είναι χρήμα... και για την ακρίβεια, 5 ευρώ το φοιτητικό.

Αλλά εκεί στην Κορέα, φαίνεται το φυσάνε. Διότι δεν εξηγείται αλλιώς το ότι πάνε για πλαστική κι αλλάζουν όλο το πρόσωπο μια φορά το χρόνο.

Η εν λόγω ταινία του Kim Ki-duk (γνωστός για τα 3-Iron, Samaritan Girl, Spring, Summer, Autumn, Winter... and Spring) ήταν η πρόταση της Νάσιας για την άνοδο του νοητικού μας επιπέδου αυτή την εβδομάδα. Το 3-Iron είναι μία απ' τις αγαπημένες μου ταινίες, θεόκουλη αλλά καλή. Τις άλλες τις έχω σε DVD από το ΣΙΝΕΜΑ αλλά ακόμα να τις δω. Δε γνώριζα την ύπαρξη του Time. Φταίει και το ότι προβάλλεται μόνο στο Φαργκάνη (ως την Πέμπτη γι' αυτό τρέξτε!)...

Παρατήρηση άξια περισυλλογής ενώ παρακολουθούσαμε: "Κοίτα και κει τους φέρνουνε νερό τζάμπα πριν τον καφέ, στην Ευρώπη δε γίνεται αυτό!". Κι αν συμπεριλαμβάνεται στο κουβέρ και είναι με ΦΠΑ 19%; Τον συγκεκριμένο καφενέ, ονόματι Room and Rumours (έτσι θα βγάλω το επόμενό μου blog!) τον εμπέδωσα γιατί τον έδειχνε ανά 10 λεπτά, όπως και το πάρκο με τα πορνόγλυπτά που υπάρχει και στην πραγματικότητα (!!! και αν γνωρίζετε Κορεάτικα μπορείτε να κλείσετε και δωμάτια στην εκεί πανσιόν εδώ!). Η φωτογραφία του ασιατικού κινηματογράφου για άλλη μια φορά δεν παύει να με αφήνει άφωνο.

Θέλω τρελά να πάω να ποζάρω εκεί!

Λίγα λόγια για την πλοκή γιατί ζαλίστηκα κι εγώ ο ίδιος: Ζηλιάρα, σαλεμένη παρανοϊκότατη γκόμενα τα βάζει με όποια κοιτάει τον δικό της, αλλά τον αναγκάζει στο κρεβάτι να σκέφτεται άλλες όταν του την παίζει (βίτσια αβέρτα). Ώσπου μια μέρα χάνεται γιατί της τη σβουράει να πάει να κάνει μια πλαστική σε όλη τη μάπα μπας και το ζώο το άλλο δείξει περισσότερο ενδιαφέρον και ξεβαρεθεί. Στόχος της κουλής; Να την ξαναερωτευτεί, ΑΝ την αναγνωρίσει (ο χάνος δε γνωρίζει τα μεγαλεπήβολα σχέδια, βγαίνει έξω με άξεστα μπακούρια, ψαρεύει πόρνες, τραγουδάει καραόκε και πηγαίνει σε speed dating), που όπως έγραψαν και στο Movies for the masses, όλες εκεί πέρα είναι ίδιες! Μα το Θεό δηλαδή δυσκολεύομαι να τις ξεχωρίσω. Μετά το χάος. Γίνεται και ένας παραλληλισμός, μια αλληγορία, ένα κάτι, τα κλου είναι πως "η αγάπη εναντιώνεται στο πέρασμα του χρόνου" και "τι ακριβώς αγαπάμε; Την εικόνα ή τον άνθρωπο;" και καταλήγουμε στο τέλος που θα σας κάνει να μείνετε μ' ανοιχτό το στόμα. Άντε βγάλτε άκρη.

Γλυκόπικρη αλλά καλή, μα και λιγάκι υπερβολική και υστερική. Όπως η πρωταγωνίστρια. Εμένα πάντως μ' άρεσε! Τώρα οι Nip/Tuckολάγνοι και εκκολαπτόμενοι χειρούργοι, ίσως δείτε την ταινία με άλλο μάτι. Τραβηγμένο.

Thought #73: word vomit of voidness

Αν με ένα μαγικό τρόπο ένα κενό μπορεί να μεταφέρεται μέσα μου, αυτό κινείται συνεχώς. Από τη στάσιμα προβληματική του θέση στα αριστερά, του δίνεται ένα γελοίο όνομα και παίρνει το δρόμο του, με ένα ελαφρύ φύσημα, κάτω από την προσπίπτουσα οδό στην κόκκινη λεωφόρο. Η πορεία του ανακόπτεται από ένα τείχος ανεκπλήρωτης προσμονής που δεν πέφτει για κανέναν και το στέλνει πίσω. Εκεί, περιβάλλεται από οξύ, το οποίο δε δρα διαβρωτικά, μα το ισχυροποιεί. Η έλλειψη που δημιουργείται με τη στάση του εκεί ξεπερνάει κάθε όριο, μια ακόρεστη λύσσα για περισσότερο. Ώσπου να βρεθεί στην κορυφή, οι χημικές αντιδράσεις που υποκινεί θέτουν σε κίνηση όλον τον οργανισμό. Στο ψηλότερο σημείο τυφλώνει, μεθυσμένο από τις αναμνήσεις που συγκράτησε απ' το ταξίδι του, προσπαθεί να σκεφτεί, αδυνατεί, αναμασά την τροφή που πλουσιοπάροχα έλαβε από μικρές κινήσεις που το γλύκαναν και βγαίνει έξω δραματικά, ξαφνικά. Σαν εμετός λέξεων. Ασυγκράτητο, ακατάληπτο, τρομακτικό.

Thought #72: carnal abstention

Αν αυτό που διαβάζω υπήρχε στην πραγματικότητα, θα αποτελούσα ένα τέλειο παράδειγμα. Μία διαστροφή που κατοικεί μέσα μου αλλά δε βγαίνει ποτέ, η ερωτική δυσπραγία που καταλλαγιάζει τις ορμές με μία ακόμη πράξη αυτοικανοποίησης και η απομάκρυνση των πάντων. Η σταθερή αξία της μοναδικότητας που αδυνατεί να αγαπήσει για να μη σκοτώσει.

Λίγοι και εκλεκτοί χρειάζονται ως εξομολογητές και ως κλειδούχοι της αλήθειας. Μιας αλήθειας σχεδόν ανομολόγητης. Αλλά αμφότερα βήματα οπισθοχώρησης διατηρούν τις ισορροπίες. Τόσο λεπτές που εάν έβγαιναν στην επιφάνεια, θα έσκιζαν τη σάρκα, θα την άνοιγαν σαν άλλο κοφτερό νυστέρι και η αιμορραγία θα ήταν λύτρωση και κάθαρση για μία μιαρή ψυχή.

Στον κόσμο της υπόθεσης, δραματικής πάντα, όσο κι αν φαίνεται σαν κωμωδία από τους άλλους, τα γιατί τα όχι και οι επιφυλάξεις συγκαλύπτονται, δίνοντας χώρο στο βασικό πρωταγωνιστή να ακολουθήσει το δρόμο του. Ένα δρόμο τόσο πεισματικά επιλεγμένο και ψυχοφθόρα οριοθετημένο που δεν παρεκκλίνει από την πορεία του ποτέ.

Κι αν οι προκλήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, η ψυχή τραβάει το σώμα ξανά πίσω στην ασφάλεια της μη-επαφής, ώστε να μην υπάρχει μετάβαση σε άλλο σώμα, να μη βρεθώ σε τόπο εγκλήματος, ένοχος, με το βάρος όχι μιας συνείδησης, αλλά ενός κουφαριού το οποίο θα πρέπει επιμελώς να αποκρύψω και ενός θρήνου για μία ακόμη χαμένη ψυχή.

Για εμάς, ο έρωτας είναι μια κόλαση. Αν υπήρχα, θα ήμουνα δαιμονιστής.

Tune of the week #54

Die Ärzte - Junge

Οι στίχοι μιλάνε από μόνοι τους. "Αγόρι μου", "Νέε" και τα λοιπά παραπληγικά των γονέων ξεστομίζονται από το βασικό τραγουδιστή των Γερμανών "γιατρών", όχι της πείνας, ούτε της δίψας, αλλά της πανκ ροκ σκηνής. "Μη ραγίζεις την καρδιά της μάνας!", "Πώς είσαι έτσι;", "Τι θα λένε οι γείτονες;". Αυτά ακούω και στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα του Λαζόπουλου, όταν κοροιδεύει τον Πρέκα την ώρα που τον πιάνουν τα αναφιλητά. Άνετα θα "έψαλε" στη νεολαία το τραγούδι αυτό, χωρίς τη συνοδεία των ηλεκτρικών κιθάρων και ντραμς, μα με το μήνυμα να αντηχεί: "Γυρνάς στο σπίτι όλο και με χειρότερες παρέες, ξέρω πως όλοι οι φίλοι σου παίρνουν ναρκωτικά" ενώ λήγει σπαραξικάρδια, μετά την απειλή της αποκλήρωσης του "νέου" με την κραυγή: "Θέλεις να πεθάνουμε;". Εγώ πάντως πέθανα στα γέλια με τους στίχους και το βίντεο κλιπ.

Admit it

Το 'χεις κάνει και συ. Γι' αυτό σ' αρέσουν τα profile sites...

Hints για blogger fans: Το πιο εύκολο απ' όλα είναι να πείτε στον Neverlandean πως λατρεύετε το νταρντανομωρό Kelly Clarkson, για τον Wrong Guy μάθετε απ' έξω τη φιλμογραφία του Tim Burton και στο πρώτο σας ραντεβού με τη MoodyGirl εκθειάστε τους ποιητικούς στίχους του Rufus Wainwright. Ο gsus είναι δύσκολος, χρειάζονται μήνες αναζήτησης στην πιο ψαγμένη, κουλή, προοδευτική και περιθωριακή μουσική σκηνή, ενώ η καυτή γατούλα του σεξ sikia έχει πολλή δουλειά αυτή την περίοδο (του στέλνω ένα καράβι μες τους άντρες, κομπολόι δίχως χάντρες, να 'χει να διαλέξει μετά την πρόσφατη απογοήτευση) και η tsaperdona είναι δεσμευμένη, οπότε κάτω τα ξερά σας!

Για τους υπόλοιπους στα δεξιά σας, ορθάνοιχτες οι πόρτες για τα μπλογκς τους. Δε θα κάνω εγώ όλη τη δουλειά για σας! Ούτε στο facebook δε χρειάζεται να ανατρέξετε!

Thought #71: endurance

Pricked and prodded till hearts bled.
Ravishing pain for the wounded damsel in distress,
surging fumes of rage and spite from the loyal watchdog.
Worries and desperation imprinted on cushioned prisons.
Howls in the dreary night and barks drowned in irony swallowed.
So that ambiguous relationships would last another day.

oni revelations: Οι έξτρα μέρες του μήνα

Ας αποτάξουμε το συνομωτικό ζυγό που μας δεσμεύει όλα αυτά τα χρόνια. Εκεί ακριβώς ας επικεντρωθούμε, στο έτος, με τις ωραιοποιημένα στρογγυλοποιημένες 360 ή 365 μέρες, ανάλογα την επιστήμη και την εφαρμογή.

Αν σκαλίσουμε όμως λίγο περισσότερο το ψήγμα αλήθειας αυτό, θα δούμε πως όχι μόνο κάποιοι μας γαλουχούν με λάθος πρότυπα, αλλά δε μας δίνουν καν τη δυνατότητα να σκεφτούμε! Λίγα μαθηματικά ακολουθούν:

Από το δημοτικό ακόμη μας έλεγαν πως ένας χρόνος έχει 12 μήνες, ο κάθε μήνας 4 εβδομάδες και κάθε βδομάδα πόσες μέρες έχει; 7! (Επτά ή εφτά). Πόσες μέρες όμως έχει ένας μήνας; Τριάντα; Τριανταμία; Άντε και 28 το Φεβρουάριο. Και 29 αν είναι δίσεκτο το έτος όπως το 2008. 4 εβδομάδες από 7 μέρες όμως μας κάνουν... 28 μέρες! Ένας μήνας πόσες μέρες μας μάθαιναν πως έχει; ΣΟΚ; Η μέγιστη αποκάλυψη.

Πού βρέθηκαν οι έξτρα 2-3 μέρες κάθε μήνα; Μήπως είναι τότε που οι αρχέγονοι λαοί, πρωτόπλαστοι και μη, Ελ και Νεφελίμ, Χερουβείμ και Σεραφείμ και όλα τα λοιπά προγονικά υπερανθρωπόμορφα πλάσματα παίζουν το παιχνίδι της συγκάληψης και αποπλάνησης του γένους; Τότε που έρχονται στην επιφάνεια και... ζουν ανάμεσά μας; Όπου οι Ελοχίμ εφραίνονται και τρέχουν να ροκανίσουν το δέντρο της ζωής επί γης και να φέρουν το χάος; Και μετά το ολόγιομο φεγγάρι βάζει το τέλμα στα σχέδιά τους;

Είναι μήπως σύμπτωση που ξεπηδούν από την κούφια γη κατά την ημισέληνο; Απεσταλμένοι του Ισλάμ; Γιατί Δρούζα και Τατιάνα έκαναν όλως τυχαίως την ίδια εκπομπή για τη μουσουλμανική μαντίλα; Γιατί οι Γιαπωνέζοι έβλεπαν λαγούς στη Σελήνη να χτυπάνε ένα πελώριο γουδί; Είναι ίσως το σπίτι των επερχόμενων κατακτητών και συνάμα τρομακτικά όμοιων με εμάς εξωγήινων; Προβάλλεται στο διάστημα η επικείμενη νέα σκλαβιά του έθνους παριστάμενη με το χτύπημα του γουδιού; Ο καιρός γαρ εγγής.

Βρισιές: Not Safe For Work

Use Of 'N-Word' May End Porn Star's Career

Άλλη φορά που θα σας έρθει η ορμή πάνω στην πράξη να πετάξετε μια ξεγυριστή βρισιά στο ταίρι σας για να τη βρείτε προσέξτε μη χάσετε τη δουλειά σας (ιδιαίτερη προσοχή συνίσταται για τα άτομα που επιτελούν χρέος στην κοινωνία ως πορνοστάρ). Επικεντρωθείτε μόνο στο ξύλο για να βγάλετε το άχτι σας και κρατάτε το στόμα σας κλειστό μη φάτε καμιά μήνυση. Ποτέ δεν ξέρετε...

Υ.Γ. Είναι τρελοί αυτοί οι Αμερικάνοι...

Blog Action Day

leaves
laminar, veiny
breathing, bristling, falling
branches, twigs, trunk, hair
draining, feeding, growing
helpful, nutritive
roots

written as l0v3l3ss, © 2007

An organism such as ours.
Let's protect it from the greedy, the money-driven and disastrous.
Our home.
Our protection.
For nature gives us back its fruit tenfold.

Exhausted gym freak

Τις τελευταίες μέρες, ο μόνος που με παίρνει είναι ο ύπνος. Όχι πως είχα μεγαλύτερη επιτυχία παλιότερα, αλλά τουλάχιστον ήταν δική μου επιλογή. Με το που γυρνάω σπίτι χασμουριέμαι και γλαρώνω. Που σημαίνει πως πλέον υπόκειμαι έναν καθημερινό βιασμό, και ο Μορφέας δεν είναι καθόλου όμορφος, τουλάχιστον όπως τον παρουσίαζε ο Neil Gaiman.

Ξέρω τι φταίει φυσικά. Το ότι ξεκίνησα και πάλι (μετά από 3 χρόνια) γυμναστήριο. Διότι το πατσόκοιλο πρέπει να πέσει και το βυζί να κατέβει ένα νούμερο και να ανέβει πιο ψηλά γιατί σε λίγο θα σκουπίζει το πάτωμα. Έτσι ξέθαψα τα 2 παντελόνια φόρμας που είχα αγοράσει τότε, "το πάλαι-ποτές" που λέει και η Άντζελα, πήρα την πετσετούλα μου, πήρα και τη Μαντώ τηλέφωνο και πήγαμε να γραφτούμε.

Θα μπορούσα να έχω πάει και στο νέο ριάλιτι του MEGA, Fat March: 400 χιλιόμετρα με τα πόδια, άλλωστε ευκαιρία να δω την Πάργα που τόσα μου λένε γι' αυτήν (στην Πράγα έχω πάει για 7 ώρες ως ενδιάμεση στάση περιμένοντας να πετάξω για Στοκχόλμη, είχα πάει και σε φούρνο να πάρω κάτι σε γλυκό και κατέληξα να τρώω κάτι ανάμεσα σε μπουγάτσα και τυρόπιτα με μαρμελάδα και τυρί κρέμα... Τι Πράγα, τι Πάργα!). Είναι και η εκκίνηση εκεί, μια χαρά. Γιατί δεν το κόβω να άντεχα και τα 400... Βέβαια υπολείπομαι μερικά κιλά από τα θωρηκτά και δε θα έπαιρνα και τίποτα στο τέλος. Τι να το κάνω; Ενώ στο γυμναστήριο, έχω πάλι τις επιλογές μου.

Ο γυμναστής την πρώτη μέρα ήταν τόσο γλυκός. Μας έβγαλε πρόγραμμα προσαρμογής (ήταν 28 χρονών) και ούτε σ' αυτό ανταποκριθήκαμε (ήταν λεπτός). Χθες ξύπνησα και το αριστερό μου βυζί είχε πιαστεί. Δε μπορούσα να κουνήσω το χέρι μου να βάλω τη ζακέτα το πρωί που είχε κρύο. Ούτε να ζητοκραυγάξω για την ανεξήγητη επιτυχία μου στο μάθημα της Οδοποιίας που είχα ξεγραμμένο. (Μιλάμε είχα γράψει χάλια).

Ευτυχώς που έρχεται και η Μαντώ μαζί γιατί εγώ ούτε να κοιτάξω τους άλλους στα μάτια δε μπορώ. Τόση ταπεινοφροσύνη. Έχω άτομο να μιλάω, να περνάω καλά και να κοροϊδεύω όταν κλέβει στα σετ και με μαγικό τρόπο οι επαναλήψεις απ' το 6 φτάνουνε στο 15. Κι αυτή έχει μια άλλη Μαρία Ιωαννίδου να της κάνει "και χαπ και χοπ και χου και α".

Όταν θα γίνω σφίχτερμαν και σωστό μπιλντέρι μπορεί να μη σας μιλάω πια. Να το ξέρετε. Δε φταίτε εσείς. Εγώ θα φταίω. Δε θα θέλω να σας φέρνω σε δύσκολη θέση. Με συγχωρείτε. Πάω να φάω το υγιεινό μου πρωινό με γάλα και κορν φλέικς και να ετοιμαστώ και πάλι. Ελπίζω η μαμά μου να μου φέρει εκείνη την πελώρια γαρδούμπα το μεσημέρι.

Tune of the week #53

Sia - Buttons

Η χαρά του σαδομαζό! Τσίμπα, ζούλα, τράβατηνα, χτύπατηνα, πνίξετηνα. Breathe Sia! Breathe!

Η Sia ήταν σε μένα γνωστή μόνο για τη μέγιστη emo επιτυχία Breathe Me από το -τέταρτο παρακαλώ- άλμπουμ της Colour the Small One του 2004, με μια φωνή που νόμιζες πως σπάραζε και ξεψυχούσε στ' αλήθεια και ήθελες να της εμφυσήσεις ζωή μην πάει χαμένη η τραγουδίστρια. Έτυχε όμως να ακούσω πρόσφατα το Buttons, του οποίου οι στίχοι με εκφράζουν μέσα στον κλαψομούνικο αρνητισμό του έμο που με περιβάλλει (walk/get away from me, I am no good for you, I'm seeing ghosts in everything I do - φουλ πεσιμισμός και ηττοπάθεια!), η Sia το λέει υπέροχα και με ένα υποβόσκον νιαούρισμα έρχεται να μου κολλήσει. Κι όπως λέει και ο τίτλος του νέου της άλμπουμ που πρόκειται να κυκλοφορήσει Some People (εγώ ο ό,τι να 'ναι) Have Real Problems, άντε! Ψάχτε την!

Bored to Death

Ενώ η τσαπερδόνα συνεχίζει απερίσπαστη να μαγειρεύει με συντροφιά (ή η συντροφιά με την ίδια), το τσαπερδ-oni άλλαξε λουκ για το φθινόπωρο (ακολουθώντας τις τάσεις του Glitter). Τι κι αν φαίνεται κομμένη και αποσπασματική η φωτό. Είναι ωραία. Και μέχρι ο κατάκοιτός μου φίλος να βρει κουράγιο να με βοηθήσει, αρκεστείτε σ' αυτό (σκεφτόμουν να κάνω κιτρινωπό-μουσταρδί και το sidebar στα δεξιά, τι λέτε;).

Δεν υπήρχε λόγος να κάνω νέο ποστ, τίποτα συναρπαστικό ή/και δραματικό δε συνέβη στην ασήμαντη ζωή μου (ακόμη και οι νέες σειρές στην τηλεόραση είναι οικτρές), εμού του ιδίου ασήμαντου ταπεινού χαμομηλακίου και μικροσκοπικού μυρμηγκακίου. Αλλά δε μπορώ παρά να νοιώθω την τρομακτική σχιζοφρένεια της βαρεμάρας να με συνεπαίρνει και μαζί της και το διάβασμα το οποίο τινάζει στον αέρα. Μα ποιος διαβάζει διαφορικές εξισώσεις στα τελευταία ενός άσχετου με τα Μαθηματικά πτυχίου; Πάμε καλά; (Μην ακούσω όχι!).

Η ανείπωτη νωθρότητα σαγηνεύει το πλαδαρό κορμί μου (θα ξεκινήσω γυμναστήριο την επόμενη βδομάδα που τελειώνω επιτέλους εξεταστική!) και με ρίχνει σε ντελίριο γεύσεων και οπτικοακουστικών παραισθήσεων (σαν την άλλη την πιλότα -sic- στο House). Πριν λίγο μύρισα γαλακτομπούρεκο και σας διαβεβαιώ πως δεν είμαι ικανός να μείνω έγγυος, ούτε καν με τον κρίνο. Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις, μεγάλη η χάρη Του. Ο κυρ Γαλυφιανάκης κοντά στο σπίτι των κοριτσιών Νάνας και Βατάσας κάνει το καλύτερο γαλακτομπούρεκο που έχω φάει εδώ και χρόνια στη Θεσσαλονίκη και κάθε φορά που περνάω μου 'ρχεται να πάρω και ένα ταψί. Γιατί τα δίνουνε με το ταψί, αμέ, μη φανταστείτε, 3 χαψιές το κάνω και καθάρισε.

Φυσικά και συγκρατούμαι και δε γουρουνιάζω (εννοώντας πως δεν πετάγομαι ως το κέντρο for no reason μόνο και μόνο για να κορέσω τη λύσσα μου) γιατί και με τις τόσες σοκολάτες τον τελευταίο καιρό δεν έχει μείνει χώρος να βγει άλλο σπυρί. Και όπως είπα, τέρμα τα γλυκά, (τέρμα η τεμπελιά;), πάντως σίγουρα δε θα στρωθούμε στη δουλειά. Μέχρι την επόμενη φορά, θα λιώσω στην ανάγνωση μπλογκς και παρακολουθώντας Dead Like Me.

Weekend Wall 58

A crowded city by night...

... inside the mind of Imperial Boy...

Japanese word of the week #33

Of grief and sorrow and physical alike...

痛み

ITA-MI

Meaning: pain; ache; sore; grief; distress;

... in need of great relief...

Thought #70: Moody Monday Morning

The "wow"s and woes of life and death.

Going on mute is a little death for me. Hate the coffin and the chains. Speak up if for a minute and drop down cold once again in one more touch. I'll have gained what I came here to collect.

Ο κόσμος από ψηλά

Και μιλάμε για ταράτσα. Στον 8ο ανεβήκαμε. Νυχτιάτικα. Μου θέλανε και επικίνδυνες αποστολές. Σκαρφάλωναν πάνω στην τελευταία πλάκα που κάλυπτε το κλιμακοστάσιο. Στο κατέβασμα έριξαν και ένα χορευτικό αλά Δαλιανίδη υποβασταζόμενες και ακουμπώντας στους ώμους. Πώς όλα φαίνονται διαφορετικά όταν είσαι τόσο high και έχει αρχίσει να σου μεγαλώνει η μυωπία! Στα δεξιά μας, η απέναντι που μένει στον 6ο, νομίζαμε πως ήταν άντρας και δη του 4ου (τον ξέραμε) καλυμμένος με σεντόνι και να... τρίβεται. Αλλά όχι. Ήταν κοπέλα με χρωματιστές κάλτσες που όλο κουνούσε τα πόδια της (φασκιωμένη στο σεντόνι σα τη μούμια). Υποθέτω μπορούσε να χρησιμοποιεί το TV control για δονητή. Όλο αυτό πασπάτευε στα δεξιά της. Ευθεία μπροστά αυτή τη φορά, ήταν ένα γρόμπαλο σ' ένα κρεβάτι. Το γρόμπαλο κατά σειρά γκαβομάρας 0.0, 2.0, 7.0, φάνταζε σκυλάκι ή πτώμα, ζευγάρι που το κάνει, ξανθιά που στηρίζεται στο χέρι της και κοιτάει το πρόσωπο του φίλου της που είναι ξαπλωμένος στο πλάι της. Νικήτρια το 7.0! Μάλλον το 2.0 είχε εξάψεις (εγώ ήμουν το 0.0 εντάξει;;;).

Την άλλη φορά θα πάω με τηλεσκόπιο. Αν βρω. Στη χειροτέρα, έχω και κάτι κυάλια από το Fit for Fun. Όπου και να γύριζες το κεφάλι, σπίτια έβλεπες. Η καλύτερη θέα!

Υ.Γ. Οποιαδήποτε συσχέτιση με peeping Toms και voyeurism χαρακτηρίζεται ως ανακριβής.

Loveholic2

Have you ever become breathless because of love?

Ρωτάει η μικρή Κορεάτισσα που μένει από οξυγόνο στην αρχή. Και ναι μεν το ξεκίνημα είναι εντυπωσιακό, μετά εμφανίζεται όμως η τραγουδίστρια που μπέρδεψε τις γιορτές, τα Χριστούγεννα, το Τριώδιο, τα μπούτια της με τα λαμπιόνια της επί Υποφέρω-εποχής Βανδή κι ήρθε κι έλαμψε όλο το μαλλί. Ανά διαστήματα. Αναμεταξύ τους ό,τι πιο "φάνκυ" σε γραφικό το πέταξε στο κλιπ και γυρνάμε πίσω στην ασθενή. Ετούτη είχε πρόβλημα με την αναπνοή και δως της να παίρνει οξυγόνο, τώρα γιατί φοράει την ποδιά ολάκερη και έχει δεμένα και τα πέλματα της σαν και μένα που γυρνάω τον αστράγαλο μια φορά το μήνα, δεν ξέρω. Αντί να φοράει τη μάσκα οξυγόνου, χαιδεύει κάτι ορούς, που μέσα έχουν διάφορα, πώς χώρεσαν εκεί μέσα ένας Θεός ξέρει. Αν πάθει τίποτα αυτή θα φταίει. Δώστου κι ένα δάκρυ κύλησε, μάλλον δεν αντέχει τόση αγάπη, καλή μαλάκω κι αυτή, να το δείτε κι εγώ έτσι θα καταντήσω. Η δική μου φορεσιά όμως θα έχει και ωραιότατα μακριά άσπρα μανικάκια που θα δένουν πίσω απ' την πλατούλα. (Άργησε η τραγουδίστρια να επανεμφανιστεί και ήταν για καλό μάλλον).

Το όλο κόνσεπτ του κλιπ ήταν στα πλαίσια του ασιατικού κινηματογράφου, που δε βγάζεις και πολύ άκρη, αλλά είναι καλογυρισμένες σουρεάλ ταινίες. Δεν ξέρω Κορεάτικα, αλλά μέσα στον ορυμαγδό αγνώστων λέξεων πιάνω το "I'm loveholic" και "high, high on love" που είναι και το ζουμί. Το τραγούδι δεν παύει να μου αρέσει και να έχει ανεβαστική μουσική. Πειράζει; (όχι, δεν πειράζει, γιατί ο Φλωρινιώτης είναι και πολύ μεγάλη φίρμα και της Βέντη της αρέσει το σεξ. Εμένα τα ιαπωνοκορεάτικα.)

Thought #69: I've got some complaining of my own to do

Τα παράπονα εισακούγονται. Ναι, ευχαριστώ, βρείτε το δελτίο παραπόνων κατά την έξοδο. Απ' το μυαλό μου. Στο πλάι, δίπλα στο σκοτάδι που καλύπτει το υπόλοιπο μισό και το μισό που καταλαμβάνεται από ξεχωριστή μοναδικότητα. Η αποκλειστικότητα της κατοχικής ύπαρξης είναι μια χούντα που επιβάλλω στους υπόλοιπους. Και υπό τον ήχο του ονόματος και των ιστοριών έτσι αδίκως τους απομακρύνω. Στο περιθώριο όπως και γω βρίσκονται τώρα οι διπλανοί που παίρνουν θέση στη σκάλα της τρέλας. Αν γράφοντας τώρα, έφτασα το επίπεδο της πρωτοτυπίας του ενός, για τον οποίο επίσης μιλάω στους άλλους, χαίρομαι. Όπου ο ένας, βάλε και σένα γιατί οι άλλοι ανακυκλώνονται και παίρνουν τη θέση σου με τη σειρά. Όταν κανείς βρίσκεται στην κορυφή τον σπρώχνουνε στο τέλος και ξαναρχίζει την ανάβαση. Καλύτερα μιλώντας ξεχωριστά για τον καθένα σε όλους, παρά για τον κανένα στον εαυτό μου. Όσο θα βρίσκονται αντικαταστάτες εγώ θα βασανίζομαι. Ίσως να είναι και γλυκός ο πόνος όμως.

Freshly-Picked: Tingle's Rosy Rupeeland

Χθες έφτασε στα χέρια μου ένα παιχνίδι για το Nintendo DS μέσα στο χρυσαπαστράπτον κουτί του, με τίτλο: Freshly-Picked: Tingle's Rosy Rupeeland. Και αναρωτιέμαι, μόνο εγώ κάνω συνειρμούς που δε θα έπρεπε, για ένα παιχνίδι που αναφέρεται σε άτομα ηλικίας 12+; Ας μην αρχίσω με τ' όνομα όμως. Πάρε το εξώφυλλο για παράδειγμα:

Ετούτο το ζουμπουρλούδικο, τσαχπίνικο πράσινο ξωτικό που σπάει με χάρη τους καρπούς και σηκώνει γουστόζικα το ένα πόδι σε φάση "ένα βήμα και ξεγοφιάζομαι η γυναίκα" είναι ο ήρωάς μας. Πετάει στον αέρα rupees που είναι το νόμισμα της χώρας που ζει (στην Ινδία δεν έχουν τη ρουπία;), ενώ γύρω του πεταρίζουν πολύχρωμες πεταλουδίτσες και τον πλαισιώνουν τριαντάφυλλα (how macho!). Το clue της υπόθεσης είναι πως ο Tingle πριν γίνει έτσι, ήταν ένας αειπάρθενος 35άρης, ο οποίος ξύπνησε μια μέρα από μια φωνή που του έλεγε πως για να βρει τη Rupeeland, μια μαγική χώρα όπου κανείς δε χρειάζεται να δουλεύει και να ταλαιπωρείται και έχει φαγητό, ξεκούραση και γυναίκες (εδώ γελάμε) σε αφθονία, θα πρέπει να μαζέψει πολλά πολλά rupees. Εδώ που τα λέμε σώπα, αν ήταν να είμαι εκατομμυριούχος, τι να τα κάνω αυτά που προσφέρει η Rupeeland.

Η φωνή αυτή ήταν του Uncle Rupee που μεταμόρφωσε το μουστακαλή, γενακι-οφόρο νάνο με τα ροδαλά μαγουλάκια και τη μεγάλη κόκκινη μύτη μελιτζάνα σε τρελή του χωριού με το πράσινο κολάν και το κόκκινο βρακί. Και επανέρχομαι στα ροδαλά μαγουλάκια. Μήπως αυτό το "freshly-picked" τελικά είναι η παρθενιά του γλυκύτατου λουγκροξωτικού; Ντροπή μου, το παίζουν και μικρά παιδιά.

Βεβαίως το παιχνίδι είναι προϊόν ιαπωνικής προέλευσης και οι πουριτανοί Αμερικάνοι που μίσησαν όσο τίποτα (στα παιχνίδια Zelda όπου εμφανίζεται) τον Tingle το σνόμπαραν. Αλλά εμείς, οι ανοιχτόμυαλοι Ευρωπαίοι το φέραμε και εδώ! Εμπρός λοιπόν! Όλοι στον αγώνα να κάνουμε τα καλύτερα παζάρια στο πιο κουλό "RPG" για το DS!

Αποκάλυψη για το γάμο της χρονιάς

Ήμουν και γω στο πιο γκλάμορους γεγονός της φετινής χρονιάς. Οι Wrong-Guy και MoodyGirl ήλθαν εις γάμου κοινωνία. Φυσικά για μία τέτοια χλιδάτη και υπέρλαμπρη τελετή δε θα μπορούσαν να λείπουν τα κους-κους. Η δεξίωση έγινε στο κλαμπ της Εκάλης και εδώ σε πρώτη αποκλειστικότητα παρουσιάζω πώς το ζεύγος εντυπωσίασε τους παρευρισκόμενους με τη φαντασμαγορική του "εντράνς".

Βεβαίως υπεύθυνος για το δώρο της δεξίωσης ήταν ο κουμπάρος Neverlandean, του οποίου το εκλεπτυσμένο γούστο γνωρίζαμε όλοι οι φίλοι, καθώς φαινόταν και από τις μουσικές του επιλογές. Ως σωστός κουβαρντάς, πλήρωσε για ολόκληρο το πακέτο με τις σκάλες (σύμβολο της αγάπης των νεονύμφων), τις περιστρεφόμενες τούρτες (και δερβίσιδες που ο Ethan έβλεπε σα ξερολούκουμα και ζαλιζόταν), τα χρυσά παγόνια που έφτυναν νερό και ξεπρόβαλλαν πίσω από τα φωτισμένα συντριβάνια, όπου έβρεχαν τα μαλλιά τους αλανιάρες αλαβάστρινες Ναϊάδες με στρετς ζεβρέ κολάν και μαστίγια. Το δώρο που τους πήγα ήταν μια ολομέταξη, δίμετρη μποχάρα, φρεσκοκέντητη εκ του Ιράν, όπου εγώ ο ίδιος ταξίδεψα για να επιβλέψω την εργασία του χαλιού και να μετρήσω τους κόμπους. Μη με λένε και τσιφούτη.

Να μας ζήσουν και καλούς απογόνους!

Υ.Γ. Τα κακαρίσματα κατά την είσοδο του ζεύγους στο χώρο της δεξίωσης ουδόλως προέρχονταν από εμένα και την tsaperdona. Για να μη παρεξηγούμαστε.

Βεντέτα για αΒγόφετες

Αφού το "θα σας κάνω βούκινο στην κοινωνία" (δηλαδή "έγινε post, να ξέρετε"), δε φαίνεται να τις πτοεί ορίστε!

Είπα να ακολουθήσω τα βήματα της μπλογκοφίλης τσαπερδόνας μιας και βαφτίστηκα tsaperd-oni τελευταία. Έτσι πήγα στο σπίτι της Nάνας και της Bατάσας (είδατε πώς άλλαξα τα ονόματα;) μετά από παταγώδη αποτυχία στο Μπετόν 3, γιατί χρειαζόταν να κλαφτώ κάπου. Wish με luck στην επόμενη εξεταστική που έρχεται στο καπάκι!

Πώς πάει η Κανατάκη και βάζει τους άλλους να μαγειρεύουν γι' αυτή και για άλλους στην εκπομπή της "Για τα πιάτα σου μόνο"; Έτσι και γω. Είχε βέβαια η Νατάσα τη φαεινή ιδέα να κάνει "τα τοστ του V από το V for Vendetta". Δύσκολο φαγητό. Καταλαβαίνετε... Παίρνεις τα τοστ, τα βούτας στο λάδι, τα πετάς στο τηγάνι και σπας από πάνω ένα αυγό το οποίο με μιας (χάρη στα σπέσιαλ εφφέ του Hollywood) έρχεται και δένει και κάθεται πάνω στη φέτα. Μετά την τρως. Πώς να τα συναγωνιστεί ένα απλό σουφλέ μελιτζάνας;

Συνειδητοποιείτε τη μαεστρία που χρειάζεται το όλο εγχείρημα; Πρέπει να προφυλαχθείς (σκεφτόμουν να βάλω μια στολή HAZMAT) και από το τσιτσιρίζον κίτρινο υγρό και μετά κανεις και crash test στις αντοχές του σώματος σου. Αν επιζήσεις, δε χρειάζεσαι check-up. Είσαι καλά!

Αυτό δεν βουτήχτηκε στο λάδι, έκανε απλωτές αρχικά σε "Βιτάμ for Vendetta" προτού πνιγεί στο Άλτις (κάνω και διαφήμιση). Αγνό παρθένο ελαιόλαδο. Η χοληστερίνη μου θα 'χει εκτιναχθεί στα ύψη και το νοιώθω, βγάζω σπυράκια απ' τη λίγδα! Χριστέ μου!!!

Έπειτα η συζήτηση, (είπαμε τελώ δημοσιογραφικό έργο!) κινήθηκε στις διαφορές των λαών (της Θεσσαλονίκης και των Ιωαννίνων). Φίλες και φίλοι, κατηγορηθήκαμε σφόδρα πως τρώμε μακαρόνια με nutella και αυγό μελάτο με κακάο. Μα ποιος τα τρώει αυτά? Πάντως θυμάμαι πριν βγουν οι σαλμονέλες, οι νόσοι των πτηνών και των οικόσιτων κακαρίζοντων ζωντανών, έβαζα ένα κρόκο ωμό σε ένα φλιτζάνι, έριχνα ζάχαρη ή και κακάο και ανακάτευα μέχρι να μου βγει ο ώμος, να έδενε τελείως σα κρέμα και μετά το έτρωγα. Ήταν δυναμωτικό, αλλά όχι και μελάτο! Άστε που οι άλλες δεν ήξεραν πως οι "αυγόφετες" που έκαναν μετά (για να αξιοποιήσουν το λάδι που είχε απομείνει - και ήταν πολύ, trust με) γίνονται με γάλα και τρώγονται με ζάχαρη...